षष्ठोsध्याय:

कथा  अ  सी परिसून । नामधारक करी प्रश्न ।
म्हणे सर्व क्षेत्रें त्यजून । ये गोकर्णक्षेत्रीं कां हा ॥१॥
शैव  ध  में रावणमाता । कैलासाची धरूनि चिंता ।
मृन्मयलिंग पूजिता । ये श्रीमत्ता सुता खेद ॥२॥
तो आ  श्च  र्य मानून । म्हणे कैलास आणून ।
देतों, दे ही माती त्यजून । असें म्हणून चालिला ॥३॥
बळें  मू  ळासह कैलासा । उचलितां हाले सहसा ।
भिवूनी गौरी वदे गिरिशा । प्रबळ कसा हा वारीं ॥४॥
तैं कै  ला  सा चेपी हर । खालीं रगडे निशाचर ।
मरणोन्मुख हो करी स्तोत्र । तेणें हर प्रसन्न हो ॥५॥
त्वद  न्य  न मला त्राता । तूंचि माझा प्राणदाता ।
दयाळू तूं राखें आतां । असें म्हणतां सोडी शंभू ॥६॥
त्वां अ  नु  मान न करितां । शिवा सोडविलें आतां ।
असें म्हणूनी तो गीता । गाता झाला सप्तस्वरें ॥७॥
गायीं  सं  म्यक् रागरागिणी । निजशिर छेदुनि ।
त्याचा वीणा करूनी । काल साधुनि प्रेमानें ॥८॥
शिव  त  याच्या गाण्यासी । मुलोनी ये तयापाशीं ।
आत्मलिंग देउनि त्यासी । म्हणे होसी तूंचि शंभू ॥९॥
ये हा  ता  अमरता । तीन वर्षे हें पूजितां ।
लंका कैलासचि ताता । होईल आतां नि:संशय ॥१०॥
अव  नि  वरी मध्यें जरी । ठेवितां न ये करीं ।
येणे परी नेईं पुरीं । काय करिसी कैलासा ॥११॥
शिवा  क  रूनी नमन । पुरा जाई रावण ।
त्वरें नारद जाऊन । करी कथन सर्व इंद्रा ॥१२॥
अध  र्मा  त्या जाणून इंद्र ब्रह्मां दे सांगून ।
तोही विष्णूसी कथून । ये घेऊन शिवाप्रती ॥१३॥
त्या अ  नु  चितकर्मे हर । पश्चात्तापें म्हणे विसर ।
पडला झाला पावप्रहर । गेला क्रूर येथोनियां ॥१४॥
देव  बं  धींत पडले । विष्णू म्हणे तुज कळलें ।
तरी कां हें असें केलें । जड ठेलें पुढें मज ॥१५॥
जो आ  श्ची  मारी जीव । तया केला चिरंजीव ।
वरदान सांगे शिव । म्हणे उपाय करीं तूं ॥१६॥
ऐसें  नि  गुती ऐकून । नारदा दे पाठवून ।
विष्णू करावया विघ्न । धाडी विघ्ननायकातें ॥१७॥
मुनी  म  नो वेगें तया । गांठूनि लोटी काळ वांयां ।
धाडी संध्या करावया । गणराया तंव आला ॥१८॥
त्या मा  नु  नी ब्रह्मचारी । तो न घेतां त्याचे करीं ।
रावण दे लिंग तरी । अवधारी म्हणे बटू ॥१९॥
स्वपो  ष्य  मी अतिदीन । तीन वार बोलावीन ।
जड होतां खालीं ठेवीन । दोष न मग मला ॥२०॥
स्वर्ग  लो  कीं सुर पाहतां । बोलावी त्या अर्घ्य देतां ।
तीन वेळ तो न येतां । तो स्थापिता झाला लिंग ॥२१॥
त्यानें  के  लें तें स्थापन । रावण न हाले म्हणून ।
महाबळी हो गोकर्ण । क्षेत्र जाण भूकैलास ॥२२॥
इतिश्री० प० प० वा० वि० गोकर्णमहाबळेश्वरप्रतिष्ठानपनं नाम षष्ठो० ॥६॥ग्रं० सं० ॥८३॥