(चामर)
देवदूत सांगतात शूरसेन भूपती ।
पूर्वकालिं गौडपूर त्यांत गौड वानिती ।
वेदशास्त्रपूर्ण विप्र एक त्यांत हा असे ।
शाकिनी सतीस नाम योग्य प्रेम त्या असे ॥१॥
त्यास पुत्र जाहला बहूत प्रीय तो असे ।
रुपवान हास्यमुख बोलकाहि तो असे ।
योग्य कालिं लग्न त्यास गूण कन्यकें करी ।
नाम तीस दीधलेंच सत्यवान नोवरी ॥२॥
योषयुक्त होत तों करित संग योषिता ।
छंद त्यास लागला गृहास होय त्यागितां ।
भूषणादि चोरुनीहि देत तीस नित्य तो ।
तस्करें धनादि लूटिलें म्हणून सांगतो ॥३॥
कामयुक्त वासना बहूत वाढली असे ।
आठ आठ दीन तो गृहास येतही नसे ।
तात सूत वर्तनास पाहुनी दुखावला ।
एकदांच योषिता गृहांत पुत्र गांठिला ॥४॥
(हरिणी)
वदत तनया चंद्रालागीं कलंक जसा असे ।
मम कुळिं तरी तैसा होसी जनीत तसा दिसे ।
दगड असतां तूंही मातें खचीत रुचे तरी ।
जनकवचना ऐकूनी तो क्रुधीत हि अंतरीं ॥५॥
(गीति)
क्रोधें अविचारानें, अधमानें ताडिला बहू जनक ।
प्राण तयाचा गेला, अधमानें ओढिला त्वरें आणिक ॥६॥
टाकी घाणीमाजी, प्राशुन मद्यास घालवी रजनी ।
आनंदानें होता, वैश्यागृहिं तो तियेस मोहूनी ॥७॥
दुसरे दिवशीं गेला, सदनीं अपुल्या स्थिती कशी झाली ।
माता उपदेशी त्या, न रुचे क्रोधें तिला वधी स्वबलीं ॥८॥
माता पिता वधूनी, स्वेच्छाचारें करीत दुष्कर्म ।
एके दिवशीं सति ती, सांगे पतिला सुवर्तनीं मर्म ॥९॥
अपुली भार्या असुनी, रुप गुणानें कमी नसें मीही ।
वेश्येंत काय रमतां, रमण्याची हौस ती असे ती ही ॥१०॥
मजला स्वइच्छ ठेवा, त्यापरि वर्तेन सांगतें खास ।
केलें कर्म पुरें हें, आपण ब्राह्मणकुळांतले खास ॥११॥
पत्‍नीचें भाषण हें, अधमासी लागलें असे वर्मीं ।
वाटे शल्यापरि तें, दुस्सह झालें तयास तें वर्मीं ॥१२॥
बुचडा धरुन तिजला, लत्ता मारुन पाडिलें अवनीं ।
दंडें ताडुन तिजला, पाठवि स्वकरें त्वरीत यमसदनीं ॥१३॥
माता पिता नि कांता, मारुन झाला निवान्त तो दुष्ट ।
वर्ते स्वेच्छाचारें, वेश्या संगें रमोन कुल-नष्ट ॥१४॥
कांहीं अवधी जातां, अधम शिरे कालभी घरीं दिवसा ।
त्याची पत्‍नी स्वबळें, भोगी तेव्हां तयास शाप असा ॥१५॥
मजवरी जुलूम केला, सर्वांगीं कुष्ट हो तुझी काया ।
शाप तुला हा आहे, जन्मोजन्मीं न टाळवे वायां ॥१६॥
शापित असा नरातें, बहु पापांनीं अनंत यमजाच ।
कल्पाब्द काल संख्या, भोगुन उपरी तया जनन हेंच ॥१७॥
पूर्वीच्या शापानें, कुष्टी झाला बहूत पातक तें ।
यास्तव या दृष्टीनें, विमानगति खुंटली असे हो तें ॥१८॥
(दिंडी)
शूरसेनानें ऐकिलें असें वृत्त ।
म्हणुन त्याचें जाहलें खेद चित्त ।
तया पाप्याची मुक्तता कशी व्हावी ।
म्हणुन दूतांसी पूशिलें कृपा भावी ॥१९॥
देवदूतांनीं यत्‍न कथन केला ।
चारअक्षरि तो मंत्र निवेदीला ।
तया पाप्यासी मंत्र हाच सांगे ।
तया मंत्रानें पाप पूर्ण भंगे ॥२०॥
तया पाप्याच्या शूरसेन कर्णी ।
मंत्र सांगे हा तीन वेळ वाणी ।
मंत्र ऐकुनियां शुद्ध देह झाला ।
भूप सर्वांसह गणपपुरा गेला ॥२१॥