श्रीकंठा ! विश्वेशा ! बा ! तूं निरवधि दयासुधासिंधु.
ऐसें करीं, न माझ्या हृदयातें विषमशर शरें विंधू. १
बा ! घालिता न झाला कोणीही तुजसमान सत्रास.
संसृति पासुनि पावे कोणाचेंही न मानस त्रास. २
ज्प सुव्रत साधु, तया भजतां वेदान्त देतसे मुक्ती.
पापिजनेंहि तुझी बा ! ‘ नाहीं ’ ऐसी न ऐकिली उक्ती. ३
जी मुक्ति दुर्लभा, तूं देसी, तनु सोडितांचि, उरगा ती.
तुरगा ती, नागा ती, कीटा ती, हे सुकीर्ति सुर गाती. ४
सर्वांसि समचि देसी अमृत; प्रभु तूं वदान्यवर साचा.
नरसा चाळविसिल कां ? उचितज्ञा ! त्यासि भेद न रसाचा. ५
तेंहि अमृत ओगरितां, करि सुज्ञहि विष्णु पंक्तिभेदातें.
परि तें हरितें हरिचें कर्म, कविमनासि, हरुनि खेदातें. ६
सर्वस्व समर्पिसे बा ! मरणावसरीं द्रवोनि अनतातें
धन तातेंहि न द्यावें, जाणतसे सुप्रसिद्ध जनता तें. ७
क्षीरसमुद्र दिला त्वां त्या उपमन्युद्विजासि. या दानें
भरिलें विश्व सुकविनीं संतत सर्वत्र साधुवादानें. ८
मरणावसरीं सर्व प्राण्यांचा होय दक्ष कान वरी.
उपदेश करिसि ज्या, तो मुक्तीस विचारदक्ष कां न वरी ? ९
शंभो ! अंभोधर तूं काशीगत सर्व जीव चातक हा.
पाजिसि सदमृत. म्हणवी अज्ञात, ज्ञातही न पातक ‘ हा.’ १०
त्वां केलें जीवांच्या पूर्ण न आशींत काय विश्वेशें ?
धन्यच तो, जरि खाती तोडुनि काशींत काय वि-श्वे शें. ११
सत्त्व किमपि न विसरसी. कीं पळहि न बाप लाडकें विसरे.
भिवुनि व्याकुळ झालें, तें सोडुनि बा ! पलाड केंवि सरे ? १२
ध्याया वितान, जो दे तव शीर्षीं मूढ दस्युजन पाय,
तोहि समुद्धरिला त्वां विश्वेशा ! त्वत्प्रसाद अनपाय. १३
ज्याचें एक शुभ, अशुभ विश्वे, शत-शासनास नादरिता,
होवूं न देसि बा ! तूं विश्वेश तशास ना सनाद रिता. १४
जो मूढ व्याध तुज्या, वदनींचें तोय, मस्तकीं थुकला,
मुकला न गतिस. वाटे तुज कीं अभिशेकविधि न तो चुकला. १५
तूं बंधु, दीन मीं, हें जाणें; येतें असेंचि वदनातें.
ठावें असेल दुसरें तरि सर्वज्ञा ! स्वयेंचि वद नातें. १६
वाल्मीकिव्यासादि श्रेष्ठ कवि, तसेचि वेद, हे तूतें
पुसतां तातहि म्हणती सर्वज्ञा ! मुख्य विश्वहेतूतें. १७
तुज साधु ‘ पतितपावन ’ ऐसें म्हणतात. पतितपावनता
हे प्रत्ययास येवू. मज, जाणुनि पादपतित, पाव नता. १८
सर्वजडोद्धरव्रत वरुनि, विभो ! सोडिसी न टेंकेला.
त्वां पण सिद्धिस नेला शंभो ! इतरें जसा नटें केला. १९
भाटपण प्रभुवर्या ! कोणा दिधलें नसे तुबां कविला ?
वांकविलें जग; एकचि सद्धर्माचा न सेतु वांकविला. २०
त्वदगुण न रुचति कोणा ? बहु रुचले नायका कवीला जे.
त्यजुनि सुधा, सुज्ञ रसिक सेवूनि न काय काकवी लाजे ? २१
मज दीना अर्थिजना स्वभजन सप्रेम या महा दे, वा
काशींत मरण वरदप्रवरा ! विश्वेश्वरा ! महादेवा ! २२
तुज ‘ भोळानाथ ’ असें म्हणती; कीं मुक्त करिसि अमितांतें.
जें शत अपराधांचें, घालिसि पोटांत, पाय नमितां, तें. २३
बहु तव यशासि लाजे, यश, शिबिमुख जे, तयां उदारांचें.
फ़ार अगत्य नतांचें बा ! तुज, सुपतिस जसें सुदारांचें. २४
करिती मुक्त, मग करिल काय न पटु तव उपासना कवनीं ?
दीक्षित अमृत प्राशी. पावेल न कां तुपास नाकवनीं ? २५