तुझाच दास न लागे सखे, तुझ्या पाठी ?
छळी तुला नि म्हणे, सर्व हें तुझ्यासाठी ?
खरेंच, अन वघशी तूहि त्यास ताळाया
अचूक तों पडती तूमच्या पुन्हा गाठी ?
म्हणे, ‘नको मज माझें, तुझें हवें,’ तूतें
कळे न भाषण भाषा असूनि महराटी ?
विनन्ति, कोप, ऊपेक्षा, तिरस्कृती वाया ?
हसेच धीट बघूनी कपाळची आठी ?
कितीहि वाग्शर मारा, कितीहि धिक्कारा,
तथापि लोचट मोठा कशास ना गाठी ?
कथूं ऊपाय तुला मी बरोबरीची का ?
पहा, खुल्या करुं तूझ्या मनांतल्या गाठी ?
अगे बिलन्दर पोरी; करुनि ही चोरी
पुन्हा अशी करिशी काय तूच हाकाटी ?
तुवां अगोदर हृद्रत्न चोरिलें त्याचें.
न जें मिळे धन वेचूनिही कुणा हाटीं.
न होय माफ गुन्हा हा, खुशाल तर्काच्या
आडया पठापट तू मार येथ कोल्हाटी.
अपाय ऐकच, हृद्रत्न दे तुझें त्याला,
जरी असेल ठिकाणीं, करी फिटम्फाटी.
पुरे पुरे रुसवा ! सोङग ढोङग मी जणें,
दुरीच बैस, ऊन्हाळयांत कां तुझी दाटी ?