चित्रापुरगुरुपरंपरा - अध्याय ॥३८॥

॥ श्रीगणेशाय नमः ॥ श्रीसरस्वत्यै नमः ॥ श्रीमत्पांडुरंगा श्रमगुरुभ्यो नमः ॥ श्रीभवानीशंकराय नमः ॥ॐ॥
जय जया जी सद्गुरुदेवा। म्यां कांहीं न केली मेवा। परी न धिक्कारिलें मज तुवां । उपकार कैसा फेडावा ॥१॥
अन्य कवणाचाही उपकार । फेडाया होय साचार । परी सद्गुरूचा उपकार थोर । न होय फेडाया कवणाही ॥२॥
धन्य धन्य सद्गुरुराया । तब कृपेची पडतां छाया । काय उणीवता निजदासा या । भक्तवत्सला कृपाघना ॥३॥
मज नसतां प्रेमभक्ति । तूंचि करोनि निष्काम प्रीति । ओढूनि घेतलें मन माझें निश्र्चितीं । आपुल्या चरणीं बा देवा ॥४॥
आतां नच जाय कदापि मन्मन । सोडोनियां हे तुझे चरण । बळेंचि ओढितांही जाण । तरीही न येई सोडोनि ॥५॥
अहा काय मोहक शक्ति । कैशी ओढिते लगबगें ती । म्हणोनि देवा तुझी प्रीति । खरी याचिकारणें ॥६॥
म्हणोनि देवा न मांगें कांहीं । तुझे प्रेम एकचि देईं । त्याचीण सारें नश्वर पाहीं । देवा गुरुराया कृपाघना ॥७॥
असो आतां श्रोते हो सज्जन । मागील अध्यायीं केलें निरूपण । पांडुरंगाश्रमस्वामी सघन । यांचे वाक्यचि श्रेष्ठ असे ॥८॥
मंगेशभट यांच्या मुलीसी । ज्वरमुक्त करोनि परियेसीं । वांचविली महिमा ऐसी । कथिली हेचि सुरस कथा ॥९॥
आतां आणिक सांगूं महिमा । नाहीं निश्चयें त्यासी सीमा । ऐकतां सहज उपजेल प्रेमा । भाविक सज्जन श्रोत्यांसी ॥१०॥
असो आतां ऐका सादर । श्रीपांडुरंगाश्रम गुरुवर । साक्षात् दत्ताचा अवतार । नाहीं संशय यामाजीं ॥११॥
पहा आणिक सांगूं कथा । स्वामींची अद्भुत शक्ति आतां । ठेवावें येथेंचि आपुल्या चित्ता । स्थिर करोनि गुरुचरणीं ॥१२॥
दक्षिणदेशीं कुंदापुर । या नामें असे एक नगर । तेथें होता सावकार । कामत उपनाम तयाचें ॥१३॥
तो करी व्यापार थोर । तेव्हां ओढवलें संकट दुस्तर । खटला झाला तयावर । काय करणें तें ऐका ॥१४॥
सरकारासी नकळत । मीठ बनवोनि तो विकीत । ऐसा आरोप दुर्जन घालीत । सावकार कामत याजवरी ॥१५॥
आणि खटला केला त्याजवरी । मॅजिस्ट्रेट याकडे सत्वरी । पोटीं धरोनि मत्सर भारी । जनांनीं झडकरी त्या समयीं ॥१६॥
होता ख्रिश्चन मॅजिस्ट्रेट । त्याकडे खटला नेला थेट । विचार त्यानें केला नीट । कायद्याची दृष्टि धरूनि ॥१७॥
मुख्य ठराव सांगणें एक । तो सांगूं जाणा उदयीक । ऐसें बोलिला मॅजिस्ट्रेट देख । आरोपियातें परियेसा ॥१८॥
बोलुनी तो गेला गृहासी । कामतही आपुल्या सदनासी । होऊनि चिंतातुर मानसीं । विचार करीत बैसला ॥१९॥
उदयीक सारा ठराव होय । शिक्षा ठरविती कीं काय। आतां कोण मजला अभय । द्यावया समर्थ या जगतीं ॥२०॥
ऐशी चिंता करीत मानसीं । बैसला असतां त्या समयासी । त्याचा मित्र सारस्वत त्यासी । अवचित येऊनि त्या बोले ॥२१॥
अहो भिऊं नको सर्वथा । सोडीं निश्चयें सर्वही चिंता । आमुचे स्वामी येती आतां । तेचि हरतील संकट हो ॥२२॥
चित्रापुर - स्वामी पांडुरंगाश्रम । ब्रह्मज्ञानी श्रेष्ठ परम । आमुचे सारस्वतांचे गुरुजी उत्तम । दत्तावतार म्हणती तयां ॥२३॥
उदयीकचि येती येथें । त्यांच्या भेटीसी नेऊं तूंतें । शरण जाऊनि त्यां, चरणांतें । करीं साष्टांग प्रणिपात ॥२४॥
त्यांसी जातां दृढभावें शरण । ते रक्षितील तुजलागोन । यामाजीं नको अनुमान । धरूं तूं बा लवलाहीं ॥२५॥
यावरी कामत याचें हृदय । शांत झालें ऐकुनी अभय । म्हणे तूं मजला ये समय । बरवा पोंचलास धैर्याला ॥२६॥
जाऊं आम्ही तये स्थानीं । पूर्वसुकृत उगवलें म्हणुनी । ऐशा संकटीं येती धांवुनी । ऐसें मजला वाटतें ॥२७॥
व्याधीनें पीडितां बहुत । चालुनी आला वैद्य अवचित । तेसे तुमचे सद्गुरुनाथ । येती संकटी रक्षाया ॥२८॥
दरिद्री भुकेनें झाला व्याकुळ । पाचारुनी अन्न घालिती ते वेळ । तैसे आपुले स्वामी दयाळ । आले मजला रक्षावया ॥२९॥
असो बहुत कासया बोलावें । उद‌यीक तुवां सत्वर यावें । स्वामि - दर्शना मजला न्यावें । उपकार तुझे होतील बा ॥३०॥
यावरी बोले त्याचा मित्र । येतों निश्चयें सरतां रात्र । ऐसें बोलत असतां भरले नेत्र । त्या मित्राचे प्रेमानें ॥३१॥
तो म्हणे कामता तुजला । संशय न यावा कीं मी आपुला । जातीचा नव्हे म्हणोनि मजला । स्वामी पोंचती कीं नाहीं ॥३२॥
ऐसें अनुमान सोडीं सकल । स्वामी मनुष्य नव्हे दयाळ । देवचि, त्यांचा भेद समूळ । नासूनि गेला आधींच ॥३३॥
ते न बघती याती कुळ । भाव ज्याचा असे निश्चळ । त्याचा करिती सांभाळ । सांगावें नलगे त्यांलागीं ॥३४॥
इतुकें बोलुनी मित्र सारस्वत । गेला, तो दुज्या दिनीं त्वरित । आला कामताच्या सदनाप्रत । जावया दरुशना स्वामींच्या ॥३५॥
 मग दोघे मित्र मिळोनि । गेले भेटाया स्वामींलागोनि । येत होते ते जेथोनि । तेथें गेले सामोरे ॥३६॥
मार्गीं तिष्ठत बैसला कामत । तोंच आली पालखी तेथ । तेव्हां घातला साष्टांग प्रणिपात । मार्गींच तेणें प्रेमानें ॥३७॥
मार्गीं पालथा पडला पायां । तो न उठेचि तेथोनियां । प्रेमाश्रु लोटले कांपे काया । भयभक्तीनें ते समयीं ॥३८॥
बघुनी लोकीं त्यासी उठवुनी । पालखीजवळी गेले घेउनी । वंदन केलें चरणांलागुनी । कामत - सावकारें त्या समयीं ॥३९॥
तो म्हणे कर जोडोनि । प्रभो स्वामिन् तुजवांचोनि । रक्षिता नसे आन त्रिभुवनीं । म्हणोनि आलों शरण तुला ॥४०॥
मजवरी झाला असे खटला । आजिचा दिन हा शेवटला । शिक्षाचि होईल ये वेळां । ऐसें मजला वाटतसे ॥४१॥
ऐसा अपमान करोनि सहन । जगण्याहुनी बरवें मरण । म्हणोनि आलों वंदावया चरण । अंतकाळीं हे आपुले ॥४२॥
अंतकाळीं सद्गुरु - भेट । त्याहुनी आणिक नाहीं श्रेष्ठ । माझें मन हैं झालें भ्रमिष्ट । तव पदकमलीं स्थिर करीं ॥४३॥
आणिक कांहीं मागणें नाहीं । हीचि प्रार्थना या तव पायीं । भक्तवत्सल तूं गुरुमाई । परम कृपाळू दयाघन ॥४४॥
पहा कैसा प्रेमळ भक्त । चुकवी अपकीर्ति नाहीं बोलत। त्यासी वाटे श्रीगुरूप्रत । ऐसें मागणें उचित नव्हे ॥४५॥
त्यांसी घालूं नये भीड । आमुच्या सुखदुःखाची धडपड । बोलणे व्यर्थ बडबड । ते जाणती सारें मन आमुचें ॥४६॥
मातेसी सांगावें नलगे बालकें । सहजचि जतन करी कौतुकें । तिच्या हस्तीं असे जें निकें । तें देउनी लाड पुरवी ती ॥४७॥
परी जें नसे तिचे हातीं । तें कोडुनि कैसें देईल ती । रडतांही बाळ आक्रोशे अति । न शके ती द्यावया ॥४८॥
हट्ट केला त्यानें अति । मारी सक्रोधें तयाप्रति । आणि म्हणे माझिया हस्तीं । नसतां काय तुज देऊं ॥४९॥
तद्वत् सद्गुरु स्वामीनाथ । यांसी कळतसे भक्त - हेत । परी प्रारब्ध चुकवाया नच होत । कवणासीही निश्चयें ॥५०॥
जें असे सद्गुरु - हस्तीं । भाविकां भजतां प्रेमें देती । मागावें न लगे तयांप्रती । आपणचि देती संतोषें ॥५१॥
यावरी येईल सहज प्रश्न । जरी प्रारब्धें मिळे जाण । तरी गुरुकृपा काय कारण । सहजचि मिळे तें त्यासी ॥५२॥
तरी ऐका सावध चित्तें । कीं ग्रह फिरतां संकट येतें । त्यासी गुरुकृपा झालिया अवचितें । परिहार होय त्याचा पैं ॥५३॥
सारें जगचि त्यांच्या हातीं । तेव्हां ग्रहांसी यावया छाती । सद्गुरुसन्मुख कैशा रीतीं । होईल सांगा तुम्ही हो ॥५४॥
मातेपरी त्यांच्या हस्तीं । जें असे तेंचि देती । ईश्वरें प्रारब्ध रचिलें त्याप्रती । न करिती ते प्रतिबंध ॥५५॥
प्रारब्ध चुकवावयासी । कवणाही न होय परियेसीं । न चुके प्रारब्ध ज्ञानियांसी । चुकवील कैसा तो अन्याचें ॥५६॥
रामकृष्णादि अवतार । त्यांसही प्रारब्ध - भोग थोर । चुकले नाहींत साचार । एवं कवणाही न चुके प्रारब्ध ॥५७॥
आजवरी ऐसेच ब्रह्मज्ञानी । होऊनि गेले अनेक धरणीं । न घेतलें प्रारब्ध चुकवोनि । कधींकाळीं कवणेंही ॥५८॥
ग्रहबाधें कांहीं येती संकष्टें । सद्गुरुकृपें ती पळती नेटें । परी प्रारब्ध हें न सुटे । सद्गुरुकृपा असतांही ॥५९॥
ईश्वर - इच्छेच्यावरी आपण । सद्गुरुस्वामी कृपाघन । न करी अन्य मत - स्थापन । कदापिही निश्र्चयेंसीं ॥६०॥
ग्रहबाधें जी येती संकष्टें । तीं तोडिती आपुल्या कृपेनें नेटें । ऐसें सद्गुरुनाथ मोठे । अगाध महिमा त्यांची पैं ॥६१॥
कालमृत्यु हा प्रारब्धाचा । अपमृत्यु हा ग्रहबाधेचा । म्हणोनि कालमृत्यु कवणाचा । न चुके कदापि हो जाणा ॥६२॥
अपमृत्यु हा सद्गुरुकृपेनें । चुकतो जाणा निश्र्चयानें ।  तैशींच संकटें येती जीं ग्रहबाधेनें । गुरुकृपेनें तीं चुकती ॥६३॥
यावरी आतां येईल प्रश्न । सद्गुरु हा ईश्वर असतां जाण । त्यावरी आणिक ईश्वर कवण । प्रारब्ध - रचिता तो ॥६४॥
तरी ऐका याचें उत्तर । ईश्वर म्हणिजे नव्हे साकार । साकार ईश्वर परतंत्र साचार । प्रारब्धें भोगे तो सुखदुःख ॥६५॥
तरी श्रोते ऐका हा प्रकार । सांगूं कोण असे तो ईश्वर । परी क्षमा करा मजला सत्वर । वृथाचि वटवटतो म्हणूं नका ॥६६॥
परब्रह्म जें निर्विकार । त्याचें मायेंत प्रतिबिंब साचार । तयासीच म्हणती ईश्वर । त्याच्यानि प्रेरणें प्रारब्ध हें ॥६७॥
बुद्धीमाजीं जें प्रतिबिंब पडे । तेणें तें ब्रह्मचि जीव रोकडें । प्रारब्धापरी सुखदुःख उघडें । भोगी 'मी कर्ता' म्हणोनि तो ॥६८॥
मायेमाजीं पडे प्रतिबिंब । म्हणोनि तो ईश्वर नियंता स्वयंभ । तेणें प्रेरणा करितां आरंभ । होय सर्वही कार्यासी ॥६९॥
त्याचेवरी ब्रह्मज्ञानी आपुली । थोरवी न दाविती भूतळीं यावरी संशय धरूं नये ये वेळीं । ज्ञानी असमर्थ म्हणोनियां ॥७०॥
समर्थचि असे तो निश्र्चित । तोचि ईश्वर असे प्रख्यात । असाध्य कैंचें असे त्याप्रत । परी हानी न करी प्रारब्धाची ॥७१॥
काय कारणें तें ऐका । त्यांचा अवतार कायसा तो निका । जगदोद्धारासाठींच देखा । नव्हे भुलवाया जनांसी ॥७२॥
जरी प्रारब्ध चुकवील आपण । तरी सर्वही धरितील चरण । उसंतचि न मिळे त्यालागोन । क्षणभरीही जाणा निश्चयें ॥७३॥
मग कैंचा जगदोद्धार । एकमेकां वधितील नर । पापाचें भय सारें दूर । पळोनि जाय निर्धारें ॥७४॥
नाना पायें करोनि जगतीं । प्रार्थितील श्रीसद्गुरुप्रती । आणिक म्हणतील चित्तीं । गुरुकृपें भय ना आम्हांसी ॥७५॥
यापरी  होईल म्हणोनी । प्रारब्ध न चुकविती ते अवनीं । जो भजे निष्काम चरणीं । त्यासीच उद्धरिती कनवाळू ॥७६॥
म्हणोनि सद्गुरुस्वामी सदय । ज्याचा असे प्रारब्ध - उदय । त्याचें संकष्ट करिती चिन्मय । कृपाप्रसादें आपुलिया ॥७७॥
आणिक जे निष्काम मुमुक्षु । त्यांचा तोडिती भवपाशु । दाविती आनंद निर्विशेषु । करिती उद्धार तयांचा ॥७८॥
निष्कामा बघतां अनिवार । सद्गुरूच्या प्रेमासी येई पूर । सकामांचाही अंगीकार । करुनि उद्धरिती युक्तीनें ॥७९॥
एवं सद्गुरुस्वामींचा अवतार । जगाच्या कल्याणा असे साचार । देह झिजविती निरंतर । परोपकारास्तव जाणा ॥८०॥
म्हणोनि प्रारब्ध चुकविणें हातीं । सत्पुरुष कदापि न घेती । निजकृपेनें ग्रहबाधा चुकविती । पापें जाळोनि अवलीळें ॥८१॥
असो तो सावकार कामत । याचिकारणें नाहीं बोलत । कीं मज संकटीं रक्षो गुरुनाथ । ऐसें न मागे तो जाणा ॥८२॥
म्हणे देवा सद्गुरुराया । पार करीं निजदासा या । अज्ञ बालक असें यी सदया । न कळें कांहीं मजलागीं ॥८३॥
ऐकूनि कामत यांचे वचन । झालें सद्गद अंतःकरण । दया उपजली स्वामींलागुन । तेव्हां बोलती प्रेमानें ॥८४॥
भिऊं नको तूं बा सर्वथा । भवानीशंकर हरी चिंता । तोचि रक्षील तुजला आतां । संकटांतुनी निश्र्चयेंसी ॥८५॥
येई मध्यान्हीं आमुच्या स्थानीं । महापूजा पार्टी नयनीं । प्रस्तुत प्रसाद घेईं हा झणीं । भवानीशंकर देवाचा ॥८६॥
 तेव्हां प्रेमें घेतला प्रसाद । बांधिला उपरण्यामाजीं शुद्ध ।  वंदुनी श्रीसद्गुरूचे पाद । गेला कोर्टामाजीं तो ॥८७॥
काय ठराव झाला ऐसें । बघाया कोर्टासी गेला उल्हासें । तेव्हां आनंदा पार नसे । ऐका काय कैसें तें ॥८८॥
तो ख्रिश्र्चन मॅजिस्ट्रेट । गृहींच बैसलासे लिहीत । कागदपत्र सर्वही तेथ । पाही सारें तपासोनि ॥८९॥
कोर्टासी नाहीं येत ये दिनीं । ऐसी वार्ता पडली कर्णीं । आनंदें कामत निजमनीं । म्हणे मज सद्गुरु पावले ॥१०॥
महापूजे येई आजि । मध्यान्हींच्या समयामाजीं । ऐसें आज्ञापिती स्वामीजी । कृपा त्यांची मजवरी ॥११॥
म्हणोनि आजि कोर्टांतरीं । साहेब न आला ही गुरुकृपा खरी । पूजेसी जावया मजला बरी । सोय करोनि दिधली पैं ॥९२॥
मग जाऊनि सदनाप्रत । स्नान - संख्या उरकुनी त्वरित । गेला सद्गुरुसंनिधीं धांवत । महापुजेसी ते समयीं ॥९३॥
इकडे मैजिस्ट्रेट ख्रिश्र्चन । बैसला ठराव लिहायालागून । झाला सर्व रिपोर्ट लिहोन । मुख्य ठराव राहिला ॥९४॥
मुख्य ठराव लिहिण्या अवचित । न सुचे कांहींही त्याप्रत । घाबरला मानसीं बहुत । धडधडे छाती त्याची हो ॥१५॥
बैसला तेव्हां क्षणभरी स्तब्ध । बोलवेना त्या एकही शब्द । पहा हो श्रोते स्वामींची प्रसिद्ध । महिमा कैसी अद्भुत ती ॥९६॥
मग आपुलें खाजवुनी डोकें । कारकुनाच्या जवळी निरखे । बोलूं लागे परम कौतुकें । काय झालें बा मजलागीं ॥९७॥
तेथें होता जो कारकून । तो चित्रापुर - सारस्वत ब्राह्मण । त्याजकडे बोले आपण । मॅजिस्ट्रेट प्रेमानें ॥९८॥
म्हणे पुढें काय लिहावें आतां । हेंचि न सुचे माझिया चित्ता । आजवरी ऐसें न आलें तत्त्वतां । कांहीं न कळे मजलागीं ॥९९॥
इतुकें बोलुनी आपुली लेखणी । ठेविली धरणीवरी तत्क्षणीं । ध्यानस्थापरी बैसला ते स्थानीं । कारकून निरखोनि पाहे त्या ॥१००॥
कांहीं क्षण गेलिया । कारकून बोले ते अवसरीं । तुम्हीं कागदपत्रावरी । सारें कांहीं लिहिलें असे ॥१०१॥
अखेर एकत्रि ठराव उरला । ऐसें वाटतसे हो मजला । तितुकाचि एक लिहितां संपला । अधिक लिहिणें नुरलेंसे ॥१०२॥
यावरी तो साहेब बोले । तेंचि लिहाया कठिण झालें । इतुकें सुलभपणें लिहिलें । मुख्य तेंचि समजेना ॥१०३॥
आजचि ऐसें व्हावया कारण । काय असे तें सांग बा पूर्ण । कळत असे कां तुजलागोन । काय नवल हें बापा ॥१०४॥
यावरी बोले कारकून । मज कैसें हें येईल कळून । परी एकचि कारण सांगूं शकेन । स्वामींची महिमा ही वाटे ॥१०५॥
आजिचे दिनीं आरोपी कामत । भेटला आमुचे स्वामींप्रत । त्यांनीं दिधला आशीर्वाद निश्चित । याविणें नेणें मी कांहीं ॥१०६॥
यावरी बोले मॅजिस्ट्रेट । तुमचे स्वामीजी इतुके श्रेष्ठ । दाविती अद्भुत चमत्कार स्पष्ट । खरें बोलसी कां तूं हें ॥१०७॥
तेव्हां बोले कारकून । सत्य समजा माझें वचन । काय सांगूं महिमान । वर्णितां न ये मजलागीं ॥१०८॥
आपुला क्राइस्ट होता जैसा । आमुचा सद्गुरुनाथही तैसा । साक्षात्‌ परमेश्र्वरचि परियेसा । असत्य नव्हे कदापिही ॥१०९॥
तेचि आम्हां रक्षिती खास । ऐसा आमुच्या जनांसी विश्वास । आणिक काय सांगूं तुम्हांस । न वर्णवे आमुचेनी ॥११०॥
तेव्हां तो मॅजिस्ट्रेट स्वमनीं । विचार करिता झाला ते क्षणीं । नाना प्रकारे विचार करोनि । ठराव सिद्ध तेणें केला ॥१११॥
विचारांतीं काय ठरलें । ऐका आतां श्रोते ये वेळे । गुरुकृपाचि त्यावरी ओळे । नाहीं संशय यामाजीं ॥११२॥
परिसा आतां चित्त देऊन । काय सांगूं सद्गुरु-महिमान । कैसा उलटला साहेब पूर्ण । काय ठराव तो ऐका ॥११३॥
जेणें दिधली फिर्याद । तया साक्षी - पुरावे बहुविध । म्हणोनि आरोपीच शुद्ध । गुन्हेगार होत असे ॥११४॥
परी कोर्टांतरी जें आणिलें मीठ । आणि बाजार - मीठ तें स्पष्ट । एकचि दिसे परम उत्कृष्ट । नसे भेद त्यामाजीं ॥११५॥
यापरी आरोपी यानें मीठ । चोरुनी न केलें हें स्पष्ट । दिसे, म्हणोनि व्यर्थ वटवट । कासया आपणा पाहिजे ॥१०६॥
एवं गुन्हेगार नाहीं होत । कामत हा कदापि निश्चित । ऐसें ठरवोनि मी त्याप्रत । सोडितों निर्दोषी म्हणोनि ॥११७॥
ऐसा ठराव लिहोनि । गेला तो कोर्टालागोनि । बैसला होता कामतही येवोनि । गुरुस्मरण करीत ॥११८॥
ठराव वाचला सर्वांसमोर । निर्दोषी कामत सावकार । ऐसें सांगूनि सत्वर । सोडूनि दिधलें तयासी ॥११९॥
सद्गुरु - कृपेनेंचि माझी । सुटका झाली खचितचि आजि । ऐसें म्हणोनि मनामाजीं । कामत पावला आनंद ॥१२०॥
मग तो गेला धांवत । श्रीस्वामींच्या मठाप्रत । भेट घ्यावयासी त्वरित । पांडुरंगाश्रमस्वामींची ॥१२१॥
वंदिले चरण प्रेमपूर्वक । निवेदिला वृत्तांत सकळिक । पादपूजादि करूनि सुरेख । तीर्थ घेतलें प्रेमानें ॥१२२॥
आणि म्हणे प्रभो गुरुराया । पडतां आपुल्या कृपेची छाया । काय उणीवता निजदासा या । भक्तवस्तला दयाळा ॥१२३॥
साक्षात् तूं विष्णूचा अवतार । मज नसे संशय अणुमात्र । न विसंवें मी तव उपकार । कदापिही निर्धारें ॥१२४॥
तुझें नाम गातां सत्वर । येई अशक्तांसी धीर । महिमा तुझा अगाध थोर । न वर्णवे माझेनी ॥१२५॥
असो यापरी करितां स्तोत्र । भरले प्रेमाश्रृंनीं नेत्र । मग सद्गुरु परम पवित्र । फलमंत्राक्षता देनी तया ॥१२६॥
घेउनी गेला आपुल्या गृहास । भजे स्वामींसी रात्रंदिवस । ठेवूनि त्यांचे चरणीं विश्वास । सेवेसी तत्पर सर्वदा ॥१२७॥
स्वामी राहती शिराली - ग्रामीं । तरीही कामत त्यांची नेहमीं । मूर्ति धगेनि अंतर्यामीं । ध्यान करी प्रेमानें ॥१२८॥
कधीं कधीं जाय दरुशनासी । स्वामीही प्रेमानें बघती त्यासी । याती - कुळ नाहीं मानसीं । श्रीस्वामींच्या अणुमात्र ॥१२९॥
याती - कुळ न पाहे सद्गुरु । तो असे दयेचा सागरु । स्वधर्मापरी राहाटे हा निर्धारु । परी समदृष्टी त्यांची असे ॥१३०॥
आणिक बोलूं महिमा अपार । पुढील अध्यायीं सविस्तर । चित्त करोनि एकाग्र । ऐका तुम्ही भाविक हो ॥१३१॥
आनंदाश्रम-परमहंस । शिवानंदतीर्थ पुण्यपुरुष । यांच्या कृपाप्रसादें अष्टत्रिंश । अध्याय गुरुदासें संपविला ॥१३२॥
स्वस्ति श्रीचित्रापुर - । गुरुपरंगचरित्र सुंदर । ऐकतां पापें जळती समग्र । अष्टत्रिंशाध्याय रसाळ हा ॥१३३॥
अध्याय ३८ ॥
ओंव्या १३३ ॥
ॐ तत्सत्‌ श्रीसद्गुरुनाथचरणारविंदार्पणमस्तु ॥
॥ इति अष्टत्रिंशोऽध्यायः समाप्तः ॥