प्रह्लादचरितम् - दशकम् २४ हिरण्याक्षे पो...

दशकम् २४

हिरण्याक्षे पोत्रिप्रवरवपुषा देव ! भवता
हते शोकक्रोधग्लपितधृतिरेतस्य सहजः ।
हिरण्यप्रारंभः कशिपुरमरारातिसदसि
प्रतिज्ञामातेने तव किल वधार्थं मुररिपो ॥१॥

विधातारं घोरं स खलु तपसित्वा न चिरतः
पुरः साक्षात्कुर्वन्सुरनरमृगाद्यैरनिधनम् ।
वरं लब्ध्वा दृप्तो जगदिह भवन्नायकमिदं
परिक्षुन्दन्निन्द्रादहरत दिवंत्वामगणयन् ॥२॥

निहन्तुं त्वां भूयस्तव पदमवाप्तस्य च रिपो-
र्बहिर्दृष्टेरन्तर्दधित हृदये सूक्ष्मवपुषा ।
नदन्नुच्चैस्तत्राप्यखिलभुवनान्ते च मृगयन्
भिया यातं मत्वा स खलु जितकाशी निववृते ॥३॥
ततोऽस्य प्रह्लादः समजनि सुतो गर्भवसतौ
मुनेर्वीणापाणेरधिगतभवद्भक्तिमहिमा ।
स वै जात्या दैत्यः शिशुरपि समेत्य त्वयि रतिम्
गतस्त्वद्भक्तानां वरद! परमोदाहारणतां ॥४॥
सुरारीणां हास्यं तव चरणदास्यं निजसुते
स दृष्ट्वा दुष्टात्मा गुरुभिरशिशिक्षच्चिरममुम् ।
गुरुप्रोक्तं चासाविदमिदमभद्राय दृढमि-
त्यपाकुर्वन् सर्वं तव चरणभक्त्यैव ववृधे ॥५॥
अधीतेषु श्रेष्ठं किमिति परिपृष्टेऽथ तनये
भवद्भक्तिं वर्यामभिगदति पर्याकुलधृतिः ।
गुरुभ्यो रोषित्वा सहजमतिरस्येत्यभिविदन्
वधोपायानस्मिन् व्यतनुत भवत्पादशरणे ॥६॥
स शूलैराविद्धः सुबहुमथितो दिग्गजगणै-
र्महासर्पैर्द्दष्टोऽप्यनशनगराहारविदुतः ।
गिरीन्द्रावक्षिप्तोऽप्यहह! परमात्मन्नयि! विभो!
त्वयि न्यस्तात्मत्वात् किमपि न पीडामभजत ॥७॥

ततः शङ्काविष्टः स पुनरतिदुष्टोऽस्य जनको
गुरूक्त्या तद्गेहे किल वरुणपाशैस्तमरुणत् ।
गुरोश्चासान्निद्ध्ये स पुनरनुगान् दैत्यतनयान्
भवद्भक्तेस्तत्त्वं परममपि विज्ञानमशिषत् ॥८॥

पिता शृण्वन् बालप्रकरमखिलं त्वत्स्तुतिपरं
रुषांधः प्राहैनं कुलहतक ’कस्ते बलमिति’ ।
बलं मे वैकुण्ठस्तव च जगतां चापि स बलम्
स एव त्रैलोक्यंसकल’मिति धीरोऽयमगदीत् ॥९॥

’अरे क्वासौ क्वासौ सकलजगदात्मा हरि’रिति
प्रभिन्ते स्म स्तंभं चलितकरवालो दितिसुतः ।
अतः पश्चाद्विष्णो न वदितुमीशोऽस्मि सहसा
कृपात्मन्! विश्वात्मन्! पवनपुरवासिन् मृडय माम् ॥१०॥