नश्चत्वारिंशोsध्याय:

एक  वि  प्र सोमनाथ । तत्स्त्री वृद्धा वंध्या ख्यात ।
सेवी भावें गुरुनाथा । गुरू पुसती वांछा काया ॥१॥
ती क  ष्टो  नी तयां म्हणे । अपुत्रा मी व्यर्थ शिणें ।
अश्वत्थाला भजतां जिणें । गेलें भेणें पुढती वाटे ॥२॥
पुढें  म  ला होवो सुत । गुरु म्हणे कोण जाणत ।
पुढचें, आतां कन्यासुत । होवो म्हणे, ती गांठ बांधी ॥३॥
गुरू  त्त  म म्हणे हरी । पिंपळाची निंद न करीं ।
आम्ही सर्वदेव त्यावरी । ब्रह्मा सांगे नारदातें ॥४॥
श्रुति  स्स्मृ  ती ज्याला गाती । त्याला करीं मंदगति ।
प्रदक्षिणा लक्ष मिती । करीं अंतीं उद्यापन ॥५॥
द्यावे  ति  ल स्वर्णाश्वत्थ । विप्रां भोजन दे निश्चित ।
होती तुज कन्या सुत । नारी म्हणतसे देवा ॥६॥
मी दु  र्ज्ञा  ना वंचूं कशी । साठ वर्षें झालीं वयासी ।
होत नाहीं विटाळशी । तरी तसीच मी सेवी ॥७॥
ती त्यां  न  मुनी सेवि तशी । शीघ्र झाली विटाळशेसे ।
गर्भ धरी पांचवे दिवशीं । कन्या तीसी झाली शुभा ॥८॥
पर  म  हर्षें त्या कन्येसी । आणी नारी गुरूपाशीं ।
गुरू म्हणे हो सती ईसी । दीक्षित पति लाधेल ॥९॥
तुझे  पो  टीं मूर्ख शतायू । किंवा यावा बुध अल्पायू ।
ती म्हणे हो कां अल्पायू । दीर्घायू मूढ किमर्थ ॥१०॥
व्हावे  ह  र्षद पंचसुत । तथा म्हणे गुरुनाथ ।
कन्ये घेउनी गृहाप्रत । ये हंसत ब्राह्मणी ती ॥११॥
झाला  नं  दन शीघ्र तिला । विद्वान् सर्वगुणी भला ।
पांच पुत्र झाले त्याला । सर्वां झाला विस्मय ॥१२॥
तशी  च  कन्या दीक्षिताची । पत्नि झाली सती साची ।
कीर्ति पसरली त्यांची । श्रीगुरूची असी दया ॥१३॥
इतिश्री० प० प० वा० स० वि० सारे वृद्धवंध्याप्रसवो नामैको नश्चत्वारिंशो० ॥३९॥ग्रं० सं०॥५२६॥