तटः [taṭḥ] [तट्-अच्]
A slope, declivity, precipice.
The sky or horizon.
An epithet of Śiva.
टः, टा, टी, टम् The shore or bank, declivity, slope; शीलं शैलतटात् पततु
[Bh.2.39;] प्रोत्तुङ्गचिन्तातटी
[Bh.3.45.;] सिन्धो- स्तटावोघ इव प्रवृद्धः
[Ku.3.6;] [U.3.8;] उच्चारणात् पक्षिगणस्तटी- स्तम्
[Śi.4.18.] A term applied to certain parts of the body which have, as it were, sloping sides; पद्मापयोधर- तटीपरिरम्भलग्न
[Gīt.1;] नो लुप्तं सखि चन्दनं स्तनतटे
[Ś. Til.7;] so जघनतट, कटितट, श्रोणीतट, कुचतट, कण्ठतट, ललाटतट &c.
-टम् A field. -Comp.
-आघातः butting, striking against a bank of declivity; अभ्यस्यन्ति तटाघातं निर्जितैरावता गजाः
[Ku.2.5.] -द्रुमः a tree standing on the shore.
-भू the shore; आसीना तटभुवि सस्मितेन भर्त्रा
[Śi.8.19.] -स्थ a.
(lit.) situated on a bank or declivity.
(fig.) standing aloof, neutral, indifferent, alien, passive; तटस्थः स्वानर्थान् घटयति च मौनं च भजते
[Māl.1.14;] तटस्थं नैराश्यात्
[U.3.13;] मया तटस्थस्त्वमुपद्रुतोसि
[N.3.55.] (where तटस्थ has sense 1 also). (-स्थः) an indifferent person, one neither a friend nor a foe. (-स्थम्) that property or लक्षण of a thing which is distinct from its nature, and yet is the property by which it is known; e. g. गन्धवत्त्व in the case of पृथ्वी.