ये ये ये, आतां ये कविते । नको छळू याहुनि मातें ॥धृ०॥
रसिक मित्र हे जमले भंवतीं रविवारहि गेला ॥
घटका घटका भरत चालली सरत वायदा आला ॥१॥
पाहूं कोठें कविते तुजला; मूढासम झालों ॥
नेत्र मनाचे फाडुनि तुजला शोधाया मी झटलों ॥२॥
गरगर गरगर नेत्र फिरति जणुं चंचलता फिरती ॥
तुज हुडकाया चहूंकडे कीं स्थाना सोडुनि निघती ॥३॥
ऊर धडधडे, हृदय मारि जणुं मुक्या मनाच्या हांका ॥
हृत्पटिं आत्मा नाचत थै थै हट्ट घेउनी तव का ? ॥४॥
काव्यशून्य देहाला विटला; ध्यास तुझा मोठा ॥
वायुरुप हा आत्मा श्वासें धांवत बारा वाटा ॥५॥
वस्तुवस्तुमधिं शोधुनिया तुज चित्त बिचारें दमतें ॥
काव्यहीन परि चित्र आपुलें जगदादशीं बघतें ॥६॥
कोठें वससी ? कैशी अससी ? केव्हां येसी कविते ? ॥
ये ये, देतों मोबदला तुज वस्तु कोणती हवि ते ॥७॥
तारांमाजीं चंचलता जी चमकदार लुकलुकते ॥
तीच अससि, तरि हृदयभेद करि पडुनी उल्कापातें ॥८॥
चंद्रमया जरि क्षयकालीं कुठें जरि तरी जी दडसी ॥
तीच, निर्दये ! हपापलेल्या या हृदयिं न कां पडसी ? ॥९॥
रवींत असशिल तरि किरणांचे दोर सोडुनी खालीं ॥
नेत्रगवाक्षांतुनि आत्म्याच्या भरभर शीर महालीं ॥१०॥
फुलांत धरिशी सुगंधमय वा अदृश्यरुपा बरवी ॥
तरि वार्याचा घोडा करि त्या हृदयरंगिं फिरवी ॥११॥
मेघमंडलीं जरि तूं बिजली; पड कडकडुनी माथीं ॥
नाद हवा जर नाचाया तर गडगडाट करि साथी ॥१२॥
जरी पर्वतोदरीं दडालिस, तोंड तयाचें फोडी ॥
हो ज्वालेची लाट मानितों त्या रसिंही मी गोडी ॥१३॥
स्त्री-हृदयीं जरि अससी तरि धरिं रस्ता या हृदयाचा ॥
नेत्रकिरणिं तुज पूर देत हा प्रेमाच्या तारांचा ॥१४॥
हाय ! हाय ! कां येशि न अजुनी ? त्रिखंड धुंडुनि झालें ॥
तुजविरहित मम हृदयिं रमाया परब्रह्म बघ भ्यालें ॥१५॥
अंध, मूढतम, शून्यवृत्ति ही मानवता पाही ॥
कुठली वस्तु कुठें टाकिते भान न तिजला कांहीं ॥१६॥
देव दडविला दगडाखालीं, भावा ज्ञानजलीं ॥
स्त्री-हृदयाला तसें दडपिलें सोन्या-मोत्याखालीं ॥१७॥
तीच राक्षसी मानवता तुज न कळे टाकी कोठें ॥
विषय तुझा हुडकावा कैसा ? कोडें पडलें मोठें ॥१८॥
देवामाजीं बससी तरि तो देव पसरला जगतीं ॥
तूंच न दिसती कां मग, देवी ? जीवन तुजविण जगती ॥१९॥
शून्यामाजीं रमसि राक्षसी शून्यवृत्ति अससी ॥
शून्यवृत्ति या मम हृदयीं मग काम नच वद तूं वससी ? ॥२०॥
(चाल) तों नाद विलक्षण उठले ॥ हृदय मम भरलें ॥ चालही बदले ॥
खूण तों मनाला पटली ॥
कीं कवितादेवी हंसली ॥
जी सदाच या हृत्पटलीं ॥
अंतर्दृष्टिसि दिसली देवी, फार मला हंसली ॥
त्या हंसण्याचे नाद निघाले; तन्मयता जमली ॥२१॥
हृदयचि भरलें कवनरसानें, उचंबळुनि आलें ॥
रुप अश्रुमय भरुनि काढितें नयनांचे प्याले ॥
कवनजलाचा ओघ चालला विश्व त्यांत न्हालें ॥
नीरसतेच्या मालिन्याचें नाम नष्ट झालें ॥
वस्तुवस्तुमधिं कवन दिसें मग गावें कवणाला ॥
भांबावुनि बहु जाई कवनीं गाई मीच मला ॥
हा हृदयवसंतचि भला ॥ काय बहरला । जीव उमलला ॥
हृदयाचा केला डोला ॥
कवितेनें आत्मा ओला ॥
त्यावरी बसुनि घे झोला ॥
खोला खोला हृदयपटा; घ्या कवितेचा पूर ॥
कवन भुवन हें कवनचि जीवन; प्या महापूर ॥२२॥