(गीति)
रुक्मांगदास नारद सांगे वृतान्त तो भृगू कथितो ।
ऐकें शांत मनानें नृपती तो सोमकांत आश्रमिं तो ॥१॥
गौतमभार्या बोलत इंद्राशीं आश्रमीं असें जेव्हां ।
स्नान करुनियां आले गौतम मुनि परत आश्रमीं तेव्हां ॥२॥
अपुली दारा एव्हां नियमापरिती उभी नसे दारीं ।
हातीं घेउन पाणी पाहेना वाट मानसी हेरी ॥३॥
न दिसे दारा म्हणुनी हांका मारी मुनी तिला तेव्हां ।
नित्यापरि आसनही नाहीं म्हणुनी मुनी पुसे तेव्हां ॥४॥
मुनीच्या वचना ऐकुन, कांपत कांपत पुढें उभी राहे ।
पातिव्रत्यापासुन, भ्रष्ट म्हणूनी वरी नसे पाहे ॥५॥
साष्टांग प्रणिपातें वंदन केलें तिनें पतीचरणीं ।
झालें वृत्त पतीला कथिलें सारें हळूच लीनपणीं ॥६॥
ऐकुन वृत्त मुनी तें कोपानें बोलिला असे सतिला ।
दुःशीले तुजलागीं इतुका सहवास हा फुकट गेला ॥७॥
इंद्राचें कपट कसें कळलें नाहीं वदोन धिःकार ।
करितां झाला गौतम शाप वदे शासनास घोरतर ॥८॥
शीलापासुन भ्रष्टे यास्तव होई शिला पडे धरणीं ।
श्रीराम येत फिरतां उद्धरसी स्पर्शतां तुला चरणीं ॥९॥
गौतमशापें झाली शीला तत्काळ ती पडे धरणीं ।
पाहुन प्रकार इंद्रा कंप सुटे भीतिनें बसे धरणीं ॥१०॥
काय करावें आतां जाऊं कोठें लपूं तरी कोठें ।
झाला विद्रापरि तो, मांजररुपा धरी निघे वाटे ॥११॥
मुन्याश्रमांतुनी तो निघतांना जाणिलेंच त्या मुनिनें ।
अंतरसाक्ष करुनी वदते झाले तयास या वचनें ॥१२॥
नीचा तूं देवांचा राजा आहे म्हणून शापानें ।
भस्म करित मी नाहीं शासन दे योग्य तुजसि कर्मानें ॥१३॥
भग लंपट तूं झाला यास्तव अंगा सहस्त्र हो भग्नें ।
भाषण कानीं पडतां दिसती अंगास त्यास तीं भग्नें ॥१४॥
(हरिणी)
बघुन नयनीं दुःखी झाला वदे सुर-भूपती ।
मजहि गुरुंनीं केलें बोधा नसे तिकडे मती ।
म्हणुन फळ हें भोगीं आतां स्मरुन वदे असें ।
वदन अपुलें न्यावें देवासमोर असें कसें ॥१५॥
अधम मदनें केली कैसी मदीय अशी स्थिती ।
अधम मदना धिक्कारी तो कथूं वचनें कीती ।
मनुज करिती जैसी कर्मे तशीं फलं पावतीं ।
सहन करुनी भोगावीं तीं तशींचहि लागती ॥१६॥
(गीति)
ऐसें वदून इंद्रें, कीटकजातीसमान गोप असे ।
घेऊन रुपा लपतो, कमलाचा देठ त्यांत तो बैसे ॥१७॥