(गीति)
गणपति म्हणे मलाही, रुचती बहु एकविंशती नामें ।
पढतां सहस्त्रनामें, तें फल लाभे समान तीं नामें ॥१॥
दिधला गजाननानें ऐकुनि वर तोषला सदाशिव तो ।
तोषुन नृत्य करी शिव, युद्धासी सिद्ध जाहला मग तो ॥२॥
माझें सहाय्य कराया, त्रिपुर हराया चला तुम्ही सर्व ।
ऐसा निरोप ऐकुनी, सत्वर ते पावले तिथें सर्व ॥३॥
ब्रह्मा कुबेर अग्नी, विष्णू यम चंद्र सूर्य गंधर्व ।
वायू वरुण यक्षहि, किन्नर आदी नवग्रही सर्व ॥४॥
त्रिपुराच्या हेरांनीं, वार्ता ही कळविली तयापाशीं ।
त्यानें सर्व असूरां, वार्ता ही कळविली त्वरें खाशी ॥५॥
वार्ता ऐकून आले, त्रिपुरापाशीं समस्त ते असुर ।
शस्त्रें तशींच अस्त्रें, बक्षिस देई तयांस तीं त्रिपुर ॥६॥
युद्धासाठीं आज्ञा, त्रिपुरें केली तयांस आवेशें ॥
कवचें घालुन अंगीं, सजले मग गर्जलेच आवेशें ॥७॥
उभय दळें तीं आलीं, गाठी पडतां परस्परें युद्ध ।
करिती तुंबळ बहु ते, शस्त्रांनीं करित तेधवां विद्ध ॥८॥
शोणितसरिता वाहे, धुमचक्रीनें उडे बहू धूळ ।
तम दाटे मग समरीं, भट लढती एकमेक ते अनळ ॥९॥
वीरांना प्राणाची, पर्वा नाहीं रणांगणीं लढतां ।
समरीं सुरसेनेच्या, पाहुन नाशास इंद्र तो शिरतां ॥१०॥
शिरतां दानव सारे, वज्राघातें बहूत ते वधिले ।
ऐसा प्रकार पाहुन, भ्याले त्यांनीं रणास सोडियलें ॥११॥
हय गज रथावरी ते,बसलेले वीर ते तळीं पडिले ।
हृदय विदारित कांहीं, विद्रित झाले असूर ते लढले ॥१२॥
पडलेले वीर पहा, रथचक्रांनीं तसेंच पादांनीं ।
हय गज चालति तेव्हां, चुरले मेले बहूत ते कदनीं ॥१३॥
एणेंपरि सुरसेना, उत्सुकतेनें बहूत ती लढली ।
ऐसी हानी त्रिपुरा, समरामाजी अतुल्य ती दिसली ॥१४॥
जिकडे तिकडे वाहति रक्ताचे पाट पाहतां त्रिपुरें ।
मंत्रुन शरांस सोडी, शक्राचें सैन्य वेष्टिलें सारें ॥१५॥
मूर्च्छित सुरदळ झालें, बाणांनीं सूर्य झांकला गेला ।
यास्तव तम दाटे शिव, पाहे तेव्हां त्रिपूर कृत्याला ॥१६॥
त्रिपुर वधास्तव केलें, कैसें साहित्य हें शिवें आंगीं ।
भूरथ करुन चक्रें, शशिमित्रांचीं अशीं रथालागीं ॥१७॥
अश्विनीकुमार यांसी, वाजी केलें रथास जोडाया ।
सारथि विधीस केलें, धनुमेरुशरहरीस सोडाया ॥१८॥
साहित्य सिद्ध केलें, प्रथमाचमनें करुन मग केला ।
प्राणायाम विधी हा, शास्त्रोक्तें युद्ध सागरीं केला ॥१९॥
गणपतिसहस्त्रनामां पठन करी मग जपेचही मंत्र ।
एकाक्षरि नामाचा, जपून धनु तें करीं शरीयंत्र ॥२०॥
नंतर षडक्षरी हा, मंत्र जपे विष्णुरुप बाणास ।
अभिमंत्रुनी तयासी सोडी शिव त्या पुनीत बाणास ॥२१॥
दिव्य प्रकाश पडला, मूर्च्छितसा त्रिपुर पावला योगें ।
पडला क्षितीवरी मग, तीन पुरें भग्नही तया योगें ॥२२॥
त्रिपुरकलेवर त्यांतून, ज्योती ती जातसे शिवा देही ।
झाला मुक्त वरानें, शिवबाणानें रिघोन शिवदेहीं ॥२३॥
झाली अकाशवाणी, करिती ते पुष्पवृष्टि सुर सारे ॥
आनंदानें गेले, सुर भूसुर ते स्वकीय वासारे ॥२४॥
अधिकार मिळे देवां, ऋषि जाती आश्रमास ते स्वकीय ।
वेदांचें पठन तसें, यजनादी चालवीत ते स्वकिय ॥२५॥
त्रिभुवन आनंदानें, शिवदेवाचा करीत उत्सव हा ।
नाम तयासी दिधलें, ’त्रिपुरारी’ जाणण्यास उत्सव हा ॥२६॥
कार्तिकमासीं करिती, चंद्राची पूर्ण तीथ ती पुनव ।
दीपोत्सवास करिती, जन सारे शोभनीय ही पुनव ॥२७॥
प्रामुख्यानें उत्सव, करिती देवालयांत सांबाच्या ।
सायंकाळीं तेथें, रंगावलि काढितात गालीचा ॥२८॥
नारी त्रिपूर लाविती, वाती त्या जोड एक सूत्राच्या ।
उपवास नेम करिती, भक्तीभावें करुन त्या साच्या ॥२९॥
झेंडूच्या पुष्पांनीं, शंकर शोभे दिसे मनोहारी ।
बाळें उडविति दारु, पाहुन शंकर मुदीतसे भारी ॥३०॥
त्रीनव पासून चारी, आर्या केल्या जनांस रंजविण्या ।
ग्रंथामध्यें नाहीं स्फूर्तीं झाली कवीस त्या करण्या ॥३१॥