६३६
न चुकतां चुकलें ।
संसार वाटे भांबाविलें ।
अवचितें पडले ज्ञानपेठे
वो माय ॥१॥
माझा निवृत्ति तूं सारा
लाधला विकरा ।
गिर्हाइक पुरा विठ्ठल गे माय ॥२॥
कांहीं नाहीं उरले प्रेम वो माय ॥३॥
हा पुरोनिया उरला निजानंदु सांवळा ।
रखुमादेविवरु जोडला
कष्टीं वो माय ॥४॥
६३७
न गणवे परिमाणें
न बोलवे अनुमानें ।
तो सहज निर्वाणी ज्ञानें
फ़ळला वो माय ॥१॥
मुक्ताची साउली मजवरी पडली ।
ढेसी ढेसी वोल्हावली
अमूर्तधारी वो माय ॥२॥
तेथें एक नवल
वर्तलें वो साजणी ।
सांगतां मिठी मौनी
पडली वो माय ॥३॥
ऐसा परोपरी फ़ळला
दिव्यरुपें फ़ावला ।
तो रखुमादेविवरु जोडला
वो माय ॥४॥
६३८
ज्ञानाचें गरोदर वाढलें परपुरुषें
व्यभिचारिणीं ऐसें म्हणती
लोक वो माय ॥१॥
नव्हे व्यभिचारिणी नाहीं मज कोणी ।
पाहतां निर्वाणी सहज
जोडलें वो माय ॥२॥
निवृत्ति पुराडला देहेभाव चोखाळला ।
अंगेंसि मर्दिला ब्रह्मरसु
वो माय ॥३॥
आतां उजरणी येई भ्रांती
नलगे माझ्या चित्तीं ।
उजरणी सहजगती
जाली वो माय ॥४॥
आतां असो हें बोलणें
दुर्जना हें सांगणें ।
चिदानंदघन तेणें वाढ्लें
वो माय ॥५॥
ऐसा देखणिया देखिला
निजगुप्त प्रकाशला ।
तो रखुमादेविवरु मज
फ़ावला वो माय ॥६॥
६३९
आपला गुणग्राम सांडूनियां गेलिये ।
निवांत राहिलिये निर्गुणी वो माय ॥१॥
परोपरी पहातां सर्वरुपीं गोपाळ ।
तो मजपासीं परी खेळ
न लगतां वो माय ॥२॥
अनुवाद खुंटला सर्वांगे भेटला ।
गुणग्राम तुटला सहज वो माय ॥३॥
ऐसें म्यां रुप आपुलें
आपणचि केलें ।
रखुमादेवीवरे विठ्ठलें वो माय ॥४॥
६४०
पुरे जरी म्हणों तरी अमित पुरला ।
पुरोनिया उरला तेज:पुंज वो माय ॥१॥
ज्ञानाचे खाणीं माणिके निर्वाणी
लाधले मी निर्गुणी निरालंब वो माय ॥२॥
आत्मवाचिया परी खेवणिलीं भूषणें ।
तें मी आवडीचें लेणें
लेईलें वो माय ॥३॥
हा सुजडु जडला विटेसि लाधला ।
त्या रखुमादेविवरा विठ्ठला मी
न्याहाळी वो माय ॥४॥
६४१
जाणोनि नेणपण अंगी बाणले ।
नेणोनियां जाणपण सहज नेणवलें वो माय ॥१॥
आत्मज्ञानाची गति जाली वो निवांत ।
प्रबोधतत्त्व मी पावलें वो माय ॥२॥
पाचारिलें अवस्था स्वभावें जाहल्या ।
म्हणोनि विसरल्या देहभाव माय ॥३॥
गुरुमुखें जै जोडे तें फ़िटे सांकडे ।
रखुमादेविवर कोडें
कवतिके वो माय ॥४॥
६४२
अंजनी संपूर्ण ठेऊनियां जन ।
ज्ञानी ज्ञानघन निरालंबीं ॥१॥
आदि मध्य आंतु दिसोनियां दिसे ।
पाठीं पोटीं दिसे निघोट रया ॥२॥
श्रवणनयन जातिगोतपूर्ण ।
जीवशिवा खुण आसपणें ॥३॥
ज्ञानदेव म्हणें वाच्य वाचक योगें ।
हरिविण वाउगें नाहीं रया ॥४॥
६४३
ज्ञानध्यानपटीं तंतु पै मनाचा ।
हरिरुप वाचा सारीपाट ॥१॥
स्वरुपकामारी वागपुष्पें चारी ।
विरळा मापारि जाणें खुण ॥२॥
त्रिगुण सवडी घालुनि उलथी ।
एकरुपपंक्तिजेवि नरु ॥३॥
ज्ञानदेवा घर तत्त्वता निर्गुण ।
परेचें संपूर्ण घर केलें ॥४॥
६४४
मृत्युचेनि मापें जे जे प्राणी ।
तयाची शिराणी यम करी ॥१॥
यम नेम धर्म आम्हां नाहीं कर्म ।
अवघेंचि ब्रह्म होउनि ठेलों ॥२॥
द्वैतभाव ठेला अविनाश संपन्न
आपेंआप जनार्दन येईल घरा ॥३॥
ज्ञानदेव म्हणे काज सरलें संसारी ।
चारीही मापारी गिळुनि ठेलों ॥४॥
६४५
स्वरुपी पाहातां लक्षलिही घेतां ।
अरुप अनंता गुणी नाहीं ॥१॥
कैसेनि स्वरुप प्रकाश पैं दीप ।
एकीं एका सोप आकळे कैसें ॥२॥
नाहीं या आधार आधारासि निर्धार ।
परेसि परे पार परमतत्त्व ॥३॥
ज्ञानदेवघरीं पश्यंती वोवरी ।
वेदश्रुती घरीं दीप केले ॥४॥