देवदेव उवाच
एवं पृथूदको देवाः पुण्यः पापभयापहः ।
तं गच्छध्वं महातीर्थं यावत् संनिधिबोधितम् ॥१॥
यदा मृगशिरोऋक्षे शशिसूर्यौ बृहस्पतिः ।
तिष्ठन्ति सा तिथिः पुण्या त्वक्षया परिगीयते ॥२॥
तं गच्छध्वं सुरश्रेष्ठा यत्र प्राची सरस्वती ।
पितृनाराधयध्वं हि तत्र श्राद्धेन भक्तितः ॥३॥
ततो मुरारिवचनं श्रुत्वा देवाः सवासवाः ।
समाजग्मुः कुरुक्षेत्रे पुण्यतीर्थं पृथूदकम् ॥४॥
तत्र स्त्रात्वा सुराः सर्वे बृहस्पतिमचोदयन् ।
विशस्व भगवन् ऋक्षमिमं मृगशिरं कुरु ।
पुण्यां तिथिं पापहरां तव कालोऽयमागतः ॥५॥
प्रवर्तते रविस्तत्र चन्द्रमाऽपि विशत्यसौ ।
त्वदायत्तं गुरो कार्यं सुराणां तत् कुरुष्व च ॥६॥
इत्येवमुक्तो देवैस्तु देवाचार्योऽब्रवीदिदम् ।
यदि वर्षाधिपोऽहं स्यां ततो यास्यामि देवताः ।
बाढमूचुः सुराः सर्वे ततोऽसौ प्राक्रमन्मृगम् ॥७॥
आषाढे मासि मार्गर्क्षे चन्द्रक्षयतिथिर्हि या ।
तस्यां पुरन्दरः प्रीतः पिण्डं पितृषु भक्तितः ॥८॥
प्रादात् तिलमधून्मिश्रं हविष्यान्नं कुरुष्वथ ।
ततः प्रीतास्तु पितरस्तां प्राहुस्तनयां निजाम् ॥९॥
मेनां देवाश्च शैलाय हिमयुक्ताय वै ददुः ।
तां मेनां हिमवाँल्लब्ध्वा प्रसादाद दैवतेष्वथ ।
प्रीतिमानभवच्चासौ रराम च यथेच्छया ॥१०॥
ततो हिमाद्रिः पितृकन्यया समं समर्पयन् वै विषयान् यथेष्टम् ।
अजीजनत् सा तनयाश्च तिस्त्रो रुपातियुक्ताः सुरयोषितोपमाः ॥११॥