१२९
हमामा पोरा हमामा । घुमरी वाजे घुमामा ॥ध्रु॥
घुमरिचा नाद कानीं । घुमरी घालूं रानीं ।
रानीं सीतल छाया । मेली तुझी माया ।
मायेचें घर दुरी । तुज मज कैंची उरीरे पोरा ॥१॥
उरी नाहीं तुज । मजसी मांडिले जुंझ ।
जूंझी अहंकार ढळे । कल्पना समूळ गळे ।
गळतां गळतां पाहिली । कान्होबा चरणीं राहिलीं ।
कान्होबा पाहे दिठी । तुज मज पडिली मिठीरे पोरा ॥२॥
मिठी मिठी करी पाहासी । आतां कोठें राहासी राहता ठावो येकु ।
फ़टितो तुझा लेंकु । लेंकु गाइ राखे ।
बाप गोरसु चाखे । चाखतां घेतली गोडी ।
तोचि फ़ांसा तोडीरे पोरा ॥३॥
पोरा एक माझी गोठी । राग न धरी पोटीं ।
रांगे काम नासे। अंहकारे बोंचा वासे ॥
वासिले रावणें डोळे । भेणें द्वैत कंस पळे ।
पळतां पळतां लागला पाठीं ।
तुज मज आतां गोठीरे पोरा ॥४॥
पोरा गोठी करी ऐसी । संतासि मानेल तैसी ।
बापरखुमादेविवरु ध्यासी ।
तरि वरिल्या गांवां जासीरे पोरा ॥५॥
१३०
हमामा घाली बाळा । सांडी खोटा चाळा ।
फ़ोडिन तुझा टाळा । वाकुल्या दाविन काळा ॥१॥
हमामारे पोरा हमामारे ॥२॥
हमामा घाली बारे । अंगी भरलें वारें ।
चाखतीं पिकलीं चारें ॥
जाऊं वरिल्या द्वारेंरे पोरा ॥३॥
हमामा घालीं नेटें । सांडी बोलणें खोटें ॥
आतां जासिल कोठें ।
कान्होबाचे बळ मोठेंरे पोरा ॥४॥
हमामा घाली सोईं ॥
भांभाळी सवा दोहीं ॥
एक नेमें तूं राही । तेथें बहु सुख पाहीरे पोरा ॥५॥
हमामियाचा नादु वाजे ॥
अनुहातें कोपर गाजे ॥
बापरखुमादेविवरु विठ्ठल राजे ।
रत्नजडित मुगुट साजेरे पोरा ॥६॥