सप्तमोsध्याय:

दु:खें  म  रूं इच्छी राणी । राजा तिला सांवरोनी ।
केलें पाप सांगोनी । तारा म्हणूनी प्रार्थी विप्रां ॥४॥
मन  स्ये  कं वचस्येकं । असा नोहे हा सेवक ।
हें जाणोनी द्विज लोक । सांगे सम्यक् तीर्थयात्रा ॥५॥
ब्रह्म  ह  त्त्या न जाय ती । मग भूपा वाटे भीती ।
मिथिला पुरीं महामती । सांगें खंती गौतमातें ॥६॥
मुनी  त  या आश्वासून । सांगे क्षेत्र गोकर्ण ।
तेथें दोष निवारून । तूं पावन होसील बा ॥७॥
ऐक  थो  डेंसें आख्यान । म्या देखिलें तें सांगेन ।
शिवदूत येती धांवून । चंडाळी मरतां एक ॥८॥
हर्ष  प  हातां हो तयां । म्यां पुसतां, करूनी दया ।
ते सांगती मातें राया । विप्रजाया प्राग्जन्मीं हे ॥९॥
ही बा  ल  विधवा झाली । जारकर्मीं रमली ।
स्वजनांनीं सोडिली । व्यक्त झाली वैश्यकांता ॥१०॥
अस  भ्य  संगें दुष्ट । जारकर्मे झाली भ्रष्ट ।
मद्यमांसें झाली पुष्ट । नेणे कष्ट पुढील ती ॥११॥
मत्ता  ते  मेष म्हणून । गोवत्सा खायी मारून ।
दुजे दिनीं शिर पाहून । शिव म्हणून छपवी तें ॥१२॥
असी  नां  दतां ती मेली । गोवधें हो चंडाळी ।
अविचारें हो आंधळी । व्रणें झालीं जारकर्मे ॥१३॥
असी  तो   कपणें झाली । मायबापें रक्षियेली ।
लवकर तेही मेंले । पोरी झाली निराश्रय ॥१४॥
ती ज  न  संयोगेशीं । आली गोकर्णक्षेत्रासी ।
वस्त्रहीन उपवासी । व्रतदिवशीं मागे अन्न ॥१५॥
ती या  चा  वया कर । पुढें करी, कोणी नर ।
करीं टांकी बिल्वपत्र । टांकी दूर हुंगोनी ती ॥१६॥
पडे  दि  ष्टे लिंगावर । तेणें तुष्टे गौरीवर ।
करी इला भवपार । धाडी शीघ्र आम्हां येथें ॥१७॥
पुन  र्न  जन्मेल ही । म्हणोनियां नेली त्यांहीं ।
गौतम म्हणे तूंही  ।  नृपा पाहीं गोकर्णातें ॥१८॥
नृप  च  मत्कार मानून । जातांची हो पावन ।
तेथ साक्षाच्छिव जाण । म्हणोन ये श्रीपाद ॥१९॥
इतिश्री० प० प० वा० स० वि० स० गु० गोकर्णक्षेत्रवर्णनं नाम सप्तमो० ॥७॥ग्रं० सं०॥१०२॥