लावणी १०२ वी - दुर्बिण घेऊन हातीं चंद्र ...

दुर्बिण घेऊन हातीं चंद्र न्याहाळी तुझा बरवा ।
माझ्या मनची आवड सख्या, पोशाक करा हिरवा ॥धृ०॥
चवथा दिवस अहो सिरताज जाते न्याहा ।
चाक पाक येते बनुन, नका पाठवूं बोलवाया ।
केस वाळवीत उभी, न कळत याल चोरुनीया ।
आणि आपल्या नादांत हळूच कुच धराल धावुनीया ।
एक नोक नेत्राची दावीन ऐसी गुणीराया ।
इष्कउबाळा होतो, आज बागांत चला राया ।
नाभीकमळापासून मंचकीं बसून मन स्थिरवा ॥१॥
स्नान करून मी आले, उभी मी जोडून दोन्ही कर ।
मी आपल्या सेवेस असावी दृष्टीसमोर ।
चवथ्या मजल्यावरी हवाशिर जागा सुंदर ।
आपण मला सांगा अलंकार करिन शृंगार ।
हिरवा दुपेटा, हिरवी पगडी कंगणीदार ।
मुक्ततुरा शिरपेच चवकडा, मोती दाणेदार ।
आणीक एक सांगते, शिरीं खोवीन दवणा मरवा ॥२॥
पुण्यवान तुम्ही पुरुष, बसा चोपाळ्यावर विलासी ।
आपुन मला सांगल, थाट करिन रंभा जैसी ।
कमी काय केलें स्वामीनें, वस्त्र हरजिनसी ।
शृंगारामधिं डुब चमकली जडावाची अरसी ।
चुकल्या जागीं करा संज्ञा करिते पेरवा ॥३॥
नित उठुन चोचल्या छबेल्या परस्त्रीकडे जातां ।
लुंडमुंड मुरकुंड स्त्रियांच्या चित्राकडे पहातां ।
धरी आवळूनया मला छबेल्या मुखचुंबन घेतां ।
मी फिरते भवतालीं, उशीर कां? बसा पलंगावरता ।
मी कमान मुलतानी, तुम्ही तीर, जोडा संपूर्णता ।
लक्ष लावूनी बसा, सख्या, मी आहे तुमची कांता ।
सगनभाऊचें कवन ऐकतां खुशी जाहले आरवा ॥४॥