जी दुःखी कष्टी जीवाम दुसरी माता ।
वाढत्या वयांतहि लोभ जिचा नच सरता ॥
त्या निद्रादेवीच्या मी मांडीवरतीं ॥
शिर ठेउनि पडलों घ्यावया विश्रांति ॥
भोगितां या परि शांती । दिव्य ती ।
निजतात जगाचीं नातीं । जागतीं ।
जाळत्या मनाच्या वाती । लोपती ।
धडधडां भोंवतीं तोंच फटाके उडती ।
मी जागा होउनि पाहत बसलों पुढतीं ॥
तों कळे उगवला आज दिवस वर्षाचा ।
वर्षाव जगावर करीत जो हर्षाचा ॥१॥
ही जुनी दिवाळी नव्या दमानें आली ।
ही नवी टवटवी जुन्या जगाच्या गालीं ॥
या नव्याजुन्याच्या मंगल संगमकालीं ।
जगिं आनंदीआनंद झूल जणुं घाली ॥
चहूंकडे दिवे हे; दिवेच वरतीं खालीं ।
स्वर्गीय अग्नितेजानें जगतीं न्हाली ॥
काढिलें फोल विश्वाचें । चाळुनी ।
या रसांत नव तेजाचें । जाळुनी ।
ढीगच्या ढीग हीणाचे । गाळुनी ।
सत्त्वाचे बावनकशीच सोनें सारें ।
ठेविलें करा रे लक्ष्मीपूजन या रे ॥२॥
ही त्रयोदशी धन पूजायाला असलें ।
काढिलें जुन्यांतुनि नवें मनीं जें ठसलें ॥
जरि घरोंघरीं नव धन हें हांसत बसलें ।
नच परवा जरि लेणें जुनेंच असलें नसलें ॥
तीं लेणीं गतकाळाचीं । सर्वही ।
टाकिते गिळुनियां साची । जणूं मही ।
उघडते नव्या खात्याची । ही वही ।
जी झरली खरली शोभा वर्षाजालीं ।
ती पुन्हा लागली ल्याया सृष्टी सगळी ॥३॥
पालवी पळाली कधींच मधुमासाची ।
धुंदीही नाहीं आतां वर्षावाची ।
तरि साधीभोळी माता देवी सरला ।
हें तत्त्व शिकविते चुकल्या मुकल्या बाळा ॥
जें जुनें फार उपयोगें । जाहलें ।
त्यांतुनी आपुल्या जोगें । जें भलें ।
रंगवा नव्या नवरंगें । चांगलें ।
प्रतिवर्ष नव्याला जन्म जुन्यांतुनि देई ।
होळींत जाळितां शिशिर, वसंतचि येई ॥४॥
अति निर्मल जलयुत श्यानपुलिन सरिता या ।
घनदाट तमांतुनि चिमणासा शशिराया ॥
जें काल पेरिलें तेव्हां वाटे गेलें ।
तें आज पिकाला आलें शतपट झालें ।