क्षणभर वेडया प्रेमा थांब !
अधिर मनासह जासी कोठें ?
चुकशिल---संकटिं पडशिल वाटे,
जग हें सारें बा रे खोटें !
हृदया सोडुनि; गडया म्हणोनी, जाइं न कोठें लांब !
क्षणीं पांढरा, क्षणींच काळा
रंग आवडे असा जगाला,
ठाव तयाचा कुणा न कळला !
खुळ्या तुलाची, अशा जगाची, कळेल का कृति सांग ?
जग सगळें हें देखाव्याचें !
गुलाम केवळ रे स्वार्थाचें !
स्मशान कीं हें शुद्धत्वाचें !
शुद्ध भाबडें, सरळ रोकडें, अशांत करिशिल काय ?
प्रेमा येथें शपथ लागते !
प्रासावांचुनि कविता अडते !
कर्त्यावांचुनि कार्यहि घडतें !
देव बिचारा, तया न थारा, तुझी कथा मग काय ?
तुझ्यासारखा तुला सोबती--
मिळेल का या अफाट जगतीं ?
--संकुचितहि हें अफाट जरि अति---
आणी न मना, अशी कल्पना, अगदीं भोळा सांब !
कोणी तुजला मानिल खोटें,
तिरस्कारहि दिसेल कोठें,
अपमानाचेंही भय मोठें,
बाग जगाची, ही न फुलांची, कांटे जागोजाग !
टाकिल कुणि तुज धिक्कारानें,
रडविल किंवा उपहासानें,
फसविल नकली कीं मालानें,
कोणी भटकत, उगाच रखडत, फिरविल मागोमाग !
म्हणुनि लाडक्या ! कुठें न जाई,
या हृदयांतचि लपुनी राही,
योग्य मित्र नच सुख तरि नाहीं !
कुसंगतीहुनि, वेडया ! मानीं, फार बरा एकान्त !