(गीति)
मदनानें तप केलें, त्या स्थानीं रत्नखचित मूर्तीस ।
स्थापित केलें तेथें, नाम ’मदोत्कट’ प्रसिद्ध मूर्तीस ॥१॥
श्रीराम वनीं असतां, शूर्पणखा नाक कापिलें येथें ।
यासाठीं या स्थाना ’नासिक’ हें नाम दीधलें येथें ॥२॥
अद्यापी साक्ष अशी, मोदक इव गोल गोल ते दगड ।
दृष्टिस पडती तेथें, स्थान असें पश्चिमेस गंगथड ॥३॥
(दिंडी)
कृष्णपत्नी रुक्मिणी पट्टराणी ।
तिचे उदरीं ये मदन शिवावाणी ।
तया चोरुनियां दैत्य समुद्रांत ।
तया बुडवीती शत्रु म्हणुन दूत ॥४॥
तया बाळाला मत्स्य गिळी व्यासा ।
धिवर धरितो तेजयुक्त मासा ।
धिवरपत्नी ही चिरित भुक्तिं मासा ।
निघें त्यांतुन कीं एक बाळ खासा ॥५॥
धिवर देई तो शंबरासुरापाशीं ।
असुर देई तो मायवशीपाशीं ।
शिकवि त्याला ती प्रचुर अशा माया ।
निघे बालक सहज तो फिराया ॥६॥
फिरत आला तो नगर सरस्वती ।
कृष्णपत्न्या नी रुक्मिणी अशा दूती ।
सुता देखति त्या कृष्ण असा भासे ।
होति लज्जित त्या पतिच साच भासे ॥७॥
तिथें नारदही बघत असे मौज ।
वदत रुक्मिणिला तनन तुझा चोज ।
असें वाटे तो मदन नमी माता ।
पुत्रवात्सल्यें हृदयिं धरी माता ॥८॥
(शार्दूलविक्रीडित)
व्यासा ऐक कथा गणेश भजला शेषें कशी गोडशी ।
कैलासीं बसले सदाशिव सवें घेऊन दाक्षा निशीं ।
उद्यानीं बसले वसंत विलसें विश्रांतिसाठीं असे ।
येती दर्शन घ्यावयास सुरही आदीकरुनी असे ॥९॥
शंभूला स्तविती तयास यजिती पाहुनियां शेष तो ।
गर्वानें वदला शिवा शिरिं बसे भूमार वाहेच तो ।
ऐशी शक्ति मला अशी इतरिं ती नाहीं वदे शेषसें ।
देवांसी अमरत्व दे म्हणुनियां माझी स्तुती कां नसे ॥१०॥
ऐशा गर्वित भाषणा परिसुनी शंभू उठे सत्वरीं ।
गर्वानें फुगला असावध असा खालीं पडे भूवरी ।
फाटे मूख तदा सहस्त्र चिरण्या झाला तयाच्या अशा ।
गेला गर्व पुरा संचित मनसा झाली तयाची दशा ॥११॥
(गीति)
इतुक्यामध्यें तेथें, नारद आले तया पुसायास ।
ऐशी दशा तुझी कां, कारण सांगे मला कळायास ॥१२॥
विधि सांगे व्यासाला, भृगु सांगे सोमकांत रायास ।
अवधान पुढें द्यावें, कवि सांगे हें समस्त लोकांस ॥१३॥