४६७
अरे मना तूं वांजटा ।
सदा हिंडसी कर्मठा ।
वाया शिणशीलरे फ़ुकटा ।
विठ्ठल विनटा होई वेगीं ॥१॥
तुझेन संगें नाडले बहु
जन्म भोगिताती नित्य कोहूं ।
पूर्व विसरलें ॐ हूं सोहूं ।
येणें जन्म बहूतांसी जाले ॥२॥
सांडि सांडि हा खोटा चाळा ।
नित्य स्मरेरे गोपाळा ।
अढळ राहे तूं जवळा ।
मेघश्यामा सांवळा तुष्टेल ॥३॥
न्याहाळितां परस्त्रीं ।
अधिक पडसीं असिपत्रीं ।
पाप वाढिन्नलें हो शास्री ।
जप वक्त्री रामकृष्ण ॥४॥
बापरखुमादेविवर ।
चिंती पा तुटे येरझार ।
स्थिर करीं वेगीं बिढार ।
चरणीं थार विठ्ठलाचे ॥५॥
४६८
अरे मना तूं पापिष्टा ।
किती हिंडसी रे तूं नष्टा ॥
सैरा सिणसी रे फ़ुकटा ।
विठ्ठलविनटा स्थिर होई ॥१॥
येणें पैलपार पावसील ॥२॥
तूं अनिवार नावरसी ।
तुझेनि संगें नाडले ऋषी ।
तूं तंव अपभ्रंशीं पाडिशी ।
म्हणोनि गेले गुरुसी शरण ॥३॥
न सोडी हरिचरण ।
नाहीं नाहीं जन्ममरण ।
अविट सेवी नारायण ।
तेणें मी तूं पण एक सिध्द ॥४॥
ज्ञानदेव शरण हरी ।
मन हिंडे चराचरी ।
न सोडी चरण अभ्यंतरी ।
नित्य श्रीहरी ह्रदयीं वसो ॥५॥
४६९
आजि लाधलें तुमच्या पायीं
स्तुति करु काई ।
हेचिं तुम्हा पाहीं विनवीतसे ॥१॥
निवृत्त बाप निवृत्त माये ।
निवृत्त पाहें विवळलिये ॥२॥
देखणें देखिलें तेचि होई पा रे मना ।
निवृत्तिचरणीं स्थिर राही पा रे जाणा ॥३॥
४७०
श्रवण घ्राण रसना त्त्वचा आणि लोचन
हें तों दैन्याची द्वारें वोळगसी ।
यांचें यांसीचि न पुरे तुज पुरविती काये ।
यालागीं धरिजेसु आपुली सोयरे बापा ॥१॥
अरे मनारे अरे मनारे ।
न संडीं न संडीं हरिचरण कमळारे ॥२॥
स्वप्नींचें धन तें धनचि नव्हे ।
मृगजळींचें जळ तें जळचि नव्हे ।
अभ्रींची छाया ते साउली नव्हे ।
ऐसें जाणोनिया वेगीं धरिजेसु
आपुली सोयरे रया ॥३॥
तूं जयाचा तेथोनि जिवें जितासी ।
त्या श्रीहरीतें रे नोळखसी ।
बापरखुमादेविवरा विठ्ठला चिंतीसी ।
तेणें पावसी तूं सुखाचिया राशी रया ॥४॥
४७१
ध्येय ध्याताहे दोन्हीं नाहीं ।
तेथें ज्ञेय ज्ञाता उरे काई ॥१॥
अरे मना परापर परतें पाहीं ।
तें तूं स्वयें आपण पाहें रे मना ॥२॥
रखुमादेवीवरा विठ्ठलाची आण ।
जरी बुझसी तरी
तूंचि निर्वाण ॥३॥
४७२
सुख आपलें आपण तो पाहे ।
स्वरुप आपुलें आपण ध्यायरे मना ॥१॥
लक्ष निवृत्ति चरणी धीरु राहे ।
भेदभ्रम सांडी सावध होय ॥२॥
बापरखुमादेविवरु एकचि पुरे ।
जाणतिल या सर्व सुख मोहरे ॥३॥