विंशोsध्याय:

ऐसें  प  रिसुनी विप्र । म्हणे तेथें कोणा वर ।
लाधला बोला सविस्तर । ऐकें उत्तर सिद्ध म्हणे ॥१॥
एक  द  शग्रंथी विप्र । शिरोळग्रामीं मृतपुत्र ।
तद्भार्येसी एक विप्र । सांगे उग्रकर्मविपाक ॥२॥
त्वां ब्रह्  म  स्वशत घेतलें । तया पिशाचत्व आलें ।
त्याणें तुझे सुत मारिले । कर्म केलें पाहिजे त्याचें ॥३॥
दे द्र  व्य  तद्गोत्रासी । सेवीं मास एक गुरूसी ।
येरू म्हणे न मजपाशीं । द्रव्य गुरूसी सेवीं भावें ॥४॥
अ म  यं  कर रक्षु ऐसें । म्हणूनी सेवितसे ।
स्वप्नीं भूत मारीतसे । राखीतसे गुरु तिसी ॥५॥
सांगे  तत्  परिहार जसा । जागेपणें करी तसा ।
तेणें मुक्त झाला पिसा । गुरु प्रसाद दे तिला ॥६॥
ती दो  न  पुत्र प्रसवे । ते दोघे दिसती बरवे ।
थोर होतां व्रत करावें । म्हणुनी वेंचिती ते द्रव्य ॥७॥
श्रेष्ठ  त  नयाचें व्रत । आरंभितां धनुर्वात ।
होवोनि तो वांकत । सन्निपात न शभे यत्नें ॥८॥
तो त  द्भा  वें फिरवी नेत्र । मरे होतां अर्धरात्र ।
माता रडे पिटी गात्र । बोधमात्र नायके ती ॥९॥
दिव  स  मध्यान्हीही येतां । जाळाया ती न दे प्रेता ।
ब्रह्मचारी स्पष्ट वक्ता । तेथें येता झाला तेव्हां ॥१०॥
इतिश्री० प० प० वा० स० गु० समंधपरिहारो नाम विंशो० ॥२०॥ग्रं० सं०॥२२०॥