लावणी १९ वी - तुझि तुझि किती म्हणुं ? स...

तुझि तुझि किती म्हणुं ? सख्या, मजवर कां रुसशी ?
खरें लटकें किती पुसशी ? ॥धृ०॥
प्रीत घडली तुझी माझी तेव्हां सुख विशेष जाहलें ।
आतां हे दिवस कसे आले ? ।
प्रत्यक्ष शिर कापलें तरी मी कांहीं न बोले ।
तरी कां मग देतां झोले ? ।
वेळ अवेळ नाहीं म्हटली निजनिजतां मेलें ।
असे अर्जव तुमचे केले ।
तरी म्हणतां ही लटकी
रुसतां घटकाघटकीं
भोगित फिरतां बटकी
विषयचतुर नेटकी, खरा मम प्रियकर असशी ॥१॥
बहुता दिवशीं भेटले तुला, आनंदमय दोघां
जसा पुर गंगेच्या ओघा ।
कधीं येशी घरीं, कधीं नाही, रस नवती भोगा ।
सख्या, तूं वळवाच्या मेघा ।
अळमळित भाषणें मशिं कशि करितां सांगा ।
जशा पाण्यावरल्या रेघा ।
तिनतिनदां घरीं येतें
लागल तें मी देते
माया लावुन घेते
मनामधें चिंतितें तुझी लागली असोशी ॥२॥
पहिल्यानें चांगलेपणीं रत झाला शेजे ।
आतां कसें वाइटपण साजे ? ।
त्रिविध लोक बोलती मला, तुम्हि घरचे राजे ।
ढोल हा दोहिकडे वाजे ।
फार दिवस भोगिल्यावरी जड वाटे ओझें ।
चालवा घरीं बसल्या माझें ।
उठतां, बसतां स्मरते
मन फिदा तुम्हांवरते
जेव्हां जें हवें तसें करतें
वरवरते मोहुन माझी पाहातां कसोशी ॥३॥
आजपावेतों निभावलें, आतां कशी सोडूं ? ॥
नका हो धड फडकें फाडूं ।
प्राणाची संगतिण तुझ्या, किती ममता जोडूं ? ।
दिनाभरि केवढा वेळ आरडूं ? ।
जें विधिनें भाळीं लिहिलें तें कैसें खोडूं ? ।
उभयतां मन संशय तोडूं ।
निश्चय माझा पाहणें
निर्मळपणीं हो राहणें
मी वेडी, तुम्ही शाहणे ।
होनाजी बाळा म्हणे, प्रीतीची नित्य वर्दळ सोशी ।
तरि जगीं धन्य सखे होशी ॥४॥