लावणी ११३ वी - छपरपलंग शृंगारून कां ग घर...

छपरपलंग शृंगारून कां ग घरीं नाहीं प्राणसखा ग ? ॥धृ०॥
मज घालुन प्रपंचघोरीं गेले साजण सखे नौकरीं ।
होतों दोन जीव संसारीं, झाली फुटाफूट निर्धारीं ।
सांगतीं कधिं न वज (?) भारी, परतशील कधिं माघारीं ?
काय करूं या इतर सुखा ग ? ॥१॥
रूपसुंदर सगुणा रे, तुजवाचुन भोगुं कुणा रे ? ।
जळो मखमुली बिच्छोना रे, तळमळते नीच येइना रे ।
राजस कुणि जाउन आणा रे, किति आवरूं तरुणपणा रे ? ।
हरल्या बाई तहानभुका ग ॥२॥
केलि स्वारी ऐन हिवाळी, वाईटबरी करून दिवाळी ।
तधींपासुन नाहीं शुद्ध हे जाली (म) आहे (?) पुरतें पाप कपाळीं ।
धाडिते पत्रें सांजसकाळीं, कसें करित असेन रुतुकाळीं ? ।
मारिते भलत्यातें हांका ग ॥३॥
लागलें पिसें पुरतें मनीं रात्रंदिवस चुरमुरते ।
बोलते हसुन वरवरते धीर देउन काम आवरते ।
तूं तिकडे मी इकडे मरते, भेटशील कधीं ? वाट पाहाते ।
नका भरूं कुणि भांग टिका ॥४॥
गंगु हैबती म्हणे तो हौशी गुणसगुण राजविलासी ।
मन मानले त्या देशीं भोगिता सुख, नाहीं उदासी ।
महादेव गुणरासी करि जडण प्रभाकर खाशी ।
नाहीं जोडा आणिक तुम्हां ग ॥५॥