[जाति मिश्र : पञ्चकल्याणी व कालचक्र ]
कञ्चनी रसरङगाची खाणी,
शेकडों हृदयांची ही राणी
लागली गावया सहज पाखरावाणी. १
आधिच गोद जनानी गळा
कोवळा खुले, चढे मोकळा,
त्यांतून वश हिला सङगीताच्या कळा. २
साधें गीत किती हृत्सङगी !
साथ करि चुरशीने सारङगी,
घे तान भिङगरीपरी झर्र तन्वङगी. ३
पायीं पैंजण रुमझुमछुमती,
बोलहि थकथय थक्थय औठती,
ध्वनि रम्य अभिनयें विशद करी ही सुदती. ४
तनू ही सडपातळ गुल्छडी,
घवघवे सुरत पाक फाकडी,
नादांत तरडगें जशी नभाइं वावडी. ५
दावी किति नाचांत चलाखी !
झगमग खेळे मग पोशाखीं,
गिर्कीस विकासे घोळ, झळकती वाकी. ६
कान्ति तर सोनें बावनकशी,
कञ्चुकी नील, साज गुल्बशी,
- औल्काच अवतरे ही किंवा और्वशी ! ७
धीटच, परि भलती भ्रुलीला
न रुचे अशा नृत्यवल्लीला;
या विशाल नयनीं दिसे कलाच सुशीला. ८
दिव्यांचा लखलखाट माण्डवीं.
बायुही गीतगन्ध साठवी;
रङगली किति सभा नृत्यगानलाघवीं ! ९
हृदयें ऐकवटुनि या कालीं
हलती शान्तपणे वरखाली,
पण लाट औसळुनी पडे समेवर टळी. १०
वाहवा ! ऐकुनि किञ्चित लाजे,
गालीं स्मित मघु पुसट विराजे,
किति औजू कुरङगी नजरफेक ही साजे ! ११
वदनीं मुग्ध मधुरता राही,
दावी काय कलाचतुराऐ
भाबडी साबडी सरळ पोरसवदा ही ! १२
अभिनव अविट सुखाची झरी
गुणी तू सुगर रूपसुन्दरी,
कञ्चनी, खचित तू श्रेष्ठ काव्यमञ्जरी ! १३
लोटला शान्तरसाचा मजा,
चन्द्रिका गमशी की सारजा !
फुलूनि झुलविशी कोळपल्या काळजां. १४
कष्टशी अशी हृदयरञ्जनीं,
हीन तव कला, जात का जनीं ?
या कृतज्ञास तू वन्द्य सदा कञ्चनी ! १५
ता. ९ एप्रिल १९२४