४५८
शरीर वरिवरि कां दंडिसि जंव
वारिलें न करी तुझें मन ।
जळीं नेत्र लाउनि टोकती अविंशा
लागोनि तैसें नको नको बकध्यान करुं ॥१॥
चित्त सुचित्त करी मन
सुचित्त करी ।
न धरी तूं विषयाची सोय ।
वनीं असोनी वनिता चिंतिसि तरि
तपचि वाउगें जाय रया ॥२॥
त्रिकाळ स्नान करिसी तीर्थजळीं
परि नवजाती मनींचे मळ ।
तुझियानि दोषें तीर्थ कुश्चित्त
जाले जैसी त्या रजकाची शीळ रया ॥३॥
आतां करिसी तरी चोखटची करी त्यासी
साक्ष तुझें तुज मन ।
लटिकेंन झकवसी तर्ही देव दूर्हा होसी
बापरखुमादेविवरा विठ्ठलाची आण ॥४॥
४५९
मतमांतांतरें रचूनियां ग्रंथु ज्ञानव्युत्पत्ति
जंव जाली नाहीं आत्मप्रतिती ।
ये सकळ विज्ञानें विषयासक्तीचेनि अनुमानें
तेणें केंवि तुटे संसृती ।
अंतरींचा स्फुलिंग जाज्वल्य जाणतां
कामक्रोधाचिया उपपत्ती ।
बाह्य दीक्षा उदंडी आणुनिया तेणें
केविं होय ब्रह्मप्राप्ती रया ॥१॥
सुटलेपणें करिसी विषय त्याग
तेणें अंतरीं होय अनुराग ।
परतोनि तरीच पावशी ब्रह्म भाग रया ॥२॥
आपुलेनि रुढपणें ग्रंथाचे विज्ञानें
संपदा मिरविती ज्ञातेपणें ।
अंतरी आशापाश विखार भरणें
जगीं संतता मिरवणें ।
येणें द्वारें म्हणसी मी वंद्य जगीं कीं
उपासनाद्वारें मुक्त होणें ।
पालट केलिया साठीं सिणो नको
बापा जेविं गधर्व नगरीं वस्ती करणें रया ॥३॥
यालागी दंभ दर्प सकळ प्रतिष्ठादि
भ्रांति धनदाराविषयासक्ती ।
ऐसा अहंममते ज्ञातेपणाचेनि अहंकारें
तेणें केविं होय आत्मप्राप्ती ।
जंव येणें देहें विनीतता शरण
गेला नाहीं संताप्रती ।
बापरखुमादेविवरु विठ्ठलु चिंतितां ।
सर्व सुखाची होय निजप्राप्ती रया ॥४॥
४६०
तोंडे जाले संन्यासु ।
भोगावरी धावें हव्यासु ॥१॥
ते नेणती ब्रह्मरसु ।
वायां होति कासाविसु ॥२॥
ब्रह्मकर्मानें साधु जाती ।
वायां चुकली तुझी भक्ति ॥३॥
सर्वत्र आपणचि म्हणती ।
अभक्ष्य भक्षण करिती ॥४॥
तोडी दंभ माया धंदा ।
शरण रिघे रे गोविंदा ॥५॥
चुकले विठ्ठला उदारा ।
बापरखुमादेविवरा ॥६॥
४६१
विटंबुनि काया दंड धरी करीं ।
हिंडे घराचारी नवल पाहे ।
असमाधानी विषयीं विव्हळ ।
तरी दंडु केवळ काजा काई ॥१॥
सिध्दचि असतां कां गा विटंबिसी ।
संन्यासी तूं जाण कैसा ॥२॥
निजाश्रमींच वास संकल्पासी त्यागी ।
सर्वस्वें वैरागी ।
तोचि तो संन्यासी ।
संगीं असंगता तोचि जाण संन्यासी ।
स्वरुप तयापाशीं जवळी आहे ॥३॥
बापरखुमादेविवरु उघडचि संन्यासी ।
तोचि पूर्ण भासीं भरला असे ।
निवृत्तिरायें खुणा दाखविला निरुता ।
तो जाणण्या परता सदोदितु ॥४॥