लावणी १४४ वी - विनवी सख्या, पहिलवानकी कि...

विनवी सख्या, पहिलवानकी किति वर्सं करिता ? सांगा मजपशीं ।
सहज आले रंगमहालांत, मजला आवळुन धरतां कशी ? ॥धृ०॥
लगन हो झाल्यापासुन आजपर्यंत होता दुरदुरुन ।
तेव्हां होतें अज्ञान, सात वर्सांची मी होतें पूर्ण ।
तशीची बोळवण करून आणली मायबापाचे घरून ।
झालीं पाच वसें न मजला नेलें परतून ।
सासुसासरे जावानणंदाचें राहिलें मन धरून ।
माझी लळापळती, गेलें माहेरचें सुख विसरून ।
धाकटी नणंद बोलत होती । तुमच्या रंगमहालाचं किती ।
चित्र काढलें भिंतीवरती । तें ऐकुन ठिवलें म्या चित्तीं ।
वारसारा करून आले येकांतीं याव पहायासी ॥१॥
बाळपणांपासून आम्ही ग नारी तालीमखान्यामधीं ।
काच्या भिडवून कसरत काढीत होतां आखाडयामधीं ।
मुगदुल लेजिम फिरवित होतों दोन्ही ग हातांमधीं ।
दांडपट्टा नारी खेळत होतों आम्ही ग गडयांमधीं ।
बदाम-चण्याची दाळ भिजवुन खातों ग दुधामधीं ।
नित हा अमचा खुराक दुध, आम्ही आहों ग जोरामधीं ।
गुरुचें वचन ऐकून । राहिलोंग ग धीर धरून ।
पण होतों ग दुर्धर धरून । पंचविसी आली ग भरून ।
कधीं येकांतीं नाहीं भेटली ग प्रिये तूं आम्हांसी ॥२॥
जा कर्दळीचा गाभा, तनु माझी ही नव्या नवतीची ।
मी कोमल सकुमार, काया ही लहान माझ्या वयाची ।
बळत्कार कंरु नका, सख्या ही घडी नव्हे भोगाची ।
जाउन खालतीं पाहुन येते, आण तुमच्या पायाची ।
सासुसासर्‍या जावानणंदा तसे दीर भावजयाची ।
येइल कुणी अवचित, कडी लावुनी येते दाराची ।
का अधीर इतके तरी ? । सारी रात आहे बारी ।
निजा घेउन शेजेवरी ।
घरची जागी मणसें, अतांची घडी टाळा हरकशी ॥३॥
बहु काकुळती य़ेऊन सखयासी सुंदरा अर्जवी ।
मी तुमची वल्लभा, माझी करुणा येउंद्या कांहीं ।
तशिच सोडून दिली, कानोसा घेत गेली ठायीं ठायीं ।
बंदोबस्ती करून घराची चढुन आली लवलाही ।
तेव्हां देखुन, प्रियानें अलिंगुन धरली तिशीं ह्रदयीं ।
कवळी माझी काया सख्या प्रीतीनें भोगावी ।
तो ज्वान जवान गडी । आली मदनाची हुडहुडी ।
केली सर्वांगाची घडी ।
घडिघडि येते हो काकुळती, जिवदान द्या हो सखया मशी ॥४॥
इच्छा पूर्ण झाली, कमळीणीवर भ्रमर लुब्धला ।
नव्या नवतीचा भर ज्वानीचा लुटुनशानी घेतली ।
जशी चापयाची कळी सुकली, मुखचंद्र उतरला ।
मुखमार्जन करून विडा गंगेरी मुखीं हो घेतला ।
हातीं घेउन दर्पण न्याहाळी ती आपले स्वरूपाला ॥
भांग बिजवरा सर्व शिणगार तिनें हो सरसाविला ।
राजहंसाची हंसिनी । जशी हिर्‍यांतील हिरकणी ।
जे जवी (?) दोघे बसूनी ।
सिदरामा लहेरी, अरे तुर्‍यावर कलगी झाली खुशी ॥५॥