माधव जूलियन - रसिकास

[जाति मुद्रिका]

हें साधें भोळें गीत आवडे तुला.
सङकोच, भीति कां येथे ?
घे पुरवुनि त्व हेतुला. १

ये आंतु, बैसुनी जवळ हृदय कर खुलें,
नच औपचाराची बाधा,
सर्व हें समज आपुलें. २

ही गडया, न माझी मुळी काव्यसम्पदा,
ही कृपा गूढ शक्तीची,
म्हण तीस “धन्य शारदा !” ३

सहकम्प पावतां हृदय तुझें पारखी
मज जोड पावली सारी,
देणगी न यासारखी. ४

अनुभूति, कल्पना क्षणिक तरल वायवी,
गुङ्गवून तिजला नादीं
अडकवून ठेवी कवी. ५

शब्दाच्या अवगुण्ठ्नीं हसे सुन्दरी
हो तिचीच बघ पडछाया,
जी वसे तुझ्या अन्तरीं. ६

म्हणुनीच ऐकशी गीत गुङग होऔनी,
ठेविशी औलट करुनी तू
मज तुझाच रसिका, ऋणी. ७

हें तन्मयतेचें मौन असें वोलतां
सुतिशब्द कशाला वाया
हृदयास हृदय बोलतां ? ८

माजला स्तुतीचा तरी क्षणिक गल्बला !
कीर्तिचा स्वर्ग कोणाला
रे मेल्याविण लाभला ? ९

मी माझ्यास्तव गायनें जरी गुम्फिलीं
भेटतां रसिक तुजासा
स्नेहाळ तुला वाहिलीं. १०

ता. २६ सष्टेम्बर १९२४