नारदाचा उपदेश
(शार्दूलविक्रीडित)
माते शोक करुं नको वदति ते तेथील सारे जन ।
आहे भूप खुशाल कीं परत ते येतीलसे तेथुन ।
त्यांचा शोध करुं त्रिकाळ कळतें ऐसें मुनी पाहुनी ।
त्यांना हें पुसुनी कळे तंववरी शांती धरावी मनीं ॥१॥
लोकांचें म्हणणें तियेस पटलें नेत्रां पुसूनी जनां ।
जाण्याचा दिधला निरोप सदना धीरास देई मना ।
टाकोनी दिधले सुभोग सगळे वैधव्यशी राहिली ।
वर्षें द्वादश तीं पुनीत नियमें पाळून तीं लोटलीं ॥२॥
(गीति)
एके समयीं नगरीं, नारद आले तिच्या सुदैवानें ।
नृपमंदिरांत गेले, पूजन केलें यथाविधी तीनें ॥३॥
इंदुमतीही दिसली, पतिविरहानें कृशी तशी दीन ।
वृत्त निवेदन केलें, ऐकुनि तें करित ते समाधान ॥४॥
भर्ता जिवंत आहे, भेटे तुजला करुं नको शोक ।
वैधव्यपणा टाकुन, भाळीं लावीं सुवासिनी तिलक ॥५॥
कंठीं मंगळसूत्रा, हस्तीं कंकण करींच धारण हीं ।
कर्णीं भूषण घाली, नीलांबर कुंचकीहि धारण ही ॥६॥
नारदवचनें ऐकुन, इंदुमती हर्षली बहू चित्तीं ।
अमृतडोहीं मज्जन, केलेंसें वाटलें तिला चित्तीं ॥७॥
हर्षित मनें करुनी, सत्वर सौभाग्य धारणा केलें ।
स्वादु वांटुन नगरीं, स्वपति कूशल असेंहि कळविलें ॥८॥
इंदुमती राणीनें, विनयें केली मुनीस ती प्रणती ।
पतिची प्राप्ती व्हावी, यासाठीं सेवणें कुणा भक्ती ॥९॥
नारद उपाय सांगे, वरद-विनायक व्रतास करि आतां ।
ऐकुन उपाय सत्वर, व्रत करण्या लागली प्रभू-कांता ॥१०॥
मृण्मय गणेशमूर्ती, पूजियली ती विधीपरी नेमें ।
भक्तिपुरःसर व्रत हें, करिती झाली सुभक्तिनें प्रेमें ॥११॥