ही एक आस मनिं उरलि ॥
कन्हया ! बजाव बजाव मुरली ! ॥धृ०॥
जरि फुटले दोन्ही कान ॥ नच राही भूक तहान ॥
तिळभरही नुरलें भान ॥
बघ वृत्ति वृत्तिमचिं मुरली ॥ कन्हया ! बजाव०॥१॥
कां गाणें मजला व्हावें ॥ चित्तासहि नाहीं ठावें ॥
दृष्टीला केवि दिसावें ॥
मम आस नसे परि पुरलि ॥ कन्हय्या ! बजाव०॥२॥
मी अगदीं भोळी राधा ॥ तूं माधवजी ! नच साधा ॥
मोहिनी करी सुखबाधा ॥
तुज दासी विनवुनि झुरलि ॥ कन्हय्या ! बजाव०॥३॥
चांदणें चहूंकडे खुललें ॥ फत्तरही सारे फुलले ॥
आनंदें विश्वहि झुललें ॥
स्फूर्तीच त्यांत तव शिरलि ॥ कन्हय्या ! बजाव०॥४॥
तीनेंच शब्द मम निघती ॥ जग फिरुनि, फिरुनि मनिं रिघती ॥
मज आतां दुसरी न गति ॥
जगतींच सारी जणुं जिरलि ॥कन्हय्या ! बजाव०॥५॥
अणुरेणुहि देहीं स्वैर ॥ भिन्नता विसरली वैर ॥
अब नंदलाल ! कर खैर ॥
प्रेमाची दुनिया उरलि ॥ कन्हय्या!बजाव०॥६॥
बुद्धीचा तुटला धीर ॥ आशामय होय शरीर ॥
जलिं बुडे जलधिचें तीर ॥
बघबघतां दृष्टिहि विरलि ॥ कन्हय्या!बजाव०॥७॥
कथुं काय काय मज वाटे ॥ आनंद मात्र मनिं दाटे ॥
तरुशिरीं मूळ उफराटें ॥
शून्यांत परार्धें भरलिं ॥ कन्हय्या !बजाव०॥८॥
जन्माचें झालें चीज ॥ कायमची मेली नीज ॥
विश्वांचें गवसे बीज ॥
चिद्वृत्ति त्यांत अवतरलि ॥कन्हय्या !बजाव०॥९॥
मायेची मेली बिजली ॥ परि खर्या जलीं ती विझली ॥
तीव्रता तियेची थिजली ॥
सुकलेलीं विश्वें भिजलिं ॥कन्हय्या !बजाव०॥१०॥
कोसळति सरींवर सरी ॥ लहरींवर उठती लहरी ॥
अश्रूंची गरदी भारी ॥
अवकाशें तुडुंब सगळिं ॥कन्हय्या !बजाव०॥११॥
पुष्पाविण येई वास ॥ वार्याविण चाले श्वास ! ॥
हर्षविण आतां हास ॥
मरणाविण सुटका झाली ॥कन्हय्या !बजाव०॥१२॥
ब्रह्मगोल त्वन्मय झाला । चहुंकडेच मुरलीवाला ॥
त्वद्रुप गोपिकाबाला ॥
मी मला शून्य या कालिं ॥कन्हय्या !बजाव०॥१३॥
सांवळ्या यशोदाबाळा ! बंधाला पडला आळा ॥
स्वैराचा वाढे चाळा ॥
बावरी राधिका बनलि ॥कन्हय्या !बजाव०॥१४॥
किति करुं कन्हय्या ! धावा ॥ गा, नाच, वाजवि पांवा ॥
त्यांतच हा जीव विरावा ॥
यावांचुनि इच्छा नुरलि ॥कन्हय्या !बजाव०॥१५॥
एकेका ऐकुनि सूर ॥ दुःखाचा हो जरि चूर ॥
सारखी तरी हुरहूर ॥
न कळे ही लागे कसलि ॥कन्हय्या !बजाव०॥१६॥
तूं मनांतला चंडोल ॥ मग माझ्या मनिंचे बोल ॥
जरि हृदयीं लपले खोल ॥
तरि खोल हृदय या कालिं ॥कन्हय्या !बजाव०॥१७॥
बोल, बोल तव बिनमोल ॥ जीवाचें देइन मोल ॥
परि बोल एकदां बोल ॥
नातरी राधिका मुकलि ॥कन्हय्या बजाव०॥१८॥
फिर विश्वाचा हा गोल ॥ सांभाळुनि माझा तोल ॥
प्रेमाचा धरुनी सोल ॥
बघ मागुन राधा आलि ॥कन्हय्या बजाव०॥१९॥
मुरलीची प्यालें भांग ॥ धडिघडी थरारे अंग ॥
या लहरि उठति कां सांग ॥
आनंदवृत्ति पाझरलि ॥कन्हय्या ! बजाव०॥२०॥
उलगडति पीळ हृदयाचे ॥ जणुं सुटति बंध देहाचे ॥
कीं जीव देहभर नाचे ॥
कुणिकडे राधिका भकलि ॥कन्हय्या ! बजाव०॥२१॥
ही लहर अशा देहाची ॥ हालचाल आनंदाची ॥
चेतनाच कीं जीवाची ॥
तुज भेटाया जणुं आलि ॥कन्हय्या ! बजाव०॥२२॥
तिजमुळें होउनि दंग ॥ वार्यांत तरंगे अंग ॥
अणुअणुही होति दुभंग ॥
त्यांमाजि नादवी मुरलि ॥कन्हय्या ! बजाव०॥२३॥
हृदयाचे ठोके पडती ॥ अवकाश त्यांत जे उरती ॥
करि मुरलिरवाची भरती ॥
मग एकच धडकी सगळि ॥कन्हय्या ! बजाव०॥२४॥
मुरलीचा मंजुळ नाद ॥ हृदयांत खुलवि पडसाद ॥
मम जीवाची ही साद ॥
तुज हांका मारित सुटली ॥कन्हय्या ! बजाव०॥२५॥
सारखा मुरलि वाजीव ॥ अणुअणुसि देहिं दे जीव ॥
त्यांमाजि नाद गाजीव ॥
हृदयाचे पडदे उकलि ॥कन्हय्या ! बजाव०॥२६॥
जीवाच्या कमळा भुलवी ॥ निजगुंजारविं त्या डुलवी ॥
पाकळी पाकळी खुलवी ॥
झुलवी त्या पाडुनि भुरळिं ॥कन्हय्या ! बजाव०॥२७॥
कृष्णजी ! त्यांत तूं भृंग ॥ त्यांतच रे होई गुंग ॥
गुंजारव करि उत्तुंग ॥
ही मोहरात्र ओसरलि ॥कन्हय्या ! बजाव०॥२८॥
चांदणें खुले दिलरंगी ॥ हो एक नादरसरंगीं ॥
पोहत मी स्वैर तरंगीं ॥
बघ शुद्धबुद्ध मम हरलि ॥कन्हय्या ! बजाव०॥२९॥
या रसीं देहकन न्हाले ॥ जो तो निजनादीं डोले ॥
क्षणभराम्त सारे फुलले ॥
बघ फुलें तयांचीं झालिं ॥कन्हय्या ! बजाव०॥३०॥
करुनि त्या फुलांचा झेला ॥ जीवाचा छेलछबेला ॥
नटवीन कधीं अलबेला ॥
झेला मज आलें जवळि ॥कन्हय्या ! बजाव०॥३१॥
श्रृंगाररसानें नटली ॥ तुज राधा रमवूं झटली ॥
जन्मांची ओळख पटली ॥
कृष्णांत राधिका रमलि ॥कन्हय्या ! बजाव०॥३२॥
वांकडया अधरिं हा पावा ॥ वाकडाच डोळा डावा ॥
किती वेळ असाच पहावा ?
अब खेल करो वनमालि ! कन्हय्या ! बजाव०॥३३॥
श्वासें मज हृदयीं भरवीं ॥ नादें कीं ओढुनि नेई ॥
चुंबनें च कीं मज बनवी ॥
तव ओंठावरली लालि ॥कन्हय्या ! बजाव०॥३४॥
दृढ आलिंगन दे अथवा ॥ अवकाश न त्यांत असावा ॥
एकरुप जीवाभावां ॥
तव देहिं देह मन जिरवि ॥कन्हय्या ! बजाव०॥३५॥
बघ आतां घटका भरली ॥ बोलाची बोली सरली ॥
जीवाची भाषा हरली ॥
ठायींच वृत्तिही हरलि ॥कन्हय्या ! बजाव०॥३६॥
जीवाचा पंची प्यारा ॥ मज आतां दिससी न्यारा ॥
मुरलीचा पिउनी वारा ॥
चहुंकडेच राधा झुकलि ॥कन्हय्या ! बजाव०॥३७॥
उरलें न शीत वा उष्ण ॥ कांहीं न शुभ्र वा कृष्ण ॥
एकरुप राधाकृष्ण ॥
जयनाद गात ही मुरलि ॥कन्हय्या ! बजाव०॥३८॥
चहुंकडेच आतां शांत ॥ विश्व शांत, आत्मा शांत ॥
कृष्ण शांत, राधा शांत ॥
मुरलींत शांतता भरलि ॥कन्हय्या ! बजाव०॥३९॥
भोगुनी तापमय उष्णा ॥ मुरलिची लागतां तृष्णा ॥
जग गाइल राधाकृष्णां ॥
ही साक्ष मनोमन मुरलि ॥कन्हय्या ! बजाव०॥४०॥
ही अखंड मुरली वाजे ॥ सर्वांच्या हृदयीं गाजे ॥
मग कोण बदाया लाजे ?--
’कीं धन्य धन्य ही मुरलि’ ॥कन्हय्या ! बजाव०॥४१॥
त्या नादरसाचे प्याले ॥ मनिं ’गोविंदाग्रज’ प्याले ॥
शाहीर मुरलिचे बनले ॥
मन गानिं वाजविति मुरली ॥कन्हय्या ! बजाव०॥४२॥