(गीति)
रुक्मांगदास नारद, सांगति वृत्तान्त तूं करीं श्रवण ।
गौतम उश्शापानें, दिव्य तनू पावला शची-रमण ॥१॥
यास्तव गणेशचरणीं, भक्ति जडे फार फार इंद्राची ।
आसन घालुन बैसे, वृक्षातळिं एकचित्त नेमेंची ॥२॥
प्रारंभीं इंद्र तिथें, गुरुबोधित जो षडक्षरी मंत्र ।
जपतां बहूत वर्षें व्यापियला तेथ वारुळीं गात्र ॥३॥
पाहे तीव्र तपा या, तोषितसा जाहला गणेश अती ।
तेजोमय रुप असें, पाहुन तें इंद्रनेत्र कीं दिपती ॥४॥
भ्याला ओकस्थाली, ऐसें देखून त्या मधुरवचनीं ।
बोले गणेश इंद्रा, भीति नको पातलों वरद-दानीं ॥५॥
इच्छित वर मागें तूं, ऐकुनियां देव भाषणा मगती ।
भीति लयाला गेली स्तविलीं स्तोत्रें बहूत तीं गीतीं ॥६॥
(मंदक्रांता)
देवा मातें तव चरित हें वर्णना शक्ति नाहीं ।
देवा तूं हें अससिच स्वयें आसरा ठाव नाहीं ।
विश्वाच्या या अससि परि तूं आसरा जाणतों हें ।
नित्य ज्ञानी अससि म्हणुनी सच्चिदानंद लाहे ॥७॥
मोठया यत्नें करुन तपसा ज्ञान नाहींच झालें ।
झाले कष्टी सनक मुनिही त्यांजला प्राप्त झालें ।
मंत्राचें हें बहुत बल हा दर्शनें लाभ झाला ।
देवश्रेष्ठा भजसि वरदीं तुष्टतसे प्राप्त झाला ॥८॥
आतां मातें स्मरण तुमचें सर्वदा तें असावें ।
ज्या वृक्षाच्या तळवटिं जपा बैसलों भक्तिभावें ।
तेथें मोठें नगर बसवीं नांव द्यावें कदंब ।
तेथें कुंडीं प्रथम करिं ती स्नान हो शापलंब ॥९॥
यासाठी त्या जल पुनितशा नाम चिंतामणी हे ।
द्यावें देवा करिल जलिं या स्नान दानास जो हें ।
त्याची इच्छा सफल अशि या तीर्थवासेंच व्हावी ।
ऐसा द्यावा वर मजसि हें इंद्र इच्छीत भावी ॥१०॥
(गीति)
गणपति म्हणे सुर-वरा, इच्छा होती समस्त त्या पूर्ण ।
संकटसमयीं स्मरतां, संकट निरसी स्वयेंच तें तूर्ण ॥११॥
ऐसा वर त्या मिळतां, स्वर्गांतुन आणिली इथे गंगा ।
स्नान प्रभूस घाली, परिवारासह यजीत रक्तांगा ॥१२॥
पूजन समाप्त होतां, निजधामासी गणेश तो जाई ।
केली पुरंदरानें, स्फटिकाची मूर्ति ती तया ठायीं ॥१३॥
स्थापुन स्वर्गी गेला, महिमा झाला तया स्थलीं थोर ।
रुक्मांगदास नारद, सांगुन सुचवी उपाय एक कर ॥१४॥
चिंतामणिकुंडीं त्या, करितां स्नानेंच मुक्त तूं होसी ।
नारद सांगुन गेला, कथिलें विधिनें तसेंच व्यासासी ॥१५॥