एक तूं ही निरंकार (३१)
जरी कुणाच्या मुखात जिव्हा एकाच्या लाखो झाल्या ।
लाखो लाखो वेळ गुणुनी लाख वेळ पुन्हा गुणिल्या ।
इच्चा असुन तरीही कोणी गाऊं शकेना तुझी स्तुती ।
जप तप संयम व्रत नेमाने शक्य नसे होणे प्राप्ती ।
स्वये जरी तु होशी कृपाळू सर्व काही होऊ शकते ।
मिळे जरी 'अवतार' सदगुरु पाषाणही तरू शकते ।
*
एक तुं ही निरंकार (३२)
बोल बोलता वश ना होई मौन आचरणाने ।
दान पुण्य वश करु शकेना वश ना देण्या घेण्याने ।
वश ना होई जीवन जगता वश ना हॊई मरणाने ।
शासन करता वश ना होई वश ना होई शक्तीने ।
मन बुद्धीने वश ना होई बाहेर योगा ध्यानच्या ।
धरतीलाही वश ना होई आणि बाहेर गगनाच्या ।
मंत्राने हा वश ना होई हार मानीली सकलांनी ।
'अवतार' भेटता साधु पूरा पडदा दुर करील क्षणी ।
*
एक तूं ही निरंकार (३३)
या स्वामीने रात्र बनविली ऋतु सुद्धा तयार करी ।
सूर्य चंद्र याने बनविले पक्ष तिथी अन वार करी ।
मम स्वामी सर्वाहुनी मोठा जाणे कुणी याला विरळा ।
धरती अग्नी जल निर्माता नभ धरती अन पाताळा ।
रंगी बेरंगी पुतळे करूनी तया चालवी घालून प्राण ।
ऐसा हा या रंग प्रभुचा विरळा करीती याची जाण ।
जैसे कर्म करीतो प्राणी मिळेल फळ तैसे त्याला ।
आहे खरा दरबार प्रभुचा पेरील तेची मिळे त्याला ।
सत्य जनांचा स्वय हा रक्षक सत्य जनांची वाढवी शान ।
जग हे पुजी सत्य जनांना प्रभुच्या द्वारी मिळतो मान ।
कच्चे पक्के जाऊन पुढती भोगतील ते निजकर्मा ।
म्हणे 'अवतर' गुरुच्या शिष्या पूर्णपणे होईल क्षमा ।
*
एक तूं ही निरंकार (३४)
जो नर जाणे निरंकार हा पुर्नजन्म नाही त्याला ।
जो नर जाणे निरंकार हा मरण दुःख नाही त्याला ।
जो नर जाणे निरंकार ह सदैव राहे आनंदी ।
जो नर जाणे निरंकार हा संकट त्या येई न कधी ।
जो नर जाणे निरंकर हा दुःख न येई जवळ कदा ।
जो नर जाणे निरंकार हा भय ना बाधे तया कदा ।
त्याग करू जर चतुराईचा तरीच हरीचा रंग मिळे ।
'अवतार' प्रभुची ओळख होई जव संताचा संग मिळे ।
*
एक तूं ही निरंकार (३५)
ओळखील अजो निरंकार हा सारी सृष्टी होईल दास ।
निकर धरती अग्नी पाणी चंद्र सूर्यही होतील दास ।
ध्यान करी तू याचे प्राण्या दौलतीने भरपुर होशी ।
ध्यान करी तु याचे प्राण्या देवरूप होऊनी जोशी ।
ध्यान अकरी तु याचे प्राण्या पुजा पाठ जप आहे हा ।
ध्यान करी तू याचे प्राण्या सारी दुःखे मिटवी हा ।
ध्यान करी तू याचे प्राण्या हेची पवित्र तीर्थस्थान ।
ध्यान करी तू याचे प्राण्य हेच खरे पुण्य अन दान ।
निरंकार जर ध्यानी धरिसी मिळेल सुख शांती तुजला ।
निरंकार जर ध्यानी धरिसी फल जन्माचे मिळे तुला ।
दिले ज्ञान साधुने ज्याला तोची स्मरू शके याला ।
'अवतार' म्हणे तो मित्र आमुचा ओळखिले ज्याने याला ।
*
एक तूं ही निरंकार (३६)
ओळखील जो निरंकार हा मालक सर्व खजान्याचा ।
ओळखील जो निरंकार हा जाणी भेद या जगताचा ।
ओळखील जो निरंकार हा मिळेल मान तया जगती ।
ओळखील जो निरंकार हा पतवाला तो श्रेष्ठ अती ।
ध्यान करीतो जो नर याचे उणीव कशाची नाही कदा ।
ध्यान करीतो जो नर याचे होय जगी तो प्रिय सदा ।
स्मरण प्रभुचे करील तोची ज्यावर कृपा असे गुरुची ।
चरणधूळ 'अवतार' तयाची आहे मज अती मोलाची ।
*
एक तूं ही निरंकार (३७)
निरंकार जर बसे अंतरी राहील अधरी हास्य मधुर ।
निरंकार जर बसे अंतरी सर्व दुःखही होती दूर ।
याचे ध्यान करी जो प्राणी राहे मनावर त्याची जीत ।
याचे ध्यान करी जो प्राणी निर्मळ होईल त्याचे चित्त ।
जोवर कायम असे ही धरती जोवर असती चारही धाम ।
राहील सृष्टी तोवर राहे कायम संत जनांचे नाम ।
मस्तकी लावून चरण धुळीला ज्याचा एक असे आधार ।
म्हणे 'अवतार' मी शरण तयाला ज्याला प्रभुशी स्नेह अपार ।
*
एक तूं ही निरंकार (३८)
माय बाप अन बंधुभगीनी कोणीही ज्याचे नसती ।
निरंकार हा त्या प्राण्यांचा क्षणोक्षणी राहील साथी ।
मृत्यु तुज पाहुन एकटा तुजवर जब करीतो हल्ला ।
प्रीति प्रभुची करीते रक्षण ऐशा दुर्धर समयाला ।
महा भयंकर संकट येऊन जरी तुला हैराण करी ।
निरंकार हा क्षणात येऊन प्रसंगातुनी पार करी ।
तर्‍हे तर्‍हेने जरी पुजीले तरी न हा मंजुर करी ।
एक वेळ जाणुनी भजता कोटी पापे दूर करी ।
गुरुमुखे जाणुन मना तू नाम प्रभुचे घेई सदा ।
'अवतार' म्हणे तू समजुन याला तूंही तुंही बोल सदा ।
*
एक तूं ही निरंकार (३९)
असो कुणी जगताचा राजा त्यासही दुःख पीडा होई ।
ओळखीले ज्याने या हरिला सदैव तोच सुखी राही ।
लाख करोडो अशी बंधने जीवन रस घेऊन जाती ।
नाम गुरुचे उच्चारिता होय सर्व बंधन मुक्ती ।
सौख्य साधनाने जगताच्या शांत होई ना मन तृष्णा ।
नाम हरिचे वदता वाचे संपून जाईल मन तृष्णा ।
जाशी एकला ज्या मार्गाने अखेरच्या त्या समयाला ।
निरंकार हा असेल संगे मुळीच भय नाही तुजला ।
निरंकार शीतलता केवळ मनात बसवुन घेई सदा ।
'अवतार' गुरुचे वचन मानुनी याला निजघर बनवी सदा ।
*
एक तुं ही निरंकार (४०)
लाखो हात जरी तव असेल तरी नाही सुटका मिळणार ।
नामाचा जप करी मुखाने यावीण नाही होणे पार ।
अनेक ऐसी महा संकटे आली तव मार्गात जरी ।
ध्यान प्रभुचे क्षणात येऊन तुजलागी भवपार करी ।
शत शत योनी भोगून प्राणी येणे जाणे लागतसे ।
परंतु ज्याने हरि जाणीला तो घरवाला होत असे ।
शक्य नसे निर्मळ मन होणे तीर्थजळाच्या स्नाने ।
नाश पावती अनंत पापे 'अवतार' गुरुचा झाल्याने ।