(कामदा)
धीर दे सुरां श्रीगजानन । विप्ररुप घे श्रीगजानन ।
नाम घे स्वयें तें कलाधरा । भेटला त्वरें राक्षसावरा ॥१॥
उच्च आसनी त्रीपुरासुर । बैसला असे हा कलाधर ।
पातला तिथें देखतां द्विज । आसनीं तया घेत वायुज ॥२॥
त्यास तो वदे वृत्त सांग कीं । सांगतों तुला वृत्त ऐक कीं ।
साग्र त्या कला येति जाण कीं । मी असें नृपा विप्र एक कीं ॥३॥
यामुळें मला हें कलाधर । लोक ठेविती नाम सादर ।
लोक-हीत तें सांगतों सदा । तीन लोक मी हिंडतों सदा ॥४॥
ऐकुनी तुझी कीर्ति येत मी । दर्शनास मी पातलोंच मी ।
वैभवास मी पाहिं आज मी । तुष्टलों अती या स्थळींच मी ॥५॥
(गीति)
त्रिपुरें कलाधराला, पुशिलें तुजला कला किती ठावें ।
पाहुन कलेस तोषित, होउनियां प्राण देत मी भावें ॥६॥
त्रिपुरास वदे मग तो, शिल्पकला ठाउकी असे मजला ।
यास्तव तीन विमानें, करुनी देतों स्वयेंच मी तुजला ॥७॥
एका क्षणांत इच्छित, नेती तुजला बहू भरारीनें ।
इच्छित मनोरथासी, करतिल तीं पूर्णशीं भरारीनें ॥८॥
ऐशीं तीन विमानें, शिवबाणानें त्वरीत नाशास ।
पावति त्रिपुरा तेव्हां, होशिल कीं मुक्त तूं बरें खास ॥९॥
नंतर कलाधरानें, निर्मियलीं तीं पुरें दिलीं त्याला ।
त्रिपुरें पाहुन खुष तूं, मागें मी देतसें अतां तुजला ॥१०॥
तेव्हां कलाधरानें, कैलासाची गणेश ही प्रतिमा ।
चिंतामणि नांवाची, देशी तरि मी बहूतशा प्रेमा ॥११॥
त्रिपुरें भाषण केलें, शंकर किंकर समान मी मानीं ।
विप्र कलाधर यासी, पूजियलें प्रभुसमान मानूनी ॥१२॥
वरती त्याला दिधलें, दश गांवें नी पदार्थ बहुमोल ।
अपुलें वैभव दावी, देउन त्याला करामती मोल ॥१३॥