लावणी १२३ वी - गेले टाकुनिया, सुंदरी आका...

गेले टाकुनिया, सुंदरी आकांत करी । जिवाला श्रम होतो भारी ॥धृ०॥
नूतन वय माझें, भरजानीचा भडका । जसा म्हैसा मारि धडका । तुला चाकरीची इतुकी तरी आवड कां ? । घरीं माहापुर पैकाअडका । कशाला लस्कर ? । त्यावरी पडें द्या तस्कर । थोडकीच दौलत खुसकर । पत्रें धाडिते नारी ॥१॥

कठिण मन केलें मजविषयीं प्राणपती । तुला पत्रें धाडू किती ? । तूं नाहींस मंदिरांत, मंदिरांत मंदमती । तुझी मज वाटतसे ख्याती कशाची निद्रा । तूं नाहींस धैर्यसमुद्रा त्यामुळें कपाळीं भद्रा । रुद्रा, तूं पाव तरी ॥२॥

ऐक सये बाई, कोपला गे कंसारी । मला सुख नाहीं संसारीं । असें नित्यानि पतीचें दु:ख नवसारि (?) भज्या कैची बा चव सारी (?) । फजीती मुबलका । काय घोडा उडवुनी अबलख । दप्तराशीं नसल्या तबलक । कागद चहूंकडे चारी ॥३॥

निराशा जाहली, मग सुंदर बावरली । महा सक्रोधें सावरिली । गेली पंढरीला, देवाभोंवतीं फिरली । विठोबावर रागें भरली कीं जाहाली तंबर । पावले स्वामी चीतांबर । ब्राह्मणाशी वाटी पीतांबर । शत गोदानें करी । छंद फंदी अनंत ललकारी ॥४॥