पद १ लें
तें रुप पहावें गे बाइ ! पाहावें गे ! तरीच जन्मा यावें. ॥ध्रुवपद.॥
चिंतिति हरि हर तें रुप नादर । अलक्ष अगोचर ।
तेथें मन हें न्यावें गे बाई ! न्यावें गे ! ॥तरीच०॥१॥
उलट पलट कर त्रिकुटशिखरपर ! अमृत झर झर वाहे निरंतर ।
योगबळानें प्यावें गे बाइ ! प्यावें गे ! ॥तरीच०॥२॥
झ्यां झ्यां झंगड बाजे अवघड । नाद भडाभडा होति कडाकड ।
अनुहत त्याचें नांव गे बाई ! नांव गे ! ॥तरीच० ॥३॥
निजानंदें निज आनंदें । नारायण श्रीरंगिं रंगुनी ।
जावें गे बाइ ! जावें गे ! ॥तरीच०॥४॥
पद २ रें
सखया सजणा अंतरिंच्या सांग गोष्टी रे ! ।
बहुत भाग्यें जाहाली तुझी भेटी रे ! ॥ध्रुवपद.॥
भेटलासी तूं भला जिवलग गडी ।
माझ्या जिवींची पुरवीं बा ! आवडी ।
बोल कांहीं स्वसुखपरवडी ।
जेणें नाश पावती संशयकोडी ॥सखया०॥१॥
रामीं विश्व कीं विश्व असे रामीं ।
जाहाल्या प्रतिती वर्तणें केंवि कर्मीं ।
वर्ते प्रारब्ध तयासि कोण नेमी ? ।
जीव शिव एक कीं दोन नामीं ? ॥सखया०॥२॥
बोलीं तोषला बोलतां संवगडा ।
तूं तंव जाणता पुसशी लोकचाडा ।
सावध होउनि परियेसी पद झाडा ।
भला जोडला आजि बा ! साधु जोडा ॥सखया०॥३॥
पद ३ रें
सखया सजणा अनुभवीं मुळिंच्या खुणा रे ! ।
जाणें समुळीं त्यजोनि जाणपणा रे ! ॥ध्रुवपद.॥
घटीं म्रुत्तिका, मृत्तिकेंत घट नाहीं ।
पट पहातां तंतूचि सर्वदा ही ।
हेमीं अलंकार तैं भेदबुद्धी नाहीं ।
तैसें विश्वीं रामरूप एकचि पाहीं ॥सखया०॥१॥
कर्मीं वर्तता साहजीक संस्कारें ।
कदा न शिणें कर्तव्यभोगभारें ।
ब्रह्मीं हूत करिं ब्रह्मार्पणद्वारें ।
कर्ता कार्य कर्म जाण एकसरें ॥सखया०॥२॥
ज्ञानकाळीं संचित दग्ध झालें ।
अहंत्यागें क्रियमाण सर्व गेलें ।
वर्ते प्रारब्ध निश्चया जना आलें ।
कर्मीं वर्ते त्रिविध बोल बोले ॥सखया०॥३॥
जेंवि आकाश लघुत्व घटाकाशीं ।
मठीं अनेक प्रकारें पाहें त्यासी ।
जीव शिव एकचि ज्ञानराशी ।
भिन्न नाहीं शिवशिवा निश्चयेंसीं ॥सखया०॥४॥
संवादीं या दोघांचें पुरलें कोड ।
प्रीत नावरे बोलतां गोड गोड ।
ब्रह्मवेत्त्या ब्रह्म्याची नाहीं भीड ।
अन्य दीपिकेचि दीपासि नाहीं चाड ॥सखया०॥५॥
ऐसें अंतराअंतर एक जालें ।
तेथें सांगतां एकत्वें एक ठेलें ।
दोघां दोनपण समुळीं हारपलें ।
निजानंदीं रंगलेपणही गेलें ! ॥सखया०॥६॥
पद ४ थें
त्यासि भावा हो ! भावा हो ! । सांवळा सुंदर वाहे पावा हो ! ॥ध्रुवपद.॥
भोग भोगोनियां भारी । ज्याला म्हणती ब्रह्मचारी ।
जेथें नाहीं नरनारी । जन्मशून्य निश्चयें ॥त्यासि०॥१॥
जे कां योगियांचें गुज । जे कां गुजाचेंहि गुज ।
वेदगर्भींचे सहज । सुखव्याप्त स्वयंभ ॥त्यासि०॥२॥
सर्वीं वसोनि सर्वातीत । नव्हे मुक्त ना अमुक्त ।
निजानंदीं सदोदित । पूर्णरंगीं रंगला ॥त्यासि०॥३॥
पद ५ वें
येईं येईं वो श्रीरंगे ! माझे अंतरंगे ! ।
करुणाकल्लोळे निजसखये ! निष्ठुर झालिस काय ? ॥ध्रुवपद.॥
रविशशिविण जैशी दिनरजनी शोभा न पवे माय ! ।
वांचुनि घनबिंदू क्षिरसिंधू टाकुनि चातक जाय ।
मीना जळ नाहीं परि, पाहीं, दधि मधु सेविल काय ? ।
तैसें तुजविण हो मज माय ! अपाय ते उपाय ॥येईं येईं०॥१॥
कंठीं कृष्णमणी न विराजे, कुंकुम न वसे भाळीं ।
त्याविण वधु सर्व शृंगारा लेउनि काय जाळी ? ।
..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ...... ..... ।
मंगळदायक ते अति हर्षें मिरवे जैशी बाळी ॥येईं येईं०॥२॥
करुणा परिसोनी चिद्गगनीं, बोले मंजुळ वाणी ।
‘ सखया सावध रे ! सावध रे कां करिशी हा खेद ? ।
सत्ता एक जगीं विलसतसे, तुज मज कैंचा भेद ? ’ ।
वियोग भंगला रंगला, अवघा निजानंद ॥येईं येईं०॥३॥
पद ६ वें
निजनामें आळवीलें, स्वस्वरूपीं सावध केलें ।
नाहीं नाहीं चाळविलें, दिधलें सुख ॥निज०॥१॥
काय तुज वानूं आम्ही, चिदात्मामाहेरा स्वामी ! ।
सर्वदा मंगळधामीं, ठेविलें आम्हां ॥निज०॥२॥
निजानंदें बोळवण, पूर्ण झाली पाठवण ।
दृश्यादृश्य आठवण, सर्वही गेली ॥निज०॥३॥
पद ७ वें
सये ! कैं मनोरथ जगन्नाथ पुरवी । देउनि अभय भवसिंधु तरवी. ॥ध्रुवपद.॥
लेश विश्रांतिचा प्राप्त नाहीं भवभ्रांति दिग्मंडळीं व्यर्थ फिरवी ।
शीण बहु वाटतो आठवीतां पुनर्जननमरणावळि कोण सरवी ? ॥सये०॥१॥
साधुसंगें अभिप्राय षट्शास्त्रिंचा सोधितां साधली युक्ति बरवी ।
भक्ति वीरक्ति भगवत्प्रबोधामृतें मातली बुद्धि संकल्प नुरवी. ॥सये०॥२॥
ब्रह्मसाम्राज्य स्वानंदयोगें असंभावना शांत निर्द्वंद्व करवी ।
रंगला पूर्ण निजानंद जनिं मनीं सायुज्यसंप्राप्तिचें छात्र धरवी. ॥सये०॥३॥
पद ८ वें
अरे ! मी भक्तीचा भुकेलों रे ! । केलों तैसा झालों रे ! ॥ध्रुवपद.॥
विदुराघरिंच्या पातळ कणिया । पूर्ण ब्रह्म मी सेवीं रे ! ॥अरे मी०॥१॥
दुर्योधनाचे उपचारासी । न धरीं आशा पोटीं रे ! ॥अरे मी०॥२॥
धांवुनि आलों द्रौपदीचिया । भाजीपानासाठीं रे ! ॥अरे मी०॥३॥
पांडवजनप्रतिपाळक म्हणुनी । रक्षियलें संकटीं रे ! ॥अरे मी०॥४॥
पुंडलिकाचे भक्तीसाठीं । उभा राहिलों भीमातटीं रे ! ॥अरे मी०॥५॥
निजानंदें रंगलों मी । कर ठेवुनियां कटीं रे ! ॥अरे मी०॥६॥
पद ९ वें
ब्रह्मीं चित्तवृत्ती जडली । तेव्हा पुण्यें हीं घडलीं. ॥ध्रुवपद.॥
समुद्रवलयांकित पृथ्वीचीं तीर्थें यथायोग्य घडलीं स्नानें ।
सत्पात्रें पाहुन ब्राह्मणासी दिधलीं सदक्षिणा भूमिदानें ।
यज्ञादिक क्रिया यथाविधि सांग करुनि श्रीहरिपूजनें ।
संसारसागरापासोनि पितरां उद्धरिलें आत्मज्ञानें ॥ब्रह्मीं०॥१॥
त्रिभुवनींचीं दैवतें पूजिलीं लक्ष कन्यादानें केलीं ।
योगयागक्रिया तीर्थव्रततपें गोदानें जालीं ।
..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ..... ...... ..... ।
दहा सहस्र वर्षे वाराणशीवास करुनियां तीर्थें आलीं ॥ब्रह्मीं०॥२॥
नित्यानित्य विचार, विलोकुनि सार, मुमुक्षुदशे आला ।
साधुसमागम सच्छास्त्रसंगमीं सुस्नात होउनि ठेला ।
अनंतब्रह्मांडींहरिहरब्रह्मादिक पूजेसि अर्ह झाला ।
सहजपूर्ण निजानंदीं रंगोनियां सहज आला न तो गेला ॥ब्रह्मीं०॥३॥
पद १० वें
ते मज निरवधि आवडती । भक्त महा सुगती ॥ध्रुवपद.॥
दोंवरि दोन भुजा घेउनी आलों या काजा ।
कीं कवळावें आंग तयांचें हृदयीं चौहातीं ॥ते मज०॥१॥
ज्याच्या पादरजें सद्गती ब्रह्मांडें विरजे ।
यास्तव धांवे मागें मागें चरणीं पादगती ॥ते मज०॥२॥
पूर्ण निजानंदें रंगुनि छंदें नित्यानंदें ।
आवडती मज हृदयीं ........ सांठवती ॥ते मज०॥३॥
पद ११ वें
स्मरतां नित्य हरी । मग ते माया काय करी ? ॥ध्रुवपद.॥
नामरूपात्मक सर्वहि नाशक । निश्चय हा विवरीं ॥मग ते०॥१॥
शांतिक्षमा परब्रह्मीं सादर । भ्रांतिभ्रमा न वरीं ॥मग ते०॥२॥
सहज निजानंद रंग रंगुनी । सद्गुरुपाय धरी ॥मग ते०॥३॥
पद १२ वें
प्रपंच परमार्था । अंतर इतुकेंचि पार्था ! ॥ध्रुवपद.॥
माती घट पट तंतू । भूषण कनक तसे जिवजंतू ॥प्रपंच०॥१॥
स्थाणु पुरुष अहि दोर । शिंपीवरती रजतविकार ॥प्रपंच०॥२॥
निजानंदीं नानारंग । उदकीं उठती जेंवि तरंग ॥प्रपंच०॥३॥
पद १३ वें
बोलणें फोल झालें । डोलणें वायां गेलें. ॥ध्रुवपद.॥
चित्तीं विषयाचा अभिलाष । नाहीं विश्रांतीचा लेश ।
मुखें म्हणे निर्विशेष । परब्रह्म संचलें ॥बोलणें०॥१॥
श्रवणीं दावी अष्टहि भाव । म्हणे मृगजळवत हें वाव ।
कवडी वेंचितां हा जीव । तळमळ करी सर्वस्वें ॥बोलणें०॥२॥
परोपदेशीं पूर्णज्ञानी । मोह ममता मत्सर मनीं ।
नागसुरें जैसा फणी । डोलें परी विष वदनीं ॥बोलणें०॥३॥
शब्दें ब्रह्म कोण झालें । अन्न म्हणतां कोण धालें ।
शिकविलें तैसें बोले । शुकपक्षी पैं जैसा ॥बोलणें०॥४॥
शिकला कळा विद्याछंद । नाहीं अंतरीं निर्द्वंद्व ।
सहज पूर्ण निजानंद । सर्वरंगीं न पाहे ॥बोलणें०॥५॥
पद १४ वें
सदा श्रीहरिचें नाम मुखीं गात जा रे ! ॥ध्रुवपद.॥
वर्णाश्रमविहित कर्म । करणें हा मुख्य धर्म ।
निरहंकृति कंजनयन ध्यात जा रे ! ॥सदा०॥१॥
सत्संगें शास्त्रश्रवण । श्रवणाचें करुनि मनन ।
निजध्यासें पूर्ण सुखीं राहत जा रे ॥सदा०॥२॥
निरतिशयें निजानंद । हाचि अहर्निशीं छंद ।
अंतरंगीं तोचि जगीं पाहत जा रे ! ॥सदा०॥३॥
पद १५ वें
कोण पुण्यश्लोक रे ! गोकुळींचे लोक रे ! ।
जयाघरीं गोपवेशें वैकुंठनायक रे ! ॥ध्रुवपद.॥
कळों आली माव रे ! । भक्तीपाशीं देव रे ! ।
न पाहेचि यातीकुळ, कर्ममूळ, भाव रे ! ॥कोण०॥१॥
भाविकाचे बंद रे ! । तोडी जगद्वंद्य रे ! ।
यशोदेनें बांधियेला, उखळीं गोविंद रे ! ॥कोण०॥२॥
ज्याचा जैसा हेत रे ! । त्यासी तैसा होत रे ! ।
निजानंदीं पूर्णरंगीं रंगला आनंद रे ! ॥कोण०॥३॥
पद १६ वें
मना ऐसा महाराज कोण आहे रे ! ।
नाममात्रेचि जन्मजरा जाये रे ! ॥ध्रुवपद.॥
मच्छ कच्छ पशू सूकर जाहला रे ! ।
नारसिंहें अवतार धरियेला रे ! ।
अंबऋषी परम सुखी केला रे ! ।
अर्जुनाचा सारथी स्वयें झाला रे ! ॥मना०॥१॥
धरि भक्ताचे उरीं शिरीं पाय रे ! ।
पुरी नेली वैकुंठपदा पाहें रे ! ।
भिल्लिणीचीं उच्छिष्ट फळें खाय रे ! ।
रिसा वानरां एकांत करिताहे रे ! ॥मना०॥२॥
दीनवत्सलता काय किती वानूं रे ! ।
पार्थालागीं लपविला दिवसा भानू रे ! ।
वृंदावनीं वाजवी रम्य वेणू रे ! ।
तेणें नादें मोहिल्या गोपि धेनू रे ! ॥मना०॥३॥
अनंतकोटी ब्रह्मांडें ज्याचे पोटीं रे ! ।
तो हा धांवे गोवळ्या धेनू पाठी रे ! ।
खांदा कांबळा घेवोनि हातीं काठी रे ! ।
निजानंदें रंगला पाठीं पोटीं रे ! ॥मना०॥४॥
पद १७ वें
डोळा उघडेना उघडेना । पश्चात्ताप घडेना ॥ध्रुवपद.॥
अहंममता करणें । नानायोनी जन्मुनि मरणें. ॥डोळा०॥१॥
चिदचिद्ग्रंथि सुटेना । क्षणभरि विषयीं चित्त विटेना. ॥डोळा०॥२॥
निजानंदीं रंगेना । निश्चळ निर्मळ भव भंगेना. ॥डोळा०॥३॥
पद १८ वें
एक मीच प्रियकर ज्याला । माझें हो आयुष्य ल्याला. ॥ध्रुवपद.॥
कृष्ण म्हणे अर्जुनातें । माझें मद्भक्तांसी नातें ।
जैसा मच्छ जळीं जिवनातें । जीवेंभावें न विसंबे. ॥एक०॥१॥
मजवेगळें दुसरें कांहीं । त्रिभुवनिं जयासि उरलें नाहीं ।
त्याविण क्षणलवपल मज पाहीं । उदास अनंत ब्रह्मांडें ॥एक०॥२॥
इंद्रपदींचे जे उपभोग । त्याचे दृष्टी ते क्षयरोग ।
माझें स्वरुपीं अखंड योग । वियोग नाहीं मज त्यासी ॥एक०॥३॥
ऋद्धीसिद्धी मुक्ती चारी । द्वारीं वोळंगति कामारी ।
देखुनि वांतीचिये परी । अखंड रत हरिगुरुभजनीं ॥एक०॥४॥
कायावाचामनें चित्तें । अनन्य भावें भजती मातें ।
त्याचा सर्वहि मी अच्युतें । योगक्षेम वाहावा. ॥एक०॥५॥
विश्वात्म्याचे आत्मे झाले । पूर्ण निजानंदिं रंगले ।
त्यासि म्हणती मेले गेले । ते भ्रांतीचे शिरोमणी. ॥एक०॥६॥
पद १९ वें
याचि पथें जातां भय नाहीं रे ! । निश्चय बोलती चारी साही रे ! ॥ध्रुवपद.॥
राम कृष्ण शिव बोला वाचे रे ! । निंदा अपशब्द त्यागायाचे रे ! ॥याचि०॥१॥
सत्कर्मजागरीं देहें जागवा रे ! । देव द्विज गुरू पदीं वागवा रे ! ॥याचि०॥२॥
मानवीं संसारसार शोधा रे ! । निजानंदीं आत्मा रंगीं बोधा रे ! ॥याचि०॥३॥
पद २० वें
त्याचे घरा नको जाऊं । त्याचें तोंड नको पाहूं ।
भेटि झाल्या सचैल स्नानावीण नको राहूं ॥ध्रुवपद.॥
वेदबाह्य क्रियानष्ट परपीडक अंगें । संतुष्ट विषयसंभोगें ।
निर्दय निष्ठुर काळ क्रमितो असत्संगें ॥त्याचे०॥१॥
भक्ति ज्ञान विरक्तिचा लेश नसे कांहीं । संशय सर्वदाही ।
मी कोण हेंचि नेणेना म्हणवी अहंदेही ॥त्याचे०॥२॥
निजानंदसंगें मन न रंगेचि ज्याचें । तोंड पाहूं नको त्याचें ।
वर्णितां सिद्धांत भय काय त्याचे बाचें ? ॥त्याचे०॥३॥
पद २१ वें
भ्रमभरें भुललासि वायां रे ! सावध ।
मानवी मागुती नये काया रे ! सावध ॥ध्रुवपद.॥
देह, गेह, सुत, धन, जाया रे ! सावध ।
जायाचीं हे सांडीं यांचि माया रे ! सावध ॥भ्रमभरें०॥१॥
शिकविती निजगुज श्रुती रे ! सावध ।
षड्शास्त्रश्रवणीं लागो गोडी रे ! सावध ॥भ्रमभरें०॥२॥
धरीं धरीं संतसंगीं प्रीती रे ! सावध ।
देहाचि या काय केली माती ? रे ! सावध ॥भ्रमभरें०॥३॥
तुज करूं विनंती मी किती रे ! सावध ।
तेणें रंगीं निजानंदीं जोडी रे ! सावध ॥भ्रमभरें०॥४॥
पद २२ वें
विरळा सज्जन तो सज्जन तो । मुनिजनमनरंजन तो ॥ध्रुवपद.॥
निरहंकृति निष्कामें । ब्रह्मीं ब्रह्मार्पण सत्कर्में ॥विरळा०॥१॥
शिव होउनि शिवभजनीं । अखंड तन्मय चिन्मय भुवनीं ॥विरळा०॥२॥
तरोनि तारक झाला । पूर्ण निजानंदीं रंगेला ॥विरळा०॥३॥