द्वितियोsध्याय:

तें पा  हु  न येरू उठे । तया पुढें सिद्ध भेटे ।
तया पुसे कोण तूं कोठें । जासी वाटे मायबाप ॥१॥
सिद्ध  र  म्य बोले वाचे । त्रिमुर्ति गुरु आमुचे ।
न देखती भक्त जाचे । तापदैन्याचे पसारे ॥२॥
ऐसें  व्य  क्त ऐकून । नामधारक बोले दीन ।
मी त्याचा भक्त असून । कां लोटून देई मला ॥३॥
विश्व  यं  त्र चालक दत्त । तेथें हा अस्थिरचित्त ।
हें जाणून बोले व्यक्त । सिद्ध मुक्तसंग जो ॥४॥
तूं स्व  च्छं  दें वागसी । व्यर्थ देवा दोष देसी ।
कोप येतां इतरांसी । स्वभक्तांसी राखी गुरु ॥५॥
एक  दां  तो कोपे जरी । न राखती हरहरी ।
येरू पुसे कवणेपरी । वद थोरीव गुरूची ॥६॥
म्हणे  सि  द्ध कलीप्रत । ब्रह्मा सांगे हें चरित ।
गोदावरीतीरस्थित । वेदधर्मशर्मा गुरू ॥७॥
तो स्वी  य  पातकान्त । करावया ये काशीत ।
तदा दीपक सेवित । स्वयें कष्ट साहोनिया ॥८॥
सुहा  स्प  मुखें सेवा करी । गुरू शिव्या देई मारी ।
न धरी तें अंतरीं । क्षालन करी मळमूत्र ॥९॥
अंध  प  ङ्गु गलत्कुष्ठी । गुरू झाला महाकष्टी ।
शिष्या गांजी सेवेसाठीं । तरी करी सेवा शिष्य ॥१०॥
अप  र्णा  पति हो प्रसन्न । शिष्या देयी वरदान ।
नाहीं गुर्वाज्ञा म्हणून । फिरवून धाडी शर्वा ॥११॥
त्याचा  नि  श्चय जाणून । वर दे विष्णूही येऊन ।
शिष्य बोले सर्व दान । देयील पूर्ण गुरू माझा ॥१२॥
निश्च  य  त्याचा ओळखून । विष्णू भुक्तिमुक्तिदान ।
दे, गुरूही हो प्रसन्न । काय न्यून तया शिष्या ॥१३॥
हो अ  स्तं  गत माया । गुरू प्रसन्न हो जया ।
भज सोडोनि संशया । करील दया त्रिमूर्ति हा ॥१४॥
इतिश्री० प० वा० स० वि० स० गु० दीपकाख्यानं नाम द्वितियो० ॥२॥ग्रं० सं०॥३३॥