द्वाविंशोsध्याय:

गुरु  व  से गाणगापुरीं । तेथें काय लीला करी ।
असें विप्रें पुसतां बरी । लीला सारी सांगे सिद्ध ॥१॥
मी तों  क: पदार्थ येथ । वर्णावया सर्व चरित ।
होती ब्रह्मादि कुंठित । तेव्हां संक्षिप्त सांगतों ॥२॥
अमे  य  कीर्ति गुरु आले । भीमामरजासंगमी भले ।
गाणगापुरीं राहिले । बैसले अश्वत्थीं ते ॥३॥
हो य  द्ग  त्या गृह पावन । तो विप्रगृहीं येऊन ।
वांझमहिषी पाहून । ब्राह्मणस्त्रीतें बोले ॥४॥
सु स  त्वा  तूं दे क्षीरपान । ब्राह्मणी बोले वचन ।
वांझ म्हैस हे दुभे न । गुरु दोहून दावीं म्हणे ॥५॥
मानू  न  ती दोही क्षीर । दोन घडे दोहिलें क्षीर ।
गुरु पिऊनी देती वर । हो दारिद्र दूर म्हणूनी ॥६॥
इतिश्री० प० प० वा० स० वि० सारे वंध्यामहिषीदोहचं नाम द्वाविंशो० ॥२२॥ग्रं० सं०॥२३६॥