|
मी 1.cl. 9. Ā. P. (xxxi, 4">[Dhātup. xxxi, 4] ) मीनाति, मीनीते (Ved. also मिना॑ति and मिनोति; मी॑यते or मीय॑ते [xxvi, 28">[Dhātup. xxvi, 28] ]; मिमीतस्, मिमीयात् [?]; pf. मिमाय, [RV.] ; मीमय, [AV.] ; ममौ, मिम्येGr. ; aor. अमासीत्, अमास्तGr. ; मेष्ट, [AV.] ; aor. pass. अ॑मायि, [Br.] ; Prec. मीयात्, मासीष्टGr. ; fut. माता, मास्यति, °तेGr. ; मेष्यते, [Br.] ; inf. -मि॑यम्, -मिये, [RV.] ; मे॑तोस्, [Br.] ; ind.p. मीत्वा, -मीय, मायGr. ), to lessen, diminish, destroy ( A. and pass. to perish, disappear, die), [RV.] ; ---10--- ; [Br.] ; [Up.] ; [BhP.] ; to lose one's way, go astray, [RV.] ; to transgress, violate, frustrate, change, alter, [RV.] ; [AV.] : Caus. मापयतिaor. अमीमपत्. see प्र-√ मी; Desid. मित्सति, °तेGr. : Intens. मेमीयते, मेमयीति, मेमेतिib.< br> मी [cf. Gk. μινύω; Lat. part of Etymology of ">minuere; Slav. part of Etymology of ">mĭnij; Germ. part of Etymology of ">minniro, part of Etymology of ">minre, part of Etymology of ">minder; Angl.Sax. part of Etymology of ">min.]<br>मी 2. see मन्यु-मी.<br>मी 3.cl. 1. 10. P. मयति or माययति, to go, move, xxxiv, 18">[Dhātup. xxxiv, 18] ;
|