(गीति)
व्यास पुसे त्या विधिला, अचरे तप परशुराम तें स्थान ।
विष्णू-सुत त्यास म्हणे, मयुरेश्वर नाम तें असे स्थान ॥१॥
कमलासुर नांवाच्या, असुराचा वध इथेंच गणनाथें ।
केला होता पूर्वी, तारक नामक असूर तप येथें ॥२॥
तारक यास विधीनें, अभय दिलें त्या प्रसन्न होऊन ।
देव ऋषि यक्ष तसे, राक्षस गंधर्व यां दिकांकडून ॥३॥
आणखि वदे विधी त्या, जन्मा येईल सूत शंभूचा ।
कार्तिकस्वामी नामें, वध होइल त्याकडून हा साचा ॥४॥
(शार्दूलविक्रीडित)
दैत्यांसी वर हा मिळे तदुपरी माजे वरानें अती ।
त्रैलोक्यास बहू छळे अनितिही माजे तदा फार ती ।
सारे ते मुनि एक होउन तपा बैसोन एक स्थळीं ।
नेमानें करिती कळे असुर तो आला विधीच्या मुळीं ॥५॥
क्रोधानें विधि ताडिला हरि पळे शंभू लपे पर्वतीं ।
भीतीनें सुर हे पळोन मग ते गेलेचि त्या पर्वतीं ।
दैत्यानें दिधली मुरांस अवधी सत्ताच ही भूवरी ।
झाला निर्भय यापरी असुर तो वर्ते सुखें यापरी ॥६॥
(पृथ्वी)
मुनी तप करीत हें बहुत काल एकाग्र ते ।
बघून वदती प्रभु मग विहायवाणीस ते ।
शिवास सुत होउनी करिल नाश हे बोलिले ।
असें श्रवणिं ऐकुनी सकल ते ऋषी पातले ॥७॥
परंतु शिव हा नसे पळुन जात कीं पर्वतीं ।
स्तवीत सुरही मुनी बहुत भक्तिनें पार्वती ।
धरीत रुप भिल्लीणी भुरळ त्या पडे योगिया ।
असे सुरुप साजिरी नटतसे शिवा अंगिंया ॥८॥
शिवासह मुनी तसे सुरहि पातले वीवरीं ।
तपांत शिव हा असे बघति ते समाधी पुरी ।
तयांस भय वाटलें क्रुधित होति ती भंगतां ।
स्थिती बघुन जाळिती त्रिभुवनास ते तत्त्वतां ॥९॥
अशी बघुन ती स्थिती मलिन जाहलीं तीं मुखें ।
शिवा वदत त्या अतां मदनबाण वेधी मुखें ।
समाधि उतरे तदा खचित कार्य हें होइल ।
म्हणून मदना करी मदत ही फळा येइल ॥१०॥
म्हणे मदन हें असें कठिण कार्य सर्वांस तो ।
तथापि करितों शिरीं धरुनि हें असें बोलतो ।
धनूस करिं घेतलें सुरवरादि कार्यास ते ।
शिवाजवळि पातला मदन तो पुढें ऐक तें ॥११॥
कथी विधि मुनी कथा श्रवण ती करी प्रीतिनें ।
भृगू कथिति ही नृपा श्रवण तो करी भक्तिनें ।
सुकोमल तशी शमी हरित ही स्वयें आणुनी ।
मयूरसुत हा करी कवन मंजिरी अर्पुनी ॥१२॥