३५६
तुझी गुण कीर्ति ऐकोनि आर्ते मन उचललें ।
आलिंगना धाविन्नले उताविळ ॥१॥
तनु मनु विगुंतले मन वाचा गुंतलें ।
मी माझें विसरले दर्शन गे माये ॥२॥
उतावेळपणें भुजदंड उचललें ।
नेणोनि ठकलें ठेले रुप पाहतांचि बाईये ॥३॥
पातिया पातें नलगे पाहणें तेंचि ठेलें ।
तैसें बापरखुमादेवीवर विठ्ठलें
केलेगे माये ॥४॥
३५७
व्योमाचा पालऊ शिरेंविण पांगुरलें ।
मस्तकेंविण तुरंबिलें सुमन वो ॥१॥
सुखांचें सुख निजसुख नव्हें ।
नव्हें तें हो म्यां गिळिलेंगे माये ॥२॥
नेणेनि शाहाणे झाले चौघेजण ।
अठारांसी खूण बाणले माये ॥३॥
रखुमादेविवरु जीवनीं जीवनु ।
त्याहुनि माझें मनु परतें देवा ॥४॥
३५८
अवघां डोळां तुज म्यां पाहावें ।
अवघां श्रवणीं तुजचि ऐकावें ॥१॥
अवघी मूर्ति तुजपें ध्यावें ।
अवघां चरणीं तुझ्या पंथी चालावें ॥२॥
रखुमादेविवरु अदट दाविला ।
माझ्या देहीं वाढला ब्रह्माकारें ॥३॥
३५९
मन हें लोंधलें प्रपंचा विसरलें ।
मीपण गेलें तुजमाजी ॥
तूं आम्हां गोसावी सुखादि क्षेम
न ठेवी ।
आपली सुखपदवी देई भोगूं ॥
तेथूनि वेगळें होतां प्राण जाईल आतां ।
नामाचा न व्हावा वियोगु रया ॥१॥
तुझें नाम ध्यान कीर्तन आतां ।
न विसंबे सर्वथा तुझिया पायां ॥
पायापासूनि वृत्ति माथां चढे ।
ह्रदयीं धरिलासि सबाह्य रया ॥२॥
ऐसिया वृत्ति ध्यान ध्यावों
कां माझें मन ।
होय तुज समान मीपण नाहीं ॥
अनंत गोवळु अलगटु दावितासी
नेटपाटु काय वानूं तुझी सुरपदवी ।
ठाण त्रिभंगी देखोनी देवढें सुंदर
आठवू विसरु हा नाहीं रया ॥३॥
तोचि तूं आतां वेगळेपणें पाहतां ।
इंद्रियाची सत्ता वर्तविता ॥
कीं परतोनि पाहातां प्रपंच निमाला ।
तुजमाजी तेथें नातळे द्वैतभावो ॥
बापरखुमादेविवरा विठ्ठलु पाहतां ।
पाहणें निमोनियां उरे रया ॥४॥
३६०
कांहीं न करिजे ते तुझी सेवा ।
कांहीं नव्हेसि तें तूं देवा ॥१॥
नेणिजे तें तुझें रुप ।
जाणिजे तितुकें पाप गा देवा ॥२॥
स्तुति करणें ते तुझी निंदा ।
स्तुति जोगा नव्हेसि गोविंदा ॥३॥
बापरखुमादेविवरा विठ्ठला ।
येवढा साभिलाषु कां दाविला ॥४॥