सारी रात्र भोगिलें, हौस नाहीं पुरली, धरलें करीं ।
अरुण उदय जाहला प्रभाकर, पहाटे उठा लवकरी ॥धृ०॥
भोळ्या राजसा, भांगी पुरसा आती तुमचा स्नेहे ।
मायेनें गोविलें, परंतु मला बोलतां न ये ।
मन तुमचे खोसीवले, खुशाल झाला सुकात दीहे ।
आतां उजाडेल, कशी मी जाऊं ? मला वाटते भये ।
मायबाप भाऊबंद दीरभावाचे जपती हाये ।
न कळे, बातमी त्याला कळेत, पडला असेल संशये ।
आधिं म्या सांगितलें, नाहीं आयकिलें तुम्ही ।
गोवु व्यसनीं मला कसें पाडलें भ्रमीं ? ।
इतके कां हो सख्या, मसाठीं व्हाल श्रमी ? ।
ठसलें कीं हो आज मनामधिं करा योजना बरी ।
तुम्हा दुख देणार नाहीं, दु:ख भोगीन शरिरांतरीं ॥१॥
उठून बसावें प्राणविसाव्या, नका कवेमधिं धरूं ।
जीव माझा कासावीस होतो, आतां मी काय करूं ? ।
हात काढा, छातीवर जोबन घेतलेस चुरचुरू ।
आंग चुकवून एकीकडे होतां पुढं येतां सरसरू ।
धनलोभ्याला अवचित गवसे जशी मालाची चरू ।
तसे गवसले कांहीं तुम्हांला निजवितां धरधरू ।
सख्या लई गोडी तुम्हां विषयकर्माची ।
वेळघटका चुकली नित्यनेमाची ।
शपत घालीन आतां राजारामाची ।
रोज यायाची आस्ता, नका हो मोडूं राजेश्वरी ।
दुसरे दिवशीं चैन भोगा वरल्या माडीवरी ॥२॥
सखा म्हणे, हे राजसवदने, कशी जाशील येकटी ? ।
शिणगारामधिं डुग पीतांबर पिवळा कसला कटी ।
पुष्कळ देतो मोती पोवळी हिर्‍याची आंगठी ।
मर्जी आमची सखे, भरूं पुतळ्यामोहर्‍यांनीं वटी ।
आणिक येक सांगतों तुझ्या पाठची बहिण धाकटी ।
येक रात्र कर माय तु चा (?) पुढें विचार सेवटीं ।
आज्ञा द्यावी मला राव राजेन्द्र धनी ।
बुरखा देऊन मला पाउवा शाणी ।
माझी बहिण आहे मजपशीं सुज्ञानी ।
दोघी बहिणी मिळून मनसुबा बसुन करूं क्षणभरी ।
अस्त्रीचरित्र अधिक राजा हीकराम आनला आम्ही ॥३॥
आईक सुमित्रा परमपवित्रा देह तुला अर्पिली ।
वनभोजनास जावें, पण वेळ आस्ता राहिली ।
गुप्तरूपी न कळे कोणाला महालांतून येकली ।
बाण जिव्हारीं लागून गेला, आठवण करूं लागली ।
खुशी होऊन आपल्या बहिणीला हर्षयुक्त भेटली ।
मागिल साकल्य वर्तमान अवघा सांगूं लागली ।
चिंता नका करूं, मी बोलेन बरवे ।
नेसवीन सासुला उंच पातळ हिरवें ।
तुजवर हेत आहे, दोष काहाडीन मी सरवे ।
सगनभाऊचें कवन ववण मोत्याची कशी ग रसभरी ।
उभे थव्यावर थवे, चुकवती मालाच्या लावणी ॥४॥