मनवाँ काँई कमायो रे ?
लियो न हरिको नाम, बिरथा जनम गवाँयो रे ॥ टेर ॥
गर्भवासमें कष्ट भयो, मालिकने ध्यायो रे ।
बाहर काढ़ो नाथ ! मैं तो, अति दु:ख पायो रे ॥ १ ॥
कई जन्मको पाप पुण्य, तने वहाँ दरसायो रे ।
अब भूलूँगो नाहि, ऐसो बचन सुनायो रे ॥ २ ॥
सब संकट तेरा मेट्या मालिका, बाहर लायो रे ।
काम सर् यो दु:ख बीसर् यो, हरि याद न आयो रे ॥ ३ ॥
पाछे तूँ रोवणने लाग्यो, जुग कहै जायो रे ।
साँच कहे संसार कोई, रहण न पायो रे ॥ ४ ॥
बालपणेमें बालो-भोलो, सागँ खिलायो रे ।
तरुणि तिरिया ब्याही थाने, काम सतायो रे ॥ ५ ॥
कुटुम्ब कबीलो धन देख्याँ तो, अति हरषायो रे ।
मरणो सूझ् यो नाहिं तृष्णा, लोभ बँधायो रे ॥ ६ ॥
वृध्द भयो तेरा हाण थक्या, साराँ छिटकायो रे ।
अकल बिनाका डैण सारो मान घटायो रे ॥ ७ ॥
सब स्वाँसा तेरी बीती, आड़ो कोई न आयो रे ।
हुकुम दियो जमराज थाने, पकड मँगायो रे ॥ ८ ॥
पाप-पुण्यको निरणो सारो, बाँच सुणायो रे ।
पड़या नरकमें भोगो कियो, अपणो पायो रे ॥ ९ ॥
सतगुरु ‘कालूराम’ ज्ञान, यह साँच बतायो रे ।
पार लगावो नाथ, धन्नो शरणै आयो रे ॥ १० ॥