लावणी ८७ वी - सख्याचीं पत्रं सायंकाळीं ...

सख्याचीं पत्रं सायंकाळीं । वाचून पाहाती गुणवेल्हाळी ।
प्रस्थान प्रात:काळीं । तुज गृहीं येतां ।
सख्याची सखी सांगती सखीला । माझा भोगता खुषी झाला ।
रात्री येतो आज वस्तीला । तुज सांगितलें ।
आज्ञा रसवंती राजस । माझ्या मनांत होती हौस ।
पाहून झाले जगन्निवास । भाग्य उदवलें ।
साधा शिणगार तर्‍हेचा करिते । तरी ते पान्यामधिं रस भरिते ।
आडवी जाते बनुन त्वरीत । तारा चमकली ।
डोळे भरून मजकडे पाहाते । पाऊल चोरून बरोबर तें ।
आदरें गुजगोष्टीं सांगते । राजसरंगा ॥१॥
दीप-समयांची रोषनाई । सखि म्हणते राजा पाही ।
तिथून गुप्तरूपें लवलाही । सख्याच्या अंगणी ।
बालंपेचाचे पागुटें । दुपेटा हिरवे नक्षे बुट्टे ।
अंगावर ज्याहार चमचमाट । सूर्य गगनीं ।
बुधि त्या करची राजसबाळी । मस्तक चरणावरती पुतळी ।
ठेवून सखा धरि करकमळीं । या सुखशयना ।
किंचित धरित पदर घेऊं । मराठमोळा आपला दाऊं ।
रोख पंछीवरता ठेऊ । स्ट (?) चित्ताजोगा ॥२॥
सिद्ध सैंपाक पाक । पाक पकवान्नाचें नाम ।
जाणे खाज्या करंज्या फेण्या । हातामधिं तेलपोळी ।
घिवर, घवले, मांडे, बुंदी । केशरी भात मिठा सुगंधी ।
शर्करा घालून सिद्ध । करिती पुरणपोळी ।
शाखा करदुळीच्या पुरचांची (?) । आणिक
कवळी सेंग चवळीची । भाजी हिरवीगार मेथीची । वांगी सगळी ।
झालस्या (?) पुस्पाच्या (?) हरजिनसी । रांगुळी घालुनीया पात्रासी ।
सख्या उठा भोजनासी । अहो जिवलगा ॥३॥
चोपाळ्यावर बसला फाकडा । एक झोक्यास एक विडा ।
कलगीशेजारीं केवडा । सख्याला लागा (?) ।
असे पांच विडे गोविंद । सुखांत घालितसे सुगंध ।
प्रीतीचा कलमे न लगे बोध्य । असा रंग होवा ।
येक झोक जरी साधिला । पतिस स्या (?) झोक्यास अंतर पडला ।
जिंतिले राजबनसी बावरे । हारविले गर्वा ।
सखी म्हने दासी होउन राहीन । जिकडे जाल तिकडे येईन ।
क्रिष्णाबाई तुंगभद्रा पाहिन । याच प्रसंगा ।
सगनभाऊ गातात जी दरदी कोण दशा सांगा ॥४॥