३५१
तुझिया गुणासाठीं लागलों भजनापाठीं ।
तुझी सगुणगोठी ह्रदयीं वसे ॥
मी म्हणें तें जीवन कीं
निर्गुण चैतन्यघन ।
व्याप्य व्यापक स्थान दुजें नाहीं ॥
विश्वाकारें जगडंबरला जो श्रुति
नेति नेति म्हणोनि ठेला ।
हेंची भावें विचारी भलें ॥
परि दृष्टी सगुण ह्रदयींचि हेचि
खुण परी न विसंबे तुझीया पाया रया ॥१॥
तूं एकुची एकला बाहिजु भीतरी ।
कोणा द्वैतपरी सांगो बापा ॥२॥
म्हणोनि परापर स्थूळसूक्ष्मादि विचार ।
तो तुझा सगुणची आधार मज वाटे ॥
म्हणोनी ते तुझी बुंथी हेचि
उरो आम्हां स्थिती ।
कीं द्वैताद्वैत भ्रांती न लगे मना ॥३॥
ते तुझेनि सुखें पडिपाडे आणि हें
मनची स्वयें उजाळें ।
तेथें थोडें बहु न निवडे ऐसें जालें ॥
तेथें आपुलेंची अंग विसर पडो ठेलें ।
शेखी सोंगची दुणावले रया ॥४॥
या मनाची भ्रांती फेडावया तो तुझा
सगुणभाव मज गोड लागे ।
पाहाते पाहाणियामाजि स्वयेंची
विस्तारलासी कीं देखणेंची होऊनी अंगें ।
त्रिपुटीसहित शून्याशून्य निमाले
ॐकार मार्गही न चले ।
रखुमादेविवरु विठ्ठले उदारे ।
सुख भोगिजे येणें अंगे रया ॥५॥
३५२
डोळ्याची निशी कोणें काढिली ।
की रविबिंबा हारीं कोणे आणिली ॥
कीं काळिमा पाठी प्रकाशु तरि
चंद्र हा नव्हे चकोरा पारणें ।
फिटलें विकासित कुमोदिनी चंद्र
हा न दिसे सेखीं नवलावो हे
तुझी बोली रया ॥१॥
तूं चंद्रमा आर्त चकोरें आम्हीं ।
तृप्त झालों तुझ्या नामीं रया ॥२॥
जाणाचिया राया सुजाणा ।
कीं जीवाचिया जिवना ।
जिवलगा सोईरिया निधाना गा ऐसा ॥
तो तूं प्रकृतिपरु न कळे तुझा विचारु ।
साचारी वेवादती दाहीदिशा ॥
ऐसोंचि लाघव कोणा दाविसी दातारा ।
बोलु ठेविसी कोणा कैसा रया ॥३॥
आवडी माजी लागे हे गोडी ।
नाम रसनेसी सुखनिज कीर्ति हे गाढी ॥
तुझा स्वरुपतंतु लागो या मना ।
अंतरीच्या जीवना अगा तूंचि ॥४॥
लक्षालक्ष संभार नातुडे हा विचार
म्हणोनि श्रुति नेति नेति तो तूं
येकलाचि नट ना देखलासि दातारा न
कळे तुझी हेचि स्थिती ।
म्हणौनि सांडिमांडी करुं नको मना
सगुण जोडे ते करी प्रीति रया ॥५॥
यालागीं मनेंसि बोध चाळावा कीं
जोडलेपणें पाहावा ।
कीं कोणाहि या मावा इंद्रियांचिया ॥
सकळ इंद्रियेंसी नगर कोंदलें दशदिशीं विस्तार ।
म्हणौनि तुझे रुप अनावर कोणें धरिजे
दातार बापरखुमादेविवरा विठ्ठला धिरा उघडा ।
डोळा देखिजे निधान तंव मार्ग सोपा रया ॥६॥
३५३
काळां पैं गोवळु काळासि आलोट ।
नामामृतें पाठ भक्ता देहीं ॥
नित्य सुखा आह्मां तपांचिया कोडीं ।
न लागती परवडी व्रतें तीर्थे ॥१॥
सुलभ सोपारा सर्वाघटीं अससी ।
साधुसंगें दिससी आम्हा रया ॥२॥
चैतन्याशेजारीं मन पैं मुरालें ।
सावळें सानुलें ह्रदयघटीं ॥
बापरखुमादेविवरु विठ्ठलराज ।
निवृत्तीनें बीज सांगितलें ॥३॥
३५४
मंगळमूर्ति तूं किं मनाचिया लावण्यवाणा ।
वेधी वेधक तूं सहजगुणा ।
सगुण निर्गुण न कळे तुझें विंदान ।
कैसें आपचि पर दाटुन रिगसि ॥
तेथें नवलाव वर्णु काय कोण रया ॥१॥
वर्णितां तुझे गुण मना मौन्य पडे ।
कळिकाळ बापुडें काय करिल आह्मां ॥२॥
ध्यानमूर्ति तुझी मनें अळंकारली मनामाजी
संचरली ।
संचरता इंद्रियें समानपदीं तुजविण
न दिसे आन बोली ।
तेथें भिन्नाभिन्नपणीं कोणा पाहों दातारा
दिठी सुखाचेनि सुखें स्थिरावली रया ॥३॥
बापरखुमादेविवराविठ्ठले वोतप्रोत सधन
नावेक नुरे कांहींएक केलें ।
तुझें तुज गर्हाणें किती देऊं
दातारा बोलवितां नव्हे भले रया ॥४॥
३५५
तुझी सेवा करीन मी मनोभावें वो ।
माझें मन गोविंदीं रंगलें वो ॥१॥
नवसिये नवसिये माझे नवसीयेवो ॥
पंढरिचे दैवते विठ्ठले नवसिये वो ॥२॥
बापरखुमादेवीवरे विठ्ठले वो ।
चित्तीं चैतन्य चोरुनि नेलें वो ॥३॥