चित्रापुरगुरुपरंपरा - अध्याय ॥३३॥

॥ श्रीगणेशाय नमः ॥ श्रीसरस्वत्यै नमः ॥ श्रीपांडुरंगाश्रमगुरुभ्यो नमः ॥ श्रीभवानीशंकराय नमः ॥ॐ॥
जय जय देवा श्रीगुरुराया । तुजवांचोनि मजला जगीं या । समर्थ नसे उद्धराया । कवणही जाण आतां पैं ॥१॥
जगीं पाहतां तुजवांचोनि । न दिसे मला या त्रिभुवनीं । तूंचि भरलासि असे या जनीं । सत्य जाण गुरुनाथा ॥२॥
पहातां तुझें रूप सुंदर । आनंद चित्तीं होय अपार । वाचेनें बोलतां न ये साचार । काय सांगूं गुरुराया ॥३॥
ऐसी तुझी अगाध महिमा । कैसी वर्णावी न कळे आम्हां । तुझ्या प्रेमासी नाहीं सीमा । काय कैसें न कळे तें ॥४॥
आतां श्रोते हो ऐका उत्तम । श्रीसद्गुरु पांडुरंगाश्रम । यांची कथा सुंदर परम । रसाळ असे जाणा ती ॥५॥
जे असती भाविक भक्त । त्यांसी प्रसन्न होती त्वरित । ज्यांचा निश्चय दृढतर सतत । त्यांसी नच ते धिक्कारिती ॥६॥
तरी ऐका सावधान । करितों सद्गुरुप्रेम कथन । ऐकतां सकलांचे मन तल्लीन । होतसे जाण सहजचि ॥७॥
शिर्शींत एक भाविक ब्राह्मण । सारस्वत आमुचा असे जाण । 'हासगणी कुळकर्णी' त्यालागुन । म्हणती सकल जन तेथें ॥८॥
एके काळीं तो कुळकर्णी । गेला स्वामीमठालागुनी । घेतलें प्रेमें दर्शन झणीं । पांडुरंगाश्रमस्वामींचें ॥९॥
जाऊनि श्रीस्वामींसी शरण । मंत्र घेतला तयांकडोन । आणि श्रीगुरुचरित्र पठण । कराया आरंभ पैं केला ॥१०॥
जाऊनि राहिला आपुल्या ग्रामीं । गुरुचरित्रपारायण करी नेहमीं । धरूनि श्रीदत्त अंतर्यामीं । सप्ताह करी प्रतिवर्षीं ॥११॥
तो असे परम दत्तभक्त । दत्ताचेंचि ध्यान करी सतत । कधीं भेट होईल मजप्रत । ऐसा ध्यास तयासी ॥१२॥
जरी तो करी कुळकर्णी - काम । मुखीं अखंड दत्तनाम । अंतरीं असे बहुत प्रेम । ध्यातसे मूर्ति हृदयांत ॥१३॥
जारिणी करी पतिसेवा । अमितचि दावी प्रेमभावा । परी नाहीं तिच्या जीवा । पतिप्रेम अणुमात्र ॥१४॥
तिचें लक्ष असे तेथ । जार पुरुषावरीच सतत । वरिवरी पतिसेवा करोनि, त्वरित । जाय धांवोनि जाराकडे ॥१५॥
तैसा हा कुळकर्णी भक्त । करी प्रपंच वरिवरी सतत । परी त्याचें मन असे रत । दत्तचरणीं सारें तें ॥१६॥
लागलें श्रीदत्ताचें ध्यान । तळमळे मानसीं रात्रंदिन । म्हणे दत्ता तुझें वदन । कधीं दाविसी मजलागीं ॥१७॥
ऐसा करितां करितां धांवा । श्रमला बहुतचि घेऊनि नांवा । परी न भेटे दत्त, तो भावा । बघतो त्याचिया निश्चयासी ॥१८॥  
ऐसेचि कांहीं दिन लोटले । त्याचिया मानसीं ध्यान लागलें । श्रीदत्ताचें दर्शन आगळें । व्हावें मजला आतांचि ॥१९॥
कांहीं केल्या न भेटे मजला । आतां काय करावें याला । " मिळे कीं जातां त्याच्या स्थळा । गाणगापूर - वाडीसी ॥२०॥
ऐसा विचार करोनि मानसीं । बहुत तळमळ होय त्यासी । मातेवीण बाळ रडे उपवासी । तैसें जाहले त्यासी पां ॥२१॥
पतिवीण पतिव्रता । गायीवांचूनि वत्स तत्त्वतां । तैसें होय त्याच्या चित्ता । दत्तदर्शनावरांचोनि ॥२२॥
असो मग करोनि विचार । उठोनि चालिला सत्वर । गांठिलें जाऊनि गाणगापूर । राहिला तेथें मासवरी ॥२३॥
भाकिली करुणा नानापरी । न भेटे त्रैमूर्ति साजिरी । तेणें दुःखित झाला भारी । अंतःकरणीं त्या समयीं ॥२४॥
तेव्हां आणिक योजिलें त्यानें । उचित नव्हे येथे राहणें । नरसोबावाडीसी जाणें । हेंचि बहु बरें मजलागीं ॥२५॥
तेथे जातां होईल दर्शन । श्रीदत्ताचें न लागतां क्षण । ऐसी मानसीं कल्पना करून । गेला थेट वाडीसी ॥२६॥
तेथे राहिला दोन मास । करी ध्यान रात्रंदिवस । घडी घडी प्रार्थी श्रीदत्तास । भेटी देईं म्हणोनियां ॥२७॥
म्हणे देवा प्रभो दत्ता । देईं दर्शन मजला ताता । तुजवांचोनि कवणही त्राता । अन्य नसे या जगतीं ॥२८॥
मी अपराधी हीन दीन । म्हणोनि न टाकीं मजलागोन । येईं लगबगें तूं धांवोन । वाट पाहतों तव बापा ॥२९॥
तूं दीनदासांचा कैवारी । ऐसें म्हणती तुजला सारीं । परी मजलाचि कां बा वैरी। होसी देवा दयाळा ॥३०॥
श्रीगुरुचरित्र केलें पठण । अमितचि केलें पारायण । परी तूं न भेटलासि म्हणोन । गेलों गाणगापुरासी ॥३१॥
तेथे राहिलों एक मास । प्रार्थिलें तुजला बहुवस । तरीही न भेटसी म्हणोनि वाडीस । जाऊं ऐसें वाटलें ॥३२॥
आतां येथें दोन मास । येऊनि झाले मजला खास । परी तूं न देशी दर्शन, यास । काय करावें बा सांगें ॥३३॥
तूं जरी न भेटसी आतां । निश्चयें देईन प्राण ताता । येचि स्थानीं तव पायीं तत्त्वतां । सत्य सत्य गुरुदेवा ॥३४॥
तुझ्या भेटीवीण देवराया । शरीर हें ठेवावें कासया । वाउगेंचि पोसुनी वाढवावें तया । श्रम घेवोनि कां इतुके ॥३५॥
त्याहुनी येथेंचि राहावें पडोन । अन्न - उदकावांचोनि जाण । जावो अथवा राहो प्राण । त्याची चिंता मज नाहीं ॥३६॥
तुजवांचोनि जग हें अनित्य । पां तुझें स्वरूपचि एक असे नित्य । म्हणोनि देवा सांगतों सत्य । तुजवीण मजला करमेना ॥३७॥
किती आळखूं आतां तुजला । माझा घसा कोरडा झाला। येईं झडकरी भक्तवत्सला । देईं दर्शन मजलागीं ॥३८॥
तुझ्या चरित्रीं ऐकिली लीला । आतां ती लपली कां ये वेळां । इतुका निष्ठुर कां हो दयाळा । झालासी सांग गुरुनाथा ॥३९॥
बालकाअंगीं जरी दुर्गुण । मातेसी कधींही वीट न ये जाण । रडतांचि येई धांवोन । सांडोनि काज हातींचें ॥४०॥
जन म्हणती तुजला माउली । श्रांतांची तूं अससी साउली । कां न दया माझी या वेळीं । येतसे तुजला सांगें हो ॥४१॥
तुझे भक्त असतील अगणित । सकळांचा सांभाळ तूंचि करीत । म्हणोनि नसे कीं तुजला उसंत । काय कारणें न येसी ॥४२॥
तूं सर्वशक्तिमान आणि सर्वज्ञ । तुजला काय हो असे कठिण । यावें लागे की येथें दुरोन । हेंही कारण नसे बा ॥४३॥
येथेंचि अससी हृदयामाजीं । नलगे उशीर यावया आजी । पाहूं नको परीक्षा माझी । देवा दयाळा प्रभुराया ॥४४॥
अससती जरी हृदयांतरीं । अज्ञत्वें मी न जाणें निर्धारीं । म्हणोनि देवा मजला सत्वरीं । प्रत्यक्ष भेट देई तूं ॥४५॥
नेणं मी बा कांहीं एक । तुझ्या प्रेमावांचूनि आणिक । तूंचि अससी माय जनक । आप्त इष्ट सकलही तूं ॥४६॥
सारे विषय तूंचि जाण । न रुचती अन्य तुजवांचोन । येईं आतां कृपा करोन । देईं दर्शन वेगेंचि ॥४७॥
बहुत जनांचे कष्ट निवारण । केलेस गुरुराया तूं धांवोन । मजपाशींच कां इतुकें कठीण । केलें मन वञ्चाहुनी ॥४८॥
तूंचि लिहिलें कीं पुराणीं । सारे विषय तुच्छ म्हणोनि । सद्गुरुदेवचि श्रेष्ठ धनी । तोचि करील उद्धार ॥४९॥
तूंचि गुरु आणि देव माझा । मज नसेचि भाव दुजा । दास असें मी निश्र्चयें तुझा । मज कां तूं न भेटसी ॥५०॥
कितीतरी विनवूं तुजला । अंत किती पाहसी भला । प्राण जरी माझा गेला । तरीही न वचें येथुनी ॥५१॥
आतां निश्चयें सांगतों देवा । दर्शन दिधल्यावांचूनि तुवां । अन्न - उदक न घें मी माधवा । खचितचि जाण निर्धारें ॥५२॥
ऐसी त्यानें नानापरी । करुणा भाकिली निज अंतरीं । उपवासी राहिला सप्त दिनवरी । अन्न - उदकावीणचि तो ॥५३॥
म्हणे येथेंचि राहोन । तव संनिधचि देईन प्राण । ऐसें बोलुनी रात्रंदिन । करीत ध्यान बैसला ॥५४॥
 तेव्हां जाहला चमत्कार । तो आतां ऐका सविस्तर । साक्षात् दत्तात्रेयाचा अवतार । पांडुरंगाश्रम सद्गुरु हे ॥५५॥
यांत संशय नाहीं अणुमात्र । ऐकतां सहजचि कळे साचार । सावध चित्त करा सत्वर । तुम्ही सकल श्रोते हो ॥५६॥
तेथेंच तो देउळासंनिधीं । राहिला आळवीत परमावधि । लाविली तेणें आपुली बुद्धि । दत्तध्यानीं निरंतर ॥५७॥
तेव्हां इकडे चित्रापुर - ग्रामीं । श्रीगुरु पांडुरंगाश्रम - स्वामी । कळवळले बहुत अंतर्यामीं । आठवुनि आपुल्या भक्तातें ॥५८॥
म्हणती मानसीं मद्भक्त थोर । अज्ञपणें न कळे विचार । त्यामी आणावें भानावर । म्हणोनि उठले लगबगें ॥५९॥
दंड कमंडलु घेऊनि हातीं । पायीं पादुका मधुर वाजती । भगवी छाटी अंगावरुती । सुंदर मूर्ति चालली ॥६०॥
इकडे वाडीमाजीं हा भक्त । निजला असे धांवा करीत । डोळा लागला त्यासी त्वरित । काय वर्तलें तें ऐका ॥६१॥
आठव्या दिवशीं प्रातःकाळीं । पांच वाजतां तयेवेळीं । धांवत आली सद्गुरुमाउली । स्वप्नामाजीं न भक्ताच्या ॥६२॥
पहा कैसा निश्रय फळला । जरी अज्ञपणें स्वामींसी विसरला । तरी स्वामी न विसरले त्याला । कळवळोनि धांविन्नले ॥६३॥
बालक जरी विसरे मातेसी । तरी माता न विसरे त्यासी । सदा चिंता तिच्या मानसीं । निजबाळाची निश्र्चयें ॥६४॥
तैसी सद्गुरुमाउली आमुची । तिजला चिंता निजभक्तांची । विसरतांही रक्षी साची । करी कृपा तयांवरी ॥६५॥
परी प्रेम असावें बळकट । तरीच गुरुकृपा होय निकट । त्यावीण करितां बहु खटपट । होय व्यर्थ ती जाणा ॥६६॥
असो मग ते सद्गुरु दयाघन । बैसले तेथें जवळी येऊन । पाठीवरी थोपटती स्वयें जाण । आणि म्हणती मद्भक्ता ॥६७॥
ऊठ येईं आमुच्या संनिधीं । चित्रापुरासी निघें आधीं । तेथे मी असतां तुझी बुद्धि । कुठें गेली हिंडाया ॥६८॥
म्हणोनि जिकडे तिकडे पाहीं । भटकुनी म्हणसी भेट देईं । येथें मी निश्चयें नाहीं । आहें चित्रापुर - ग्रमासी ॥६९॥
ऐसें असतां तूं येथें जरी । बैसलास आळवीत जन्मभरी । तुजला भेट न होय निर्धारीं । येईं झडकरी तेथेंचि ॥७०॥
 ऐसें बोलुनी मधुर वचन । हस्त फिरविला पाठीवरोन । क्षणेंचि पावले अंतर्धान । जागा जाहला तो भक्त ॥७१॥
विस्मय करी आपुल्या चित्तीं । काय देखिलें स्वप्न निश्चितीं । पांडुरंगाश्रम-सद्गुरुमूर्ति । भेटली कैसी मजलागीं ॥७२॥
मी आळविलें रात्रंदिन । श्रीदत्तासी प्रेमेंकरून । परी दिधलें स्वामींनीं दर्शन । स्वप्नामाजीं मजलागीं ॥७३॥
आणि म्हणती चित्रापुरीं । मी असेंचि बा निर्धारीं । यावरोनि तेचि विधि-हरि - । हर त्रैमूर्ति निश्चयेंसीं ॥७४॥
म्हणोनि आतां तेथेंचि जाउनी । घ्यावें दर्शन स्वामींचे झणीं । ऐसा विचार मानसीं करोनि । निघाला जावया चित्रापुरा ॥७५॥
जाऊनि पोहोंचला शिराली - ग्रामीं । त्वरितचि गेला सद्गुरुस्वामी । यांच्या संनिध पडला भूमीं । घातलें दंडवत प्रेमभरें ॥७६॥
तेव्हां सद्गुरुस्वामिराय । म्हणती तुजला दत्तात्रेय । यांनीं पाठविला कीं काय । सांग बापा या समयीं ॥७७॥
ऐसें बोलुनी प्रसन्नवदन । हस्त फिरविती मस्तकावरोन । तेव्हां काय चमत्कार तो आपण । ऐका सावध होऊनियां ॥७८॥
नसे देहभान अणुमात्र । निजानंदीं समरसला सुपवित्र । बघतां तोषले पंकजनेत्र । सद्गुरुवर्य त्या समयीं ॥७९॥
असो मग तो कुळकर्णी भक्त । दोन तासांवरी बैसला स्वस्थ । जन सारे झाले तटस्थ । आनंदले श्रीस्वामीही ॥८०॥
पहा ऐसा सद्गुरुमहिमा । कैसा वर्णावा न कळे आम्हां । त्यांच्या धरितां पादपद्मा । काय उणीव ती राहील ॥८१॥
झालें ऐक्य दत्तचरणीं । देहभान हरपलें झणीं । असे ही श्रीस्वामींची करणी । नाहीं अनुमान यामाजीं ॥८२॥
सद्गुरुकृपा झालियावरी । इच्छित प्राप्त होय झडकरी । उशीर नलगे तयासी निर्धारीं। सत्य सत्य त्रिवाचा ॥८३॥
परी असावा भावार्थ थोर । नच त्या धिक्कारी गुरुवर । जरी विसरे आपुल्यासी तो नर । तरीही त्यासी रक्षिती ॥८४॥
तो हासगणीचा गृहस्थ । असे परम दत्तभक्त । परी स्वामीचि असती दत्त । हें तो न जाणे अज्ञपणें ॥८५॥
घेतला उपदेश स्वामींकडुनी । परी गेला धुंडाया दुज्या स्थानीं । दत्ता धांव धांव म्हणोनि । केली दिनरजनीं विज्ञापना ॥८६॥
परी साक्षात् दत्तावतार । तोचि याचा सद्गुरुवर । असोनि ग्रामीं चित्रापुर । कासया भेटेल अन्य स्थळीं ॥८७॥
आपुल्या भक्ताचा भाव बघोनि । करुणा उपजली स्वामींच्या मनीं । अज्ञ भक्त माझा म्हणोनि । कळवळोनि धांविन्नले ॥८८॥
नेणतें बालक आपुल्या मातेसी । नेणोनि, अन्य स्त्रियेच्या स्तनासी । लागे, परतोनि हुडके परियेसीं । परी न मिळे दूध तयातें ॥८९॥
तेव्हां कळवळोनि ती माय । लगबगेंचि धांवोनि जाय । ओसंगा धरीतसे ती सदय । निजबाळकालागीं हो ॥९०॥
अज्ञ बाळ नेणे आपुल्यासी । हें माता समजे निजमानसीं । तरीही न क्षोभे निश्र्चयेंसीं । बालकावरी कदापि ती ॥९१॥
तैसा हा कुळकर्णी भक्त । नेणोनि स्वामींचा महिमा अद्भुत । सैरावैरां धांवला अमित । दत्तभेटीस्तव पाहीं ॥९२॥
परी जाणती सद्गुरु त्यासी । कळला हेतु भक्ताचा मानसीं । म्हणोनीच भेट दिधली त्यासी । कळवळोनि सत्य पहा ॥९३॥
पहा कैसी सद्गुरुकृपा । दाविला कैसा मार्ग सोपा । जावया ऐशा सत्स्वरूपा । बहुविध यत्न लागती जनां ॥९४॥
गुरुकृपेवीण स्वरूपस्थिति । न लाभे निश्चयें कवणाप्रति । म्हणोनि ऐसी सद्गुरुमूर्ति । धरावी हृदयीं सतत पहा ॥९५॥
सद्गुरुस्वामी कृपाघन । मनुष्य नसे तो निश्चयें जाण । नातरी ऐसीं कार्यें आम्हांकडोन । कैसीं होतील सांगा पैं ॥९६॥
आणिक ऐका महिमा अद्भुत । साक्षात् अवतरलासे हा दत्त । त्याचा ऐका पुढील वृत्तांत । तुम्ही भाविक श्रोते हो ॥९७॥
कुळकर्णी श्रीदत्तस्वरूपीं लीन। होउनी राहे तास दोन । मग तो पावे सहज उत्थान । घाली लोटांगण गुरुचरणीं ॥९८॥
तेव्हां स्वामी म्हणती तयासी। अरे बाळा तूं उपवासी । राहिलास सत्य दिवसनिशीं । ऊठ झडकरी आतां पैं ॥९९॥
स्नान करोनियां सत्वर । घेईं भोजन -प्रसाद थोर। ऐसें बोलत असतां भरले नेत्र । प्रेमाश्रूंनीं स्वामींचे ॥१००॥
कंठ झाला सद्गदित । पुढें न बोलवे शब्दही त्यांप्रत । 'सद्गुरुमाउली' म्हणतां शोभत । याचिकारणं हो पाहीं ॥१०१॥
जैसी माता आपुल्या बाळां । सांभाळी प्रेमानें वेळोवेळां । तैसा सद्गुरुनाथ हा आपुला । करितो रक्षण भक्तांचें ॥१०२॥
देह झिजविती रात्रंदिन । संकटीं रक्षिती भक्तांलागोन। स्वार्थ ना अंगीं अणुमात्र जाण । नसे अनुमान यामाजीं ॥१०३॥
असो मग तो हासगणी -भक्त । साष्टांग नमुनी उठला त्वरित । गुरु-आज्ञेपरी स्नानादि निश्चित । उरकुनी भोजना बैसला ॥१०४॥
मग सद्गुरुस्वामींनीं त्यासी । बोलाविलें विश्रांति घ्यावयासी । माडीवरीच नीज तूं ऐशी। दिधली आज्ञा प्रेमानें ॥१०५॥
तेव्हां तो जाउनी निजला स्वस्थ । श्रमला होता तो अत्यंत । घोर निद्रा लागली त्याप्रत । सुखानें पहुडे त्याठायीं ॥१०६॥
संध्याकाळ झाल्यावरी । दिवे लागले घरोघरीं । दोन तास झाले तरी । हा भक्त पडला घोरतचि ॥१०७॥
मग झाला तो जैं जागृत । नयनीं देखे चमत्कार अद्भुत । सद्गुरुस्वामी शेजारीं फिरत। विश्रांतिस्थानीं आपुल्या ॥१०८॥
तितुक्यामाजीं तेथे सुंदर । दत्तात्रेयचि देखिला सत्वर । तीन शिरें सहा हात परिकर । देखिली मूर्ति स्वामींची ॥१०९॥
मुखें बघतां श्रीस्वामींचीं। तीन असती तीं सुंदर साचीं। दचकोनि बैसे तेथेंचि । प्रेमाश्रु आले नयनांत ॥११०॥
बोलूं जातां फुटेना शब्द । बैसला तेव्हां तैसाचि स्तब्ध । पोटीं न समावे आनंद । बघुनी मूर्ति दत्ताची ॥१११॥
तेव्हां म्हणती सद्गुरुनाथ । इच्छा तुझी झाली कीं तृप्त । भेटला कां तुजला दत्त । सांग बाळा आतां तूं ॥११२॥
मग पुनरपि पाहतां वदन। दिसतसे एकचि त्यालागुन । तेव्हां तयासी पटली खूण । साक्षात् अवतार हा दत्ताचा ॥११३॥
आणि म्हणे सद्गुरुस्वामी । नोळखिलें देवा तुजला मीं। दर्शनासाठीं ग्रामोग्रामीं । हिंडलों वृथाचि हो पाहीं ॥११४॥
टाकुनी कल्पवृक्ष हातींचा । दारोदारीं हिंडें मी साचा । जवळी असतां तूं देव आमुचा । गेलों धुंडाया अन्य स्थळीं ॥११५॥
गृहामाजींच माय असत । अज्ञ बालक जाय रांगत । हुडके तिसी रडत रडत । जिकडे तिकडे लवलाहीं ॥११६॥
रडें ऐकुनी माय त्वरित । काम टाकुनि येई धांवत । बालकासि त्या उचलूनि घेत । कळवळोनि लडिवाळपणें ॥११७॥
तैसी जवळीच तूं गुरुमाय । असतां साक्षात् दत्तात्रेय । इकडे तिकडे धुंडीत जाय । अज्ञपणें मी देवा ॥११८॥
मातेपरी धांवत येऊन । केलेंस माझें प्रेमें रक्षण । दाविले श्रीदत्ताचे चरण । येथेंच तूं बा आत्मत्वें ॥११९॥
अज्ञान्यांसी दाविती वाट । सद्गुरु हेचि असती श्रेष्ठ । तेवीं मी असतांही कनिष्ठ । आणिला बळेंचि ओढुनी ॥१२०॥
बालक जातां इकडेतिकडे । माय आणीत त्या आपुल्याकडे । निवारी त्याचें घोरही सांकडें । तैसें देवा केलेस तूं ॥१२१॥
माता असे आपुली रक्षक । ऐसें नेणुनि धांवे बालक । हें जाणूनि माय ती देख । आणी ओढुनी त्यालागीं ॥१२२॥
तद्वत् देवा तूंचि त्राता । साक्षात् दत्तचि आमुचा असतां । हें नेणूनि भलत्याचि पंथा । गेलों तुजला शोधाया ॥१२३॥
तेव्हां मी अज्ञ हें जाणोनि । धांविन्नलास तूं पाठ धरोनि । बलात्कारें आणिला झणीं । निजस्थानासी प्रेमानें ॥१२४॥
किती देवा हे तव उपकार । विसरूं कसा मी सांग सत्वर । फेडूं कैसे ते न कळे निर्धार । प्रभो गुरुराया कृपाधना ॥१२५॥
ऐसी बहुविध करुनी प्रार्थना । वृत्तांत मारा कथिला जाणा । ऐकुनी बोले सद्गुरुराणा । पूर्वपुण्य तुझे हें ॥१२६॥
इतुकें बोलुनी नानापरी । केला बोध तया निर्धारीं । तेव्हां जाहला आनंद भारी । तया कुळकर्णी - भक्तासी ॥१२७॥
धरोनि तो मानसीं बोध । त्यापरीच वागला तो प्रसिद्ध । तेणें जाहले तयासी शुद्ध । ब्रह्मज्ञान गुरुकृपें ॥१२८॥
काय सांगूं सद्गुरु - महिमा । अधिक न वर्णवे ती आम्हां । पुढील अध्यायीं आणिक तुम्हां । सागूं चरित्र स्वामींचें ॥१२९॥
आनंदाश्रम - परमहंस । शिवानंदतीर्थ एकचि खास । यांच्या कृपाप्रसादें त्रयस्त्रिंश । अध्याय गुरुदासें संपविला ॥१३०॥
स्वस्ति श्रीचित्रापुर - । गुरुपरंपराचरित्र सुंदर । ऐकतां पापें नासती थोर । त्रयस्त्रिंशाध्याय रसाळ हा ॥१३१॥
अध्याय ३३ ॥
ओव्या १३१ ॥
ॐ तत्सत् - श्रीसद्गुरुनाथचरणारविंदार्पणमस्तु ॥    ॥६॥    ॥६॥
॥ इति त्रयस्त्रिंशोऽध्यायः समाप्तः ॥