श्रीशिवपदजलजातें आठवितां, दुरित तें सकळ जातें. ।
महिमा शिवदेवाचा न कळे हृदया. कशी वदे वाचा ? ॥१
समजे गुरूपदिष्टें शिवमंत्रेम जन शिवस्वरुप दिष्टें; ।
म्हणुनि तयाला जावें शरण सुभावें, मनीं न लाजावें. ॥२
‘ पंचाक्षर ’ मंत्रातें जपुनी दाशार्ह नृप, पवित्रातें, ।
पापापासुनि सुटला. त्याचा भवबंध सर्वही तुटला. ॥३
सूतें ‘ स्कांद ’ पुराणीं तेचि कथा कथिलिं पावन, पुराणी. ।
रचिली भाषाश्लोकीं. श्रोतीं अवधारिजे महाश्लोकीं. ॥४
स्वामी तो मथुरेचा, दाशार्हाभिध नृपोत्तम धुरेचा. ।
रथहयअनेकपाळी सुभटकदंबहि तसे बहू पाळी. ॥५
जिंकुनि भूपतिनिकरा निजसामर्थ्येचि, फार घेउनि करा. ।
जेणें भूमिसुरांसी पूजुनि, दिधली सतोष वसुरासी. ॥६
त्या भूपा, विनतनया, नेउनि गेहासि, आपुली तनया ।
देऊनि, काशीपतिनें केलें तैं लग्न सर्वसंमतिनें. ॥७
तो श्वशुरादेशातें घेउनि, भार्येसह स्वदेशातें ।
येउनि, दे धनदानें विप्रांला, जेंवि लाजिजे धनदानें. ॥८
मग नृपति बरा रातीं मंचीं बसतांचि, शंकराराती ।
पाहुनि दुसर्या प्रहरीं निजबाणें त्यासि सत्वर प्रहरी. ॥९
तेव्हां कलावतीतें बाहे क्रीडूं महा गुणवतीतें. ।
ते विनवी, “ व्रतशीला मी. न शिवावें तुम्हीं मज तशीला. ॥१०
रोगयुता, जे दीना, प्रीतिविहीना, वधू गुणविहीना, ।
पुष्पवती त्यागावी; गर्भवती तेंवि ते न भोगावी. ॥११
मी व्रतयुक्त; नवोढा भार्या तुमची, तरी न मज वोढा. ।
करितें, हो, नमनातें. आतां धैर्ये धरा निजमनातें. ॥१२
जे धर्महि, कुल टाकी, भोगियली ते अखंड कुलटा कीं. ।
संतत वेश्यागमनें पाप तुवां जोडिलें सरागमनें. ” ॥१३
कामजतापदरातें पावुनि तो नृप, धरोनि पदरातें, ।
वोढुनि भेटे तिजला. आशय तीचा तयासि न समजला. ॥१४
अंगस्पर्श सतीचा होतां, संतप्त देह नृपतीचा ।
जाला, तंव घाबिरला; सोडुनि तो तीस मानसीं विरला. ॥१५
“ हें देह आधिकारी. मी भोगाया नव्हेंचि अधिकारी. ” ।
म्हणुनि हळूच भयानें तीस पुसे यादवेश विनयानें. ॥१६
ते तंव बोले नमुनी. “ पुर्वीं दुर्वास थोर, सुज्ञ, मुनी
माझ्या पितृभवनाला आला, जो वंद्य तीनि भुवनांला. ॥१७
तेणें करुणानिधिनें दिधला मज शैवमंत्र तो विधिनें. ।
जपतां पापें सरलीं. चित्तीं चिन्मूर्ति सर्वदा स्फुरली. ॥१८
पंचाक्षरीजपानें जालें परिशुद्ध मानस तपानें. ।
महिमा थोर शिवाचा. वारी संसारखेद जीवाचा. ” ॥१९
भूप म्हणे, “ उपदेशीं मंत्रातें तूं यया प्रथित देशीं. ” ।
वंदुनि ते पदकमलां. बोले, “ तूं कांत होशि देशिक मला. ॥२०
आमुच्या नगराजवळी राहे गर्गाख्य योगिराज, बळी. ।
तेथें सत्वर जावें, त्याच्या वचनें रहस्य समजावें. ” ॥२१
तेव्हांचि तीव्रगतिनें भूप निघाला कलत्रसंगतिनें. ।
पावे तो उटजातें, पाहे सर्वत्र फुल्ल कुटजांतें. ॥२२
मग वंदुनि मुनिचरणां, जोदुनि करयुग्म त्या सदाचरणा, ।
सांगे आपुली वार्ता. “ स्वामी, तारीं ” म्हणे “ भवदवार्ता. ” ॥२३
सन्मुख जोडुनि पाणी राहे, वाहे दृगंबुजीं पाणी. ।
त्यातें तंव ऋषि पाहे. बोले, “ कां करिसि खेद, बापा हे ? ॥२४
वदना, आसेचनका, बाष्पें वायांचि करिशि सेवन कां ? ।
पूजीं नित्य शिवातें. लोकीं न पवसि कदापि ( अ ) शिवातें. ” ॥२५
सांगुनि शिवभजनातें, संगें घेवोनि त्याच सुजनातें, ।
कालिंदीतीरासी आला ऋषि तो महा तपोराशी. ॥२६
स्नानहि संध्या करुनी बसतां सारे, शिवा मनीं स्मरुनी, ।
ऋषि करि उपदेशातें, राया नेउनि विविक्त देशातें. ॥२७
तो षोडशोपचारीं पूजुनि गुरुतें, सुमंत्र उच्चारी; ।
देहांतुनि त्या काळीं निघती अरडत अनेक काकाळी. ॥२८
कांहीं गगनीं उडती, होउनियां भस्म ते तळीं पडती. ।
पाहुनि अद्भुत, गुरुतें नमुनि पुसे भूप, दाससुरतरुतें. ॥२९
गर्ग म्हणे तैं, “ दुरितें, जन्मशतीं जें तुवांचि आचरितें, ।
करटाकारें मिळुनी गेलीं तें आंजि आघवीं जळुनी. ” ॥३०
गुरुवाक्पीयूषातें प्राशुनि पावे महीश तोषातें. ।
“ श्रीदेशिकावतारी ” मानी ऐसें “ जनासि शिव तारी. ” ॥३१
शांतिवधूसंयोगी येउनि उटजासि गर्ग तो योगी, ।
नृपतिस अनुग्रहातें करुनि, सुखें पाठवी मग गृहातें. ॥३२
पूजा गुरुची करुनी; हृदयीं त्याचीं पदांबुजें धरुनी, ।
भार्येसहित स्वपुरा आला, जाला म्हणोनि काम पुरा. ॥३३
तेणें गुणाकरानें धरिली कांता करीं निजकरांनें. ।
जैशी चंदनपुतळी, शीतळ तनुतें तशीच जाणितली. ॥३४
मग शंकरगुरुभजनीं होउनि तत्पर, वसे नृप स्वजनीं. ।
ऐसी सुकथा कथिली सूतें, हे बादरायणें ग्रथिली. ॥३५
जे जन शिवमंत्रातें जपती नतरक्षणस्वतंत्रातें, ।
ते शिवरूप. तयांतें वीरेश्वरकवि नमी सहृदयांतें. ॥ ३६