किरातवाराही स्तोत्रम् - किरातवराह ऋषिः अनुष्टुप् ...

किरातवराह ऋषिः
अनुष्टुप् छन्दः
शत्रुनिवारिणी वाराही देवता
तदनुग्रहेण सर्वोपद्रवशान्त्यर्थे जपे विनियोगः
उग्ररूपां महादेवीं शत्रुमारणतत्पराम् ।
क्रूरां किरातवाराहीं वन्देऽहं कार्यसिद्धये ॥१॥
स्वापहीनां मदालस्यां तां मातां मदतामसीं ।
दंष्ट्राकरालवदनां विकृतास्यां महाबलाम् ॥२॥
उग्रकेशीं उग्रकरां सोमसूर्याग्निलोचनाम् ।
लोचनाग्निस्फुलिङ्गाभिर्भस्मीकृतजगत्त्रयीम् ॥३॥
जगत्त्रयं क्षोभयन्तीं भक्षयन्तीं मुहुर्मुहुः ।
खड्गं च मुसलं चैव हलं शोणितपात्रकम् ॥४॥
दधतीं च चतुर्हस्तां सर्वाभरण्भूषिताम् ।
गुंजामालां शंखमालां नानारत्नैर्वराटकैः ॥५॥
हारनूपुरकेयूरकटकैरुपशोभिताम् ।
वैरिपत्निकण्ठसूत्रच्छेदिनीं क्रूररूपिणीम् ॥६॥
क्रुद्धोद्धतां प्रजाहन्तृक्षुरिकेवस्थिताम् सदा ।
देवतार्धोरुयुगलां रिपुसंहारताण्डवां ॥७॥
रुद्रशक्तिं सदोद्युक्तां ईश्वरीं परदेवताम् ।
विभज्य कण्ठनेत्राभ्यां पिबन्तीं असृजं रिपोः ॥८॥
गोकण्ठे मदशार्दूलो गजकण्ठे हरिर्यथा ।
कुपितायां च वाराह्यां पतन्तीं नाशयन् रिपून् ॥९॥
सर्वे समुद्राः शुष्यन्ति कंपन्ते सर्वदेवताः ।
विधिविष्णुशिवेन्द्राद्या मृत्युभीताः पलायिताः ॥१०॥
एवं जगत्त्रयक्षोभकारकक्रोधसंयुताम् ।
साधकस्य पुरः स्थित्वा प्रद्रवन्तीं मुहुर्मुहुः ॥११॥
लेलिहानां बृहद्जिह्वां रक्तपानविनोदिनीम् ।
त्वगसृङ्मांसमेदोस्थिमज्जाशुक्राणि सर्वदा ॥१२॥
भक्षयन्तीं भक्तशत्रून् रिपूणां प्राणहारिणीम्
एवं विधां महादेवीं ध्यायेऽहं कार्यसिद्धये ॥१३॥
शत्रुनाशनरूपाणि कर्माणि कुरु पञ्चमि ।
मम शत्रून् भक्षयाशु घातयाऽसाधकान् रिपून् ॥१४॥
सर्वशत्रुविनाशार्थं त्वामेव शरणं गतः ।
तस्मादवश्यं वाराहि शत्रूणां कुरु नाशनम् ॥१५॥
यथा नश्यन्ति रिपवस्तथा विद्वेषणं कुरु ।
यस्मिन् काले रिपून् तुभ्यं अहं वक्ष्यामि तत्त्वतः ॥१६॥
मां दृष्ट्वा ये जना नित्यं विद्विषन्ति हनन्ति च ।
दुष्यन्ति च निन्दन्ति वाराहि तांश्च मारय ॥१७॥
मा हन्तु ते मुसलः शत्रून् अशनेः पतनादिव ।
शत्रुग्रामान् गृहान्देशान् राष्ट्रान् प्रविश सर्वशः ॥१८॥
उच्चाटय च वाराहि काकवद्भ्रमयाशु तान् ।
अमुकाऽमुक संज्ञानां शत्रूणां च परस्परम् ॥१९॥
दारिद्र्यं मे हन हन शत्रून् संहर संहर ।
उपद्रवेभ्यो मां रक्ष वाराहि भक्तवत्सले ॥२०॥
एतत्किरातवाराह्या स्तोत्रमापन्निवारणम् ।
मारकः सर्वशत्रूणां सर्वाभीष्टफलप्रदम् ॥२१॥
त्रिसन्ध्यं पठते यस्तु स्तोत्रोक्तफलमश्नुते ।
मुसलेनाऽथ शत्रूंश्च मारयन्तीं स्मरन्ति ये ॥२२॥
तार्क्ष्यारूढां सुवर्णाभां जपेत्तेषां न संशयः ।
अचिराद्दुस्तरं साध्यं हस्तेनाऽऽकृष्य दीयते ॥२३॥
एवं ध्यायेज्जपेद्देवीं जनवश्यमवाप्नुयात् ।
दंष्ट्राधृतभुजां नित्यं प्राणवायुं प्रयच्छति ॥२४॥
दूर्वाभां संस्मरेद्देवीं भूलाभं याति बुद्धिमान् ।
सकलेष्टार्थदा देवी साधक स्तोत्र दुर्लभः ॥२५॥