(गीति)
महिमा संकष्टीचा, कैसा आहे बघून तो राव ।
कुलगुरु वशिष्ठ आज्ञे, करिता झाला व्रतास सद्भाव ॥१॥
शुभदिनिं यथाविधीनें, पूजन केलें गजानन प्रभुचें ।
संकष्टीव्रत नेमें, भूपें केलें यथाविधी साचें ॥२॥
गणपति विमान धाडी, इच्छित सांगे तयाप्रती भावें ।
सार्‍या प्रजेस येथें, दुःखार्णविं लोटुनी स्वयें यावें ॥३॥
न रुचे मजला दूतां, वदला हें शूरसेन बहु लीन ।
तेव्हां त्या दूतांनी, नगरींचे सर्व लोक जिव-सान ॥४॥
जारज अंडज उद्भिज, स्वदेजही बसविले विमानांत ।
वैमानिक दूतांनीं, चालविलें तें गणेश लोकांत ॥५॥
या समयासी तेव्हां, पुरवासी ते स्तवीत रायासी ।
सांगे विधि व्यासांसी, ऐकें सखया सुरम्य वृत्तासी ॥६॥
जरि भूप पुण्यशाली, असला तरि तो प्रजेस हितकारी ।
होतो जसा परिस तो, लोहासी लागतांच हेम करी ॥७॥
साधूदर्शन होतां, पाप जसें पावतें त्वरें नाशा ।
यापरि स्तविलें भूपा, ते सारे पावती प्रभूवासा ॥८॥
वैमानिकदूत तयीं, देती गतिला त्वरीत गमनास ।
कुंठित गती तयाची, झाली कारण करीत शोधास ॥९॥
कारण कळलें दूतां, ज्या दृष्टीनें विमान इंद्राचें ।
भूमीस लागलें तो, कुष्टी होता तयांत हें साचें ॥१०॥
यास्तव कुष्टी ठेवूं, विमान चढवूं त्वरेंच गगनास ।
ऐसा विचार सुरगण, करिती कळलें नृपास तें खास ॥११॥
भूपति गणांस वदला, जर तो कुष्टी असा इथें त्यजितां ।
तरि मी येतच नाहीं, दुष्कृत त्याचें मला कथा वृत्ता ॥१२॥