५९८
एकत्त्व बाही उतरला भक्त ।
द्वैताद्वेषा विरक्त पाहोनि ठेली ॥१॥
द्वैताची काजळी क्रोधु दशा पाजळी ।
नाहीं ते उजळी तमदृष्टी ॥२॥
जंववरी कामना आसक्ती मोहो ।
तंववरी ग्रहो कल्पनेचा ॥३॥
ज्ञानदेवा चित्तीं आनंदमय हरी ।
द्वैताची कामारी नाईके कानीं ॥४॥
५९९
आत्मरुपीं रुप रंगलें सहज ।
रिगोनि निजगुज सतेजीलें ॥१॥
तेज बीज बिवडा पेरिलेंनि वाडें ।
उगवलें चोखडें ब्रह्मरुप ॥२॥
शांतिची गोफ़ण उडविला प्रपंच ।
धारणा आहाच स्थिर केली ॥३॥
वेटाळिलें धान्य खळे दान दिठी ।
दिधलें शेवटीं भोक्तियासी ॥४॥
देते घेते जीवें नुरेचि शेखीं ।
शिवमेव खोपी समरसीं ॥५॥
ज्ञानदेव म्हणे निवृत्ति उदारा ।
ऐसा एकसरा तुष्टलासी ॥६॥
६००
आदि मध्य आंत टाकोनि अवसान ।
करुं हरिध्यान सोहंभावें ॥१॥
दिवसा कामान रात्रीचा बडिवारु ।
हरिसपरिवारु हरि आम्हां ॥२॥
जातीची विजाती नाहीं पैं कुळधर्म ।
कुळींचा कुळधर्म हरी आम्हां ॥३॥
ज्ञानदेव सांगे वेदशास्त्र थोर ।
सांगतसे विचार आम्हां तुम्हां ॥४॥
६०१
अवघ्या बाहीं म्यां व्योम कवळिलें ।
अवघां ह्रदयीं अरुप धरिलें ॥१॥
अवघेपणें मी त्याचीच जालें ।
तेंचि पावलें तदाकारें ॥२॥
कांहीं नहोनियां कांहीं एक जाले ।
अवघाचि शोशिला ब्रह्मरसु ॥३॥
रखुमादेविवरु अवघाचि धरिला ।
अवघाचि गिळिला अवघेपणें ॥४॥
६०२
तनु चोरिली कोठें मी पाहों ।
भूक लागली काय मी खावों ॥१॥
पाहणें नाहीं काय पाहों ।
ध्यान नाहीं काय ध्यावों ॥२॥
भिंत नाहीं काय चित्र लिहों ।
चित्र सरलिया तया नाहीं
ठावो जी देवा ॥३॥
निवृत्तिदास म्हणे कैसें हो काई ।
रखुमादेविवरा विठ्ठला ध्यायीं ॥४॥
६०३
तुडतालेवांचूनि अवस्था काईसी ।
दुजे तरी बोलों कवणासिगे माये ॥१॥
अनुमानालागीं नुरिजे उरी ।
सांगतां लोकाचारी लाजिजे ॥२॥
अबोलणेंसी बोलणें विनोदें ।
बापरखुमादेविवरा विठ्ठला
गुणनिधी ॥३॥
६०४
मन सुमन घालूनि माळा ।
करुनि सकळा कळा गळां
पुर्ण वो माये ॥१॥
आउट पिठींची दुरुगिळी घातली ।
तेथें दोघें पुजे बैसविले
पुजे वो माये ॥२॥
तेथें अद्वैत अंगारु परोपरी वासु ।
करुनियां सायासु वैराग्य
ज्ञाने वो माये ॥३॥
ऐसा ह्रदयमंदिरीं दुर्गादेवीअंतरीं ।
रखुमादेविवरु निर्धारी
वो माये ॥४॥
६०५
दुधावरिली साय निवडुनि दिधली ।
तैसी परी जाली आम्हां तुम्हां ॥१॥
धालों मी ब्रह्में उदार सब्रह्में ।
अनुदिनीं प्रेमें डुल्लतसे ॥२॥
नाठवे आशा देहावरी उदास ।
मीतूंपण भाष चोजवेना ॥३॥
रखुमादेविवर विठ्ठलीं मुरोनि राहिला ।
तो आनंदु देखिला संतजनीं ॥४॥