लावणी १४० वी - तूं नार बतीसलक्षणी सखे सा...

तूं नार बतीसलक्षणी सखे साजणी राजअंगणीं राहिलीस उभी करुनी शृंगार । चित्रांतील पुतळी तशी दिसे सकुमार ॥धृ०॥

लावण्य रूप राजसे, तुजे गे नारी असे, रत्नदीप दिसे, जसा गे नारी रंगमहालीं आयना । सुंदर कांता तूं तशी राजीव नयना । नारी तुझे सुरतीचा डोल आहे बीनमोल, आम्हां सगें बोल, पाहाती तुजकडे सकळ सेना । मंजुळ शब्द बोलसी जसी मैना । तुला पाहून जाला येक महिना । येकांत घडों येइना । मन तुझें स्थीर राहिना । तुजसाठीं बांधिल्या पैना । गेली होउनी विद्ध नार मोहना । तूं तशी हेत मनीं धरून, प्रीत हे करून, उगिच भरिं भरून दिवस चाळवण्या लाविशील फार । रंग गेल्यावरी नाहीं कोणी फुकट पुसणार ॥१॥

शृंगार रोज नित नवा तूं करितेस जेव्हां दीसतेस तेव्हां जशी गे इंद्राची रंभा पुतळी । वर्णितां रूप वनिता राजसबाळी । द्वादश वरुषांचें वय, दिसत आहे सोय, नेणतपण होय, निपट कांचन काया कावळी । धरी धुंद गेंद जोबन उरस्थळीं । तटतटींत आंगीं कांचोळी । शृंगार की वेल्हाळी । भांग टिळा तेज झळाळी । बारिक कुंकवाची चिरी लाविलीस बरी कपाळीं । वरी नैनीं काजळ ल्याली सोगेदार । नाकामधीं नथ सरजाची, झुबके चार ॥२॥

बाळ्याबुगडया करुनि फुलवार, मोतीं सरोसर झुबदार तानवडे कानीं । मुखीं विडा रंगला, हंसू लाल वदनीं । त्या चितांकाचे तळवटी, ल्याली चिंचपेटी, शोभे हनुवटी दिसे गोमटी, जशी चंद्रापाशीं चांदणी । जौमाळ दुलड हार माणीकमणी । दंडी बाजुबंद हे दोनी । हातीं चुडा तरेदार कंकणी । नेसली शालु पैठणी । पदराचा झोक टाकुनी । चाल चाले जशी वीज गगनीं । वांक्या सांकळ्या आणि पैंजण वाजे रुणझुण । चाले ठमक्यानें राजअंबरी डोले गजभार । हणवट बिचव्यारी जोडव्यांचा झणकार ॥३॥

तुझें दिव्य रूप चांगलें दृष्टी पाहिलें, चित्त वेधलें, म्हणुनि हटकिलें आम्ही तुजसी । लाउनी प्रीत चाळवण्या कां करिसी ? । तूं खरें सांग साजणी मनापासुनी, प्रीत करुनी पदर धरुनी घरा नेसी । येकांतीं हेत मनींचा कधीं पुरवीसी ? । सुंदर म्हणे सजणासी । घ्या वचन दिलें तुम्हांसी । आजी यावें माझ्या मंदिरासी । मनीं इच्छा माझी ऐसी । जाला रंग भोग सजणासी । कवी संतलीग चातुर ब्रह्मअक्षरे दैवीं लिहिल्यावर नाहीं चुकणार । बाळु नारू म्हणे त्यानें तिचा घेतला रंगभार ॥४॥