प्रांत पुणेकडे पठारचे राहणार पंढरीस जाऊ ॥
जिवाला घोर सखे नको लावू ॥ध्रु०॥
तुजवर आमची प्रित कसी तुज ठावे आहे की नाही ॥
जिवाला शोध करून पाही ॥
आज्ञा मोडून कधी तुझी आम्ही परग्रही गेलो नाही ॥
उभयताचे मन देते ग्वाही ॥
चवथा दिवस सरला पाचवे दिवसी कळले काही ॥
पतिसंगे रम जा ऐक ठायी ॥चाल॥
मनांत शोधुन पाहावे ॥
उतरलो तुका सखे सद्भावे ॥
पुढे गुण काय म्हणुन विसरावे ॥
आणखी भेटु नेत्र घेती लाहु ॥१॥
डोळ्यास आल पाणी ऐकता चपळा आकांत करी ॥
जिवाला का श्रम देता भारी ॥
चैत्रशुद्ध शुभवेळा त्रयोदशी दिन रवीवारी ॥
भाषण केले तिसरी प्रहरी ॥
मला बरोबर न्यावे निश्चय ठरला कारभारी ॥
हर्षयुक्त पाहावी पंढरी ॥चाल॥
मनचे मनात ठेवा ॥
पुरविली आस्ता नाहिं देवा ॥
भरवसा देऊनी जा ता गावा ॥
करुणाकर मी गरीब माऊं ॥२॥
ठाव घेतला नाही ठाव लागेना आस्तेविण ॥
जिव मिळल्यावर माहित खुण ॥
निमेशिमे गुण ठसते त्यांत सासुबाईचे चोरीन ॥
सवड पाहुन होते बोलणे करी करवाला पाहु सखे इच्छीले चित्तापुन ॥
हासु लागतिल सकळ जन ॥
मला घालतील डोई ॥
मग आठवावे कृष्णाबाई ॥
भ्रम फुटल्यावर होईल काऊ काऊ ॥३॥
मनोमन साक्ष आहे तुझ्या आंग इष्काच्या कळा ॥
भेदल्या नाही सखे वेल्हाळा ॥
आपली कुडी सजनाचा आत्मा एक दिसे कनवाळा ॥
तेव्हा पचवील विषाचा गोळा ॥
आकाश जरी कडकडले डंष तक्षके तोडला डोळा ॥
पार पाडील हरी सावळा ॥चाल॥
सूचना मात्र ग्रहसम ॥
केली नाही पुरविली आस्ता ॥
चातुरमास कर्मिले गुदस्ता ॥
तेही कळले प्राण घुलाऊ ॥
सगनभाऊ म्हणे कार्तिक मासी जे घडेल ते पाहु ॥
एक वेळ पंढरी दाऊ ॥४॥